Αρχαία ελληνική λογοτεχνία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Διθύραμβος: άλλοι λυρικοί ποιητές |
→Κλασική περίοδος: νέα ενότητα: η υπόλοιπη ποίηση |
||
Γραμμή 133:
σιγουριά. Άλλοι λένε 54, άλλοι 44 κι άλλοι 43. Ως εμάς σώθηκαν οι
τίτλοι 37 έργων του. Απ' όλα αυτά έχουμε σήμερα έντεκα ολόκληρες
κωμωδίες του. Στόχοι της κριτικής του ήταν οι πολιτικοί, σε μια περίοδο που η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν εύθραυστη και ο δήμος ήταν αντικείμενο εκμετάλλευσης δημαγωγών, οι σοφιστές, ο [[Σωκράτης]] και ο [[Ευριπίδης]]. Αντιθέτως δεν έπληξε ποτέ τους φιλειρηνικούς αγρότες και την αριστοκρατική τάξη των ιππέων, την οποία θεωρούσε θεματοφύλακα της παλαιάς ηθικής τάξης.<ref>Κακριδής, σελ. 132.</ref> Ο Κλέων, πολιτικός τον οποίο ο Αριστοφάνης καυτηρίασε έντονα, είχε απαγγείλει κάποια κατηγορία εναντίον του με αφορμή τους ''Βαβυλωνίους'', αλλά δεν υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση.
====Η μέση κωμωδία====
Κατά τον 4ο αι. παρατηρούνται αλλαγές στην κωμωδία και γι' αυτό το λόγο οι αρχαίοι κριτικοί είχαν ονομάσει την περίοδο μετά τον Αριστοφάνη έως τον Μένανδρο [[μέση κωμωδία]] (σε αντίθεση με την [[αρχαία κωμωδία|αρχαία]] που προηγήθηκε και τη [[νέα κωμωδία|νέα]] που ακολούθησε. Από τα πολλά ονόματα συγγραφέων έχουν ξεχωρίσει οι Άλεξις, Αναξανδρίδης και Αντιφάνης.<ref>Lesky, σελ. 870</ref> Από όσο μπορεί κανείς να υποθέσει, η μέση κωμωδία ήταν λιγότερο πολιτικοποιημένη, με λιγότερο τολμηρό λεξιλόγιο, ενώ από δραματικής πλευράς είχε καταργηθεί η ''παράβασις'' και ρόλος των χορικών ως προς την υπόθεση είχε περιοριστεί.
===Η υπόλοιπη ποίηση===
Η ποίηση στην κλασική εποχή αναπτύχθηκε στη σκιά της τραγωδίας και οι ειδήσεις που έχουμε για τα άλλα ποιητικά είδη είναι λιγοστές.<ref>Lesky, σελ. 435.</ref> Το είδος που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη ήταν ο διθύραμβος, που παρουσιαζόταν στα [[Μεγάλα Διονύσια]] σε διαγωνισμό ανάμεσα στις 10 φυλές της Αθήνας. Για την ακρόαση των διθυράμβων ο Περικλής ανέγειρε κοντά στο παλιότερο θέατρο του Διονύσου, το Ωδείο, κυκλικό στεγασμένο οικοδόμημα. Εκεί γίνονταν οι μουσικοί αγώνες και ο νικητής διθυραμβοποιός έπαιρνε ως έπαθλο πολυτελέστατο τρίποδα. Ένα άλλο είδος που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη ήταν το επίγραμμα, με το οποίο ασχολήθηκαν πολλοί μεγάλοι ποιητές, κυρίως για να τιμήσουν τους νεκρούς των περσικών πολέμων.
===Ιστοριογραφία===
Γραμμή 149 ⟶ 152 :
αντιγραφείς. Προηγουμένως οι παλαιοί αοιδοί εγκωμίαζαν την ευγλωττία του Αδράστου και του Νέστορα, από τη γλώσσα του οποίου '''"μέλιττος γλυκίων ρέεν αυδή"'''. Παράλληλα στην εποχή, που τα πρωτεία στην πολιτική παλαίστρα των Αθηνών τα είχαν αυτοί που διέθεταν την '''"ισχύ του πείθοντος"''', ο Θεμιστοκλής και ο Περικλής στήριζαν την πολιτική τους δύναμη στη ρητορική τους δεινότητα. Πρώτος δάσκαλος της ρητορικής ήταν ο Κόραξ, ο οποίος θεωρούσε τη ρητορική ως "'''τέχνη''' '''πειθούς''' '''δημιουργόν'''". Άμεσος διάδοχός του ήταν ο Τεισίας (ή Τισίας), ο οποίος αφού συγκέντρωσε τους κανόνες του διδασκάλου του έγραψε '''"Ρητορική Τέχνη"''' και συντέλεσε σε μεγάλο βαθμό στη μελέτη της ρητορικής στην Αττική. Από τη Σικελία η ρητορική μεταφυτεύτηκε στην Αθήνα μέσω του [[Γοργίας|Γοργία]], όπου βρήκε γόνιμο έδαφος εξ' αιτίας της φιλοδικίας των πολιτών και της σοφιστικής τάσης της εποχής εκείνης.</p>
<p>Από τους γραμματικούς και μάλιστα τους Περγαμηνούς συντάχτηκε πιθανότατα κατά το 125 π.Χ. ο [[κανόνας των δέκα αττικών ρητόρων]], που ήταν οι παρακάτω: [[Αντιφώντας]], [[Ανδοκίδης]], [[Λυσίας]], [[Ισοκράτης]], [[Ισαίος]], [[Αισχίνης]], [[Δημοσθένης]], [[Υπερείδης]], [[Λυκούργος]], [[Δείναρχος]].
==Ελληνιστική εποχή==
| |||