Φιλίπ Πεταίν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Πεταίν ήταν γιός αγροτών και από μικρός έχασε την μητέρα του. Το [[1876]] ξεκίνησε τις σπουδές του στο Κολλέγιο Σεν Μπερτέν (Collège Saint-Bertin), όπου δίδασκε ένας θείος του. Εκεί εντυπωσιάστηκε από ένα τοπικό τάγμα πεζικού και αποφάσισε να γίνει στρατιωτικός. Συνέχισε τις σπουδές του σε ανώτερο κολλέγιο και το [[1878]] αποφοίτησε ως ανθυπολογαγός από την Στρατιωτική σχολήΑκαδημία του [[Σαιν Συρ]]. Υπηρέτησε ενεργά για δέκα χρόνια και μετά φοίτησε στην Σχολή Πολέμου, όπου επέστρεψε αρκετές φορές για να διδάξει. Η διδασκαλία του στην Σχολή Πολέμου του απέφερε επαίνους και προαγωγές.

Ο Πεταίν είχε αναπτύξει μια στρατηγική θεωρία, σύμφωνα με την οποία τα ισχυρά πυροβόλα θα έπρεπε να χρησιμοιποιούνται για την άμυνα πίσω από ισχυρές οχυρώσεις, αντί ως επιθετικό μέσο, μια θεωρία για την οποία υπήρχαν πολλές αντιρήσεις μεταξύ άλλων και από τον [[ΦέρντιναντΦερντινάν Φος]]. Με το ξέσπασμα του [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκοσμίου Πολέμου]], ως στρατηγός χρησιμοποίησε την τακτική του με πυροβολικό και οχυρώσεις επιτυχημένα, και κυρίως στην [[μάχη του Βερντέν]], όπου αντέκρουσεαπέκρουσε μιαμεγάλη γερμανική επίθεση το [[1916]].

Οι ανταρσίες και η άρνηση εκτέλεσης διαταγών στον γαλλικό στρατό ήταν διαδεδομένες, εκτός από τους στρατιώτες που υπηρετούσαν υπό τον Πεταίν, πουοι οποίοι, αντίθετα τον σέβονταν, καθώς ασχολούνταν με την καλή διαβίωση των ανδρών του και μεριμνούσε για την αποφυγή απωλειών. Για να αντιμετωπιστούν αυτέςαυτά τα ζητήματα, ο Πεταίν διορίσθηκε Αρχηγός του Στρατού το [[1918]], και οι ενέργειες που έκανε έφεραν αποτέλεσμα. κερδίζονταςΚέρδισε, έτσι, την υποστήριξη όσων υπηρέτησαν υπό τις διαταγές του, και τον τίτλο του [[Στρατάρχης της Γαλλίας|Στρατάρχη της Γαλλίας]].

Το [[1925]] πήγε στο [[Μαρόκο]] για την καταστολή μιας επανάστασης, και έπειταστη αποστρατεύτηκεσυνέχεια αποστρατεύθηκε. Συνέχισε να υπηρετεί ως Στρατάρχης της Γαλλίας και Επιθεωρητής Αεράμυνας, και το [[1939]] διορίστηκε πρέσβης στην [[Ισπανία]].

Το [[1940]] ανακλήθηκε στην Γαλλία, όπου οι ισχυρές οχυρώσεις ([[γραμμή Μαζινό]]) αυτή την φορά αποδείχθηκαν ανεπαρκείς και ο Γερμανικός στρατός προέλαυνεπροέλασε σχεδόν αμαχητί, και διορίστηκε αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Στις [[15 Ιουνίου]] [[1940]] έγινε πρόεδροςΠρόεδρος και υπέγραψε ανακωχή με τους Γερμανούς. Εκ νέου επικεφαλής της κατοχικής κυβέρνησης με έδρα τοτην πόλη [[Βισύ]], συνεργάστηκε με τους Γερμανούς σε όλη την διάρκεια της κατοχής<ref>Ρεϊμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου'', εκδ. Πάπυρος, Αθήνα, 1964</ref>. Μετά την συμμαχική απόβαση στην Γαλλία[[Νορμανδία]], τοτον Ιούνιο του [[1944]] και την επιτυχή της έκβαση, οι Γερμανοί τον μετέφεραν, στις 7 Σεπτεμβρίου, στο Ζινγκμαρίνγκεν (όπου είχαν μεταφερθεί και όλα τα μέλη της Κυβέρνησής του). Ύστερα από λίγες ημέρες παραιτήθηκε από τις πολιτικές του εξουσίες.

Μετά το τέλος του Πολέμου παραπέμφθηκε σε Στρατοδικείο, όπου και δικάστηκε για προδοσία και συνεργασία με τον εχθρό. Ο ίδιος ισχυριζόταν ότι η ανακωχή ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η Γαλλία<ref>Ρεϊμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου'', εκδό.π. Πάπυρος, Αθήνα, 1964</ref>. Το [[1945]], σε ηλικία 89 ετών, καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση από τον Πρόεδρο [[Σαρλ ντε Γκωλ]], σε αναγνώριση των υπηρεσιών που είχε προσφέρει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεταφέρθηκε στην φυλακή του Ιλ ντ' Ιε (Île d'Yeu), όπου, ύστερα από λίγο διάστημα, έπαθε άνοια και χρειαζόταν συνεχή παρακολούθηση και φροντίδα. Πέθανε στην φυλακή στις [[23 Ιουλίου]] του [[1951]] και τάφηκε εκεί. Έχει προταθεί η ανακομιδή του λειψάνου του στο [[Βερντέν]], ωστόσο μέχρι τώρα κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Μέχρι σήμερα, στην Γαλλία, ο όρος "πεταινισμός" (Pétainisme) αναφέρεται σε απολυταρχική και αντιδραστική, παραδοσιοκρατική και θρησκευόμενη ιδεολογία.