Δυναστεία των Κατζάρων
ισλαμική δυναστεία της Περσίας
Ως Δυναστεία των Κατζάρων (Περσικά: سلسله قاجار Selsele-ye Qazar, Αζερικά: قاجارلار Qacarlar) αναφέρεται η τουρκικής καταγωγής[4][5][6][7][8] βασιλική δυναστεία που κυβέρνησε την περσική αυτοκρατορία από το 1794 έως το 1925[9][10][11][12].
| Κατζάροι قاجاریه (Qājāriyyeh) | ||||||
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
| Ύμνος Salâm-e Shâh | ||||||
 Ο χάρτης της Περσίας υπό τη δυναστεία των Κατζάρων τον 19ο αιώνα
| ||||||
| Πρωτεύουσα | Τεχεράνη | |||||
| Γλώσσες | Περσική (αυλική λογοτεχνία, διοικητική γλώσσα, πολιτισμική, επίσημη)[1][2] Αζερική (αυλική και μητρική γλώσσα)[3] | |||||
| Πολίτευμα | Απόλυτη Μοναρχία | |||||
| Ιστορία | ||||||
| - | Ίδρυση | 1789 | ||||
| - | Κατάλυση | 1925 | ||||
| Νόμισμα | Ιρανικό τομάν | |||||
.svg)
Το κράτος που κυβερνήθηκε από τη δυναστεία ήταν επίσημα γνωστό ως Θείο Κράτος του Ιράν (Περσικά: دولت علیه ایران Dowlat-e Elliye ye Iran). Οι Κατζάροι ανέλαβαν τον πλήρη έλεγχο της αυτοκρατορίας το 1794, με την καθαίρεση του Αλί Χαν, του τελευταίου της δυναστείας Ζαντ. Επεβαλε την ιρανική κυριαρχία σε μεγάλα τμήματα του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας. Το 1796, ο Μοχάμαντ Χαν Κατζάρ κατέλαβε τη Μασχάντ[13], θέτοντας τέλος στη δυναστεία των Αφσαριδών και στέφθηκε επίσημα σάχης μετά την τιμωρητική εκστρατεία του εναντίον των γεωργιανών επαρχιών του Ιράν[14].
Στην περιοχή του Καυκάσου, η Δυναστεία των Κατζάρων έχασε αμετάκλητα πολλές από τις περιοχές της αυτοκρατορίας[15] από τη ρωσική αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα[16].
Σάχηδες της δυναστείας 1794–1925
Επεξεργασία| Όνομα | Πορτραίτο | Τίτλος | Γέννηση-Θάνατος | Ανάρρηση | Εκθρόνιση | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Μοχάμεντ Χαν Κατζάρ | 
|
Σαχανσάχ | 1742–1797 | 20 Μαρτίου 1794 | 17 Ιουνίου 1797 |
| 2 | Φαθ Αλί Σαχ Κατζάρ | .jpg)
|
Σαχανσάχ | 1772–1834 | 17 Ιουνίου 1797 | 23 Οκτωβρίου 1834 |
| 3 | Μοχάμαντ Σαχ Κατζάρ | .jpg)
|
Σαχ | 1808–1848 | 23 Οκτωβρίου 1834 | 5 Σεπτεμβρίου 1848 |
| 4 | Νασέρ αλ-Ντιν Σαχ Κατζάρ | 
|
Σαχανσάχ | 1831–1896 | 5 Σεπτεμβρίου 1848 | 1 Μαΐου 1896 |
| 5 | Μοζαφάρ αντ-Ντιν Σαχ Κατζάρ | 
|
Σαχανσάχ και σουλτάνος | 1853–1907 | 1 Μαΐου 1896 | 3 Ιανουαρίου 1907 |
| 6 | Μοχάμαντ Αλί Σαχ Κατζάρ | 
|
Σαχανσάχ | 1872–1925 | 3 Ιανουαρίου 1907 | 16 Ιουλίου 1909 |
| 7 | Αχμάντ Σαχ Κατζάρ | 
|
Σουλτάνος | 1898–1930 | 16 Ιουλίου 1909 | 15 Δεκεμβρίου 1925 |
Γενεαλογία των Κατζάρ σαχών τού Ιράν
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές σημειώσεις
Επεξεργασία- ↑ Homa Katouzian, (2006). State and Society in Iran: The Eclipse of the Qajars and the Emergence of the Pahlavis, I.B.Tauris, σ. 327
- ↑ Homa Katouzian, (2003). Iranian history and politics, Routledge, σ. 128:
- ↑ Chehabi, H. E. (May, 1997). Ardabil Becomes a Province: Center-Periphery Relations in Iran, International Journal of Middle East Studies, Vol. 29, No. 2 σ. 235
- ↑ «Genealogy and History of Qajar (Kadjar) Rulers and Heads of the Imperial Kadjar House». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2016.
