Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 81:
Η ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου πραγματοποιήθηκε την 1η Απριλίου 1959 στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος στη Νέα Υόρκη. Η σύμπτωση της αρχιεπισκοπίας Ιακώβου με τη μεγάλη αύξηση του ελληνικού πληθυσμού των Η.Π.Α. έθεσε νέες ποιμαντικές προτεραιότητες και προώθησε δυναμικές και ριζοσπαστικές λύσεις σε νεοπαγείς ανάγκες και χρονίζοντα προβλήματα.
Ο Ιάκωβος θεσμοθέτησε τις ανά διετία Κληρικολαϊκές συνελεύσεις, σημαντικό όργανο συζήτησης και επίλυσης των ομογενειακών προβλημάτων. Αναβάθμισε το ρόλο του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου και της Εθνικής Φιλοπτώχου και εισήγαγε νέες δομές στην Αρχιεπισκοπή, με τμήματα Νεολαίας, Εκπαίδευσης, Κατηχητικής Παιδείας, Επικοινωνιών, Ιεραποστολής κ.α. Παράλληλα φρόντισε για την εδραίωση και επέκταση ιδρυμάτων όπως ο Οίκος Ευγηρίας Αγίου Μιχαήλ στο Γιόνκερς.<ref>"Ιάκωβος: πορεία ζωής" στο [http://goarch.org/en/news/observer/pdf/2005/05-05-MAY_IAKOVOS.pdf αφιερωματικό ένθετο τεύχος ''"Archbishop Iakovos"''] της εφημερίδας ''Orthodox Observer'', Μάιος 2005, σ. Β20, ανακτήθηκε 20 Αυγούστου 2008</ref> Μετέτρεψε την εφημερίδα ''«Ορθόδοξος Παρατηρητής»'' σε δεκαπενθήμερο δημοσιογραφικό όργανο της Αρχιεπισκοπής και επί των ημερών του έφτασε να αριθμεί 200.000 συνδρομητές. Ίδρυσε την οργάνωση ''«Ηγεσία των 100» (Leadership 100)'' ως αποθεματικό ταμείο με σκοπό τη στήριξη των προγραμμάτων της Αρχιεπισκοπής και των ιδρυμάτων της<ref>[http://www.l100.org/Portals/1/Grants/grantprogressreport.pdf Archbishop Iakovos Leadership 100 endowment fund grant progress report] από τον επίσημο Ιστότοπο της Οργάνωσης "Ηγεσία των 100", ανακτήθηκε 20 Αυγούστου 2008</ref> και προώθησε την ανάπτυξη των τοπικών κοινοτήτων, τις οποίες θεωρούσε κέντρο της ομογενειακής και κοινωνικής ζωής των Ελλήνων της Αμερικής<ref>Λάκη Α. Ιωαννίδη, ''Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος - Ο Ηγέτης του Ελληνισμού της Αμερικής'', [χ.ε.], Θεσσαλονίκη 1989, σ.16</ref>.
Στον εκπαιδευτικό τομέα με πρόνοια του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου η Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού έγινε Ίδρυμα πλήρως αναγνωρισμένο από την Ένωση Θεολογικών Σχολών Η.Π.Α. και Καναδά. Επιπλέον πέτυχε να αναγνωριστεί από το ελληνικό κράτος η θεολογική αυτή σχολή ως ισότιμη των θεολογικών σχολών των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης και της αντίστοιχης σχολής της Χάλκης<ref>[http://listserv.goarch.org/scripts/wa.exe?A3=ind0504&L=GREEKNEWS&E=base64&P=775778&B=--0__%3D0ABBE572DF93CEDF8f9e8a93df938690918c0ABBE572DF93CEDF&T=text%2Fplain;%20charset=Windows-1253 Βιογραφικό σημείωμα - Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος 1911-2005] από Ανακοίνωση Τύπου της Ελληνικής Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής, 11 Απριλίου 2005, ανακτήθηκε 20 Αυγούστου 2008</ref>. Ακόμη, συνέλαβε και υλοποίησε την ιδέα για τη δημιουργία του ''Ελληνικού Κολεγίου'', κέντρου ελληνικών σπουδών συνδεδεμένου με τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού.
Στην προσπάθειά του για τη μεταρρύθμιση της ομογενειακής παιδείας το [[1973]] προώθησε, μέσω του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, την ένωση της ''Ακαδημίας του Αγίου Βασιλείου'' με το ''Ελληνικό Κολλέγιο''. Η κίνηση αυτή, όμως, δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα, την ενδυνάμωση δηλαδή του κύρους της Ακαδημίας με αναβαθμισμένο πρόγραμμα σπουδών και την παροχή πανεπιστημιακού διπλώματος. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος παραδέχθηκε αργότερα ότι δεν επετεύχθησαν οι στόχοι που είχε θέσει<ref>[http://www.greeknewsonline.com/modules.php?name=News&file=print&sid=2783 "Μια ιστορική έρευνα της μοναδικής –εκτός ελλαδικού χώρου – σχολής εκπαίδευσης διδακτικού προσωπικού"] του Νίκου Νικολιδάκη, ''Greek News'', ανακτήθηκε 20 Αυγούστου 2008</ref>.
