Aπό την εποχή του [[κυκλαδικού πολιτισμού]] γύρω στο 3000 π.Χ ως την υπο-[[μυκηναϊκή περίοδο]] το 1100 με 1200 π.Χ. οι Έλληνες εφάρμοζαν τον ενταφιασμό ως αποκλειστική πρακτική κήδευσης. Η [[καύση των νεκρών]] που εμφανίζεται γύρω στον 11ο αιώνα π.Χ. θεωρείται επίδραση της Ανατολής, πιθανώς των Χετταίων, και διαδόθηκε στην [[Ελλάδα]] από την [[Μικρά Ασία]]. Ως τους χριστιανικούς χρόνους όπου ο [[ενταφιασμός]] ξαναγίνεται η μόνη πρακτική κήδευσης και οι δύο μέθοδοι εξασκούνταν στην Ελλάδα ανάλογα με την ιστορική περίοδο και την περιοχή.
Η κηδεία στους αρχαίους Έλληνες από την ομηρική εποχή περιελάμβανε την '''πρόθεση''', την '''εκφορά''' την '''[[ταφή]]''' και τον '''περίδειπνο'''. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτή η διαδικασία ακολουθείται στην Ελλάδα πιστά μέχρι και σήμερα. ''Πρόθεση'' ήταν η εναπόθεση του στολισμένου νεκρού στη νεκρική κλίνη και η θρηνωδία των οικείων του. Στην εποχή μας ο νεκρός κείται σε φέρετρο, το οποίο είναι πάντα ανοιχτό σύμφωνα με την παράδοση. Ο νεκρός φυλάσσεται από τους οικείους όλο το βράδυ πριν την ταφή, ιεροτελεστία που επιβάλλονταν από την λαική σκέωησκέψη και διατηρείται ως σήμερα, το λεγόμενο ξενύχτι. Σημαντικό κομμάτι της ελληνικής παράδοσης είναι το μοιρολόι, τα θλιβερά τραγούδια που τραγουδούσαν οι οικείοι του νεκρού μαζί με τη μοιρολογίστρα, επάγγελμα που έχει πια εκλείψει. Η ''εκφορά'' ήταν η μετά την πρόθεση τελετή της μεταφοράς της σορού του νεκρού από της οικίας του στον τόπο της ταφής του. Στην εποχή μας παρεμβάλλεται ως ενδιάμεσος σταθμός η εκκλησία, όπου ακολουθείται ειδική λειτουργία, μπροστά στο φέρετρο. Σύμφωνα με τον αρχαίο νόμο η νεκρική πομπή έπρεπε να περάσει από τους δρόμους της πόλης σιωπηλά. Η ''ταφή'' ήταν η τελετή του ενταφιασμού ή της καύσης και της εναπόθεσης των οστών σε τύμβο. Συνήθως αγαπημένα αντικείμενα τοποθετούνται στο φέρετρο "για να τα πάρει μαζί του" ενώ σε κάποιες περιοχές νομίσματα ή λίρες αποτίθενται στα χέρια ή στα μάτια του νεκρού ή απλώς μέσα στο φέρετρο ως ναύλα για τον [[Χάρο]]. Ο τελευταίος ασπασμός απο τα αγαπημένα πρόσωπα δίδεται στο νεκροταφείο πριν κλείσει το φέρετρο. Ο [[Κικέρωνας]] περιγράφει τη συνήθεια να φυτεύονται λουλούδια στο σημειό της ταφής ώστε να αγαλλιάσει η ψυχή του νεκρού και να εξαγνιστεί το εδαφός, συνήθεια που επιβιώνει ως σήμερα. Μετά την ταφή οι πενθούντες επιστρέφουν στο σπίτι του νεκρού για το ''περίδειπνο'', το δείπνο της παρηγοριάς, που συνοδεύεται από τον καφέ της παρηγοριάς(τούρκικος/ελληνικός) που σερβίρεται με κονιάκ και παξιμάδια. 2 μέρες μετά την ταφή οι αρχαίοι συνήθιζαν να διοργανώνουν μια τελετή που ονομάζονταν ''τρίτα'', τα σημερινά τριήμερα ενώ οχτώ μέρες μετά την ταφή ακολουθούσαν τα έννατα, που πραγματοποιούνταν στο σημείο ταφής και αντίστοιχούν στα σύγχρονα εννιάμερα. Επιπλέον, στη σύγχρονη εποχή πραγματοποιούνται επιμνημόσυνες τελετές στις 40 μέρες, τους 3,6 και 9 μήνες και στον χρόνο, οπότε από κει και μετά το μνημόσυνο πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην ημερομηνία του θανάτου.Οι συγγενείς του νεκρού για αόριστο χρονικό διάστημα που εξαρτάται απ' τους ίδιους, βρίσκονται σε πένθος, κατά τη διάρκεια του οποίου, οι γυναίκες φορούν μαύρα ρούχα και οι άντρες μαύρο περιβραχιόνιο
