Μέντα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το όνομα μέντα προέρχεται από το λατινικό ''mentha'', το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ''μίνθη''. Συναντάται και με την ονομασία '''ηδύοσμος'''. Χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα ως σήμερα σαν αρωματικό στη μαγειρική, την οινοποιία και στη φαρμακοποιία. Οι αρχαίοι Ελληνες έτριβαν το τραπέζι με δυόσμο πριν από το γεύμα. Επίσης αρωμάτιζαν το νερό τού μπάνιου. Από τον 6ο αιώνα πρωτοσυναντούμε κρέμες καθαρισμού δοντιών με δυόσμο. Τα ποντίκια φαίνεται να αποφεύγουν τη μυρωδιά τους γι' αυτό και χρησιμοποιείται για την απομάκρυνσή τους. Στην Αρχαία [[Ελλάδα]] ο [[Ιπποκράτης]] και ο [[Γαληνός]] χρησιμοποιούσαν την μέντα κατά της δυσπεψίας, κατά των νευρικών διαταραχών, κατά των ιλίγγων, της αϋπνίας, της γαστρίτιδας, του βήχα, του κρυολογήματος, του πονόλαιμου και ως αντισπασμωδικό.

 

 

Ακόμη και ο [[Σαίξπηρ]] την αναφέρει, μαζί με την λεβάντα και το δεντρολίβανο, σαν διεγερτικό για τους κυρίους της μέσης ηλικίας.