Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ωριγένης (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Ωριγένης (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 97:
Ο διαχριστιανικός διάλογος ήταν μία από τις βασικές επιδιώξεις του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου. Στα πλαίσια και ως κεντρική μορφή αυτού διετέλεσε για εννέα χρόνια (1959-1968) συμπρόεδρος του ''Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ – WCC)'' και αντιπρόεδρος του ''Εθνικού Συμβουλίου Εκκλησιών (NCC)'' για μία τριετία (1967-1969)<ref>"Born Demetrios Coucouzis" στο [http://goarch.org/en/news/observer/pdf/2005/05-05-MAY_IAKOVOS.pdf αφιερωματικό ένθετο τεύχος ''"Archbishop Iakovos"''] της εφημερίδας ''Orthodox Observer'', Μάιος 2005, σ. Β3, ανακτήθηκε 20 Αυγούστου 2008</ref>. Εκτός, όμως, από το διαχριστιανικό επεδίωξε και το διάλογο μεταξύ Χριστιανών και [[Ιουδαίοι|Ιουδαίων]]. Η δράση του σε αυτό τον τομέα τον έφερε στις τάξεις της ''Εθνικής Συνδιάσκεψης Χριστιανών και Ιουδαίων (NCCJ)'', από την οποία τιμήθηκε το [[1965]] με το ''"Χρυσό Μετάλλιο Γενναίας Ηγεσίας"'' και το 1969 με το ''"Βραβείο Θρησκευτικού Ηγέτη"''. Επίσης, του αποδόθηκε η βράβευση του ''"Κληρικού του Έτους"'' (1970) από τον οργανισμό ''Θρησκευτική Κληρονομιά της Αμερικής (RHA)'' και δύο φορές (1971, 1981) από το ''Συμβούλιο Εκκλησιών της πόλεως της Νέας Υόρκης (CCCNY)''.
 
Τρίτος άξονας στις προσπάθειες του Ιακώβου για την ομαλοποίηση και κατανόηση μεταξύ των θρησκειών, ομολογιών και εκκλησιαστικών διοικήσεων υπήρξε η προσπάθειά του για τον ορισμό ενός ενιαίου κέντρου μεταξύ των ορθοδόξων επισκόπων όλων των κανονικών διοικήσεων της Αμερικής. Όντας Αρχιεπίσκοπος της μεγαλύτερης και καλύτερα οργανωμένης Αρχιεπισκοπικής Εκκλησίας στην Αμερική κλήθηκε να ανταποκριθεί σε κρίσεις και προβλήματα της Αρχιεπισκοπής του και άλλων Ορθοδόξων δικαιοδοσιών, που βρίσκονταν σε σχίσμα ή υπό αντιθρησκευτικό καθεστώς. Τα προβλήματα των Ουκρανών Ορθοδόξων στο Νέο Κόσμο, η κανονικότητα ορισμένων επισκόπων, οι μεταξύ τους διαιρέσεις καθώς και η πρωτοβουλία της Ρωσικής Εκκλησίας της Αμερικής (''Μετροπόλια'') να λάβει καθεστώς αυτοκεφαλίας από το [[Πατριαρχείο Ρωσίας|Πατριαρχείο Μόσχας και πασών των Ρωσιών]], απασχόλησαν την αρχιεπισκοπική διακονία του Ιακώβου<ref>Αρχιεπισκόπου πρ. Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιακώβου, ''Τα Άπαντα'', τομ. Ε' - Η Μέριμνά μου, πρόλογος υπό του Ομ. Καθηγητού Πρωτοπρ. Δημητρίου Ιω. Κωνσταντέλου, Εκσόσεις Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 2006, σ.9</ref> . Ως αντιπρόσωπος του πρωτόθρονου Πατριαρχείου στην Αμερική πρωτοστάτησε το 1960 στην ίδρυση της ''Μόνιμης Επιτροπής Κανονικών Ορθοδόξων Ιεραρχών Αμερικής (SCOBA)'', της οποίας παρέμεινε πρόεδρος για μία τριακονταπενταετία<ref>"Archbishop Iakovos, Great Statesman of the Church, Dies at 93" του Theodore Kalmoukos, ''National Herald'', 15 Απριλίου 2005</ref>. Σκοπός της Συνδιάσκεψης ήταν ο στενότερος δεσμός μεταξύ των εθνικών ορθοδόξων διοικήσεων και η συμπόρευση στη διακήρυξη της ορθόδοξης μαρτυρίας<ref>[http://www.scoba.us/resources/constitution.html "The Constitution of the Standing Conference of Canonical Orthodox Bishops in the Americas"] από τον επίσημο Ιστότοπο της SCOBA, ανακτήθηκε 20 Αυγούστου 2008</ref>.
 
==Παραπομπές - Υποσημειώσεις==