- ↑ Cyrus Ghani. Iran and the Rise of the Reza Shah: From Qajar Collapse to Pahlavi Power, I.B. Tauris, 2000, ISBN 1-86064-629-8, p. 1
- ↑ William Bayne Fisher. Cambridge History of Iran, Cambridge University Press, 1993, p. 344, ISBN 0-521-20094-6
- ↑ Dr Parviz Kambin, A History of the Iranian Plateau: Rise and Fall of an Empire, Universe, 2011, p.36, online edition.
- ↑ Jamie Stokes, Anthony Gorman, Encyclopedia of the Peoples of Africa and the Middle East, 2010, p. 707, Online Edition, The Safavid and Qajar dynasties, rulers in Iran from 1501 to 1722 and from 1795 to 1925 respectively, were Turkic in origin.
- ↑ The Editors of Encyclopædia Britannica (Last Updated 10-9-2015). «Qājār Dynasty». Encyclopædia Britannica. http://www.britannica.com/topic/Qajar-dynasty.
- ↑ Abbas Amanat, The Pivot of the Universe: Nasir Al-Din Shah Qajar and the Iranian Monarchy, 1831–1896, I.B.Tauris, pp 2–3
- ↑ Abbas Amanat, The Pivot of the Universe: Nasir Al-Din Shah Qajar and the Iranian Monarchy, 1831–1896, I.B.Tauris, pp 2–3; "In the 126 years between the fall of the Safavid state in 1722 and the accession of Nasir al-Din Shah, the Qajars evolved from a shepherd-warrior tribe with strongholds in northern Iran into a Persian dynasty.."
- ↑ Choueiri, Youssef M., A companion to the history of the Middle East, (Blackwell Ltd., 2005), 231,516.
- ↑ H. Scheel· Jaschke, Gerhard· H. Braun· Spuler, Bertold· T Koszinowski· Bagley, Frank (1981). Muslim World. Brill Archive. σελίδες 65, 370. ISBN 978-90-04-06196-5. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2012.
- ↑ Michael Axworthy. Iran: Empire of the Mind: A History from Zoroaster to the Present Day Penguin UK, 6 nov. 2008 ISBN 0141903414
- ↑ Fisher και άλλοι 1991, σελ. 329.
- ↑ Timothy C. Dowling Russia at War: From the Mongol Conquest to Afghanistan, Chechnya, and Beyond pp 728-730 ABC-CLIO, 2 dec. 2014 ISBN 1598849484
Πηγές
Επεξεργασία- Atabaki, Touraj (2006). Iran and the First World War: Battleground of the Great Powers. I.B.Tauris. ISBN 978-1860649646.
- Amanat, Abbas (1997). Pivot of the Universe: Nasir Al-Din Shah Qajar and the Iranian Monarchy, 1831-1896. I.B.Tauris. ISBN 9781860640971.
- Fisher, William Bayne· Avery, P.· Hambly, G. R. G· Melville, C. (1991). The Cambridge History of Iran. 7. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0521200954.
- Holt, P.M.· Lambton, Ann K.S.· Lewis, Bernard (1977). The Cambridge History of Islam. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0521291361.
- Kohn, George C. (2006). Dictionary of Wars. Infobase Publishing. ISBN 978-1438129167.
- Mikaberidze, Alexander (2011). Conflict and Conquest in the Islamic World: A Historical Encyclopedia. 1. ABC-CLIO. ISBN 1598843362.
- Gvosdev, Nikolas K.: Imperial policies and perspectives towards Georgia: 1760–1819, Macmillan, Basingstoke 2000, ISBN 0-312-22990-9
- Lang, David M.: The last years of the Georgian Monarchy: 1658–1832, Columbia University Press, New York 1957
- Paidar, Parvin (1997). Women and the Political Process in Twentieth-Century Iran. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 9780521595728.