Κίνημα Παγκάλου 25ης Ιουνίου 1925: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μιά πρώτη ένδειξη των πραγματικών διαθέσεων ήταν το διάταγμα της [[13 Ιουλίου]] [[1925]] για την «κατοχύρωση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» , με το οποίο παραπέμπονταν σε στρατοδικεία όσοι μετέδιναν ειδήσεις που διατάρασσαν τη δημόσια τάξη ή στρέφονταν κατά κάποιο τρόπο εναντίον της κυβέρνησης. Σε εφαρμογή του έρχισανάρχισαν διώσειςδιώξεις δημοσιογράφων και εφημερίδων, όπως της «Εστίας», της «Καθημερινής» και του «Ριζοσπάστη».

Η εκβιαστική άνοδος του [[Θεόδωρος Πάγκαλος (στρατηγός)|Θεόδωρου Πάγκαλου]] στην εξουσία και η συνακόλουθη νομιμοποίησή του από τη Συνέλευση μπορούν να εξηγηθούν μόνο στο φώς της σοβαρής χαλάρωσης των κοινοβουλευτικών αρχών, καθώς και της εξίσου σοβαρής φροράςφθοράς της Συνέλευσης, η οποία αδυνατούσε να εξελιχτεί σε ουσιαστική αντιπροσωπευτική εξουσία, όπως αδυνατούσε να εκπληρώσει τη Συντακτική αποστολή της. Ο Πάγκαλος εκμεταλλεύτηκε το έντονα αντικομουνιστικό κλίμα, που είχε δημιουργηθεί από τις ελλεπάλληλες απεργίες και τις άλλες εργατικές εκδηλώσεις, και τον πανικό του αστικού κόσμου, για να καταλάβει την εξουσία, ενώ ο αστικός πολιτικός κόσμος εύκολα συγκατατέθηκε να του δώσει πίστωση χρόνου, προκειμένου να επιβάλει μια σειρά αντιδημοτικών μέτρων, τα οποία οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις απεύφευγαν για ευνόητους λόγους.