Γραμμή 95:
Ένα μήνα μετά την εκλογή του ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος συναντήθηκε, επίσημα, με τον [[Πάπας Παύλος ΣΤ΄|Πάπα Παύλο ΣΤ’]] στη [[Ρώμη]], γενόμενος έτσι ο πρώτος Ορθόδοξος Ιεράρχης που έπειτα από τρεις και πλέον αιώνες συνομίλησε με τον αρχηγό της [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία|Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας]]. Αυτή η συνάντηση σηματοδότησε ένα κύκλο επαφών μεταξύ του [[Βατικανό|Βατικανού]] και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο οποίος οδήγησε στην ιστορική συνάντηση του [[1964]] μεταξύ των Προκαθημένων παλαιάς και νέας Ρώμης και, συνακόλουθα, στην ''άρση των αναθεμάτων''<ref>[http://www.georgiabulletin.org/world/2005/04/14/US-1/ "Archbishop Iakovos called 'devoted champion' of Orthodox-Catholic unity"], ''The Georgia Bulletin'', 14 Απριλίου 2005, ανακτήθηκε 20 Αυγούστου 2008</ref>. Σε όλη αυτή την πορεία ο Ιάκωβος στάθηκε ο "ιθύνων νους" της σύγκλισης και ο βασικός συνομιλητής από πλευράς του Οικουμενικού Θρόνου<ref>Γεώργιος Π. Μαλούχος, ενθ' ανωτ., σσ. 210-212</ref>.
Ο διαχριστιανικός διάλογος ήταν μία από τις βασικές επιδιώξεις του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου. Στα πλαίσια και ως κεντρική μορφή αυτού διετέλεσε για εννέα χρόνια (1959-1968) συμπρόεδρος του ''Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ – WCC)'' και αντιπρόεδρος του ''Εθνικού Συμβουλίου Εκκλησιών (NCC)'' για μία τριετία (1967-1969)<ref>"Born Demetrios Coucouzis" στο [http://goarch.org/en/news/observer/pdf/2005/05-05-MAY_IAKOVOS.pdf αφιερωματικό ένθετο τεύχος ''"Archbishop Iakovos"''] της εφημερίδας ''Orthodox Observer'', Μάιος 2005, σ. Β3, ανακτήθηκε 20 Αυγούστου 2008</ref>. Εκτός, όμως, από το διαχριστιανικό επεδίωξε και το διάλογο μεταξύ Χριστιανών και [[Ιουδαίοι|Ιουδαίων]]. Η δράση του σε αυτό τον τομέα τον έφερε στις τάξεις της ''Εθνικής Συνδιάσκεψης Χριστιανών και Ιουδαίων (NCCJ)'', από την οποία τιμήθηκε το [[1965]] με το ''"Χρυσό Μετάλλιο Γενναίας Ηγεσίας"'' και το 1969 με το ''"Βραβείο Θρησκευτικού Ηγέτη"''. Επίσης, του αποδόθηκε η βράβευση του ''"Κληρικού του Έτους"'' (1970) από τον οργανισμό ''Θρησκευτική Κληρονομιά της Αμερικής (RHA)'' και δύο φορές (1971, 1981) από το ''Συμβούλιο Εκκλησιών της πόλεως της Νέας Υόρκης (CCCNY)''.
Τρίτος άξονας στις προσπάθειες του Ιακώβου για την ομαλοποίηση και κατανόηση μεταξύ των θρησκειών, ομολογιών και εκκλησιαστικών διοικήσεων υπήρξε η προσπάθειά του για τον ορισμό ενός ενιαίου κέντρου μεταξύ των ορθοδόξων επισκόπων όλων των κανονικών διοικήσεων της Αμερικής. Όντας Αρχιεπίσκοπος της μεγαλύτερης και καλύτερα οργανωμένης Αρχιεπισκοπικής Εκκλησίας στην Αμερική κλήθηκε να ανταποκριθεί σε κρίσεις και προβλήματα της Αρχιεπισκοπής του και άλλων Ορθοδόξων δικαιοδοσιών, που βρίσκονταν σε σχίσμα ή υπό αντιθρησκευτικό καθεστώς. Τα προβλήματα των Ουκρανών Ορθοδόξων στο Νέο Κόσμο, η κανονικότητα ορισμένων επισκόπων, οι μεταξύ τους διαιρέσεις καθώς και η πρωτοβουλία της Ρωσικής Εκκλησίας της Αμερικής (''Μετροπόλια'') να λάβει καθεστώς αυτοκεφαλίας από το [[Πατριαρχείο Ρωσίας|Πατριαρχείο Μόσχας και πασών των Ρωσιών]], απασχόλησαν την αρχιεπισκοπική διακονία του Ιακώβου<ref>Αρχιεπισκόπου πρ. Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιακώβου, ''Τα Άπαντα'', τομ. Ε' - Η Μέριμνά μου, πρόλογος υπό του Ομ. Καθηγητού Πρωτοπρ. Δημητρίου Ιω. Κωνσταντέλου, Εκσόσεις Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 2006, σ.9</ref> . Ως αντιπρόσωπος του πρωτόθρονου Πατριαρχείου στην Αμερική πρωτοστάτησε το 1960 στην ίδρυση της ''Μόνιμης Επιτροπής Κανονικών Ορθοδόξων Ιεραρχών Αμερικής (SCOBA)'', της οποίας παρέμεινε πρόεδρος για μία τριακονταπενταετία<ref>"Archbishop Iakovos, Great Statesman of the Church, Dies at 93" του Theodore Kalmoukos, ''National Herald'', 15 Απριλίου 2005</ref>. Σκοπός της Συνδιάσκεψης ήταν ο στενότερος δεσμός μεταξύ των εθνικών ορθοδόξων διοικήσεων και η συμπόρευση στη διακήρυξη της ορθόδοξης μαρτυρίας.
| |||