Κοντσέρτο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Κοντσέρτο''' (''concerto'') είναι μια μουσική σύνθεση όπου ένα σόλο όργανο (και πιο σπάνια, περισσότερα από ένα) κυριαρχεί κατά τη διάρκεια της μουσικής του συνεργασίας με μια ορχήστρα [[Κλασική μουσική|Ευρωπαϊκής κλασικής μουσικής]].

Η καταγωγή του κοντσέρτου είναι αρκετά παλιά και προέρχεται από τον 16ο αιώνα, εποχή όμως πουόπου είχε τελείως διαφορετική μορφή. Τότε,ως ονομάζονταν κοντσέρτα μουσικές συνθέσειςσύνθέση για [[χορωδία]] με συνοδεία [[Εκκλησιαστικό όργανο|εκκλησιαστικού οργάνου]]. Σημαντική εξέλιξη στην ιστορία του κοντσέρτου με τη σημερινή του μορφή, αποτελεί το ''Κοντσέρτο-Γκρόσο'' του 17ου αιώνα, όπου μια μικρή ομάδα οργάνων (π.χ. ένα όπως κουαρτέτο από βιολιά ή δύο βιολιά και βιολοντσέλο, κουαρτέτο ή κουιντέτο εγχόρδων ή πνευστών κ.ά.), διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα όργανα της ορχήστρας με έναν ξεχωριστό μουσικό ρόλο.

Από το 18ο αιώνα αρχίζει να υποχωρεί το ''Κοντσέρτο-Γκρόσο'' και να επικρατεί ο πλέον διαδεδομένος μέχρι στις μέρες μας τύπος του κοντσέρτου, σύμφωνα με τον οποίο, η μουσική σύνθεση χωρίζεται συνήθως σε τρία μέρη (γρήγορο-αργό-γρήγορο). Στην εισαγωγή του κοντσέρτου παίζει συνήθως ολόκληρη η ορχήστρα μαζί και στη συνέχεια μπαίνει ο σολίστας που έχει και τον κύριο ρόλο σ' ολόκληρο το έργο.

Τα σολιστικά σημεία του κλασικού κοντσέρτου έχουν χαρακτήρα δεξιοτεχνικό και απαιτούν ιδιαίτερες ικανότητες από τον εκτελεστή ενώ ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και απαραίτητα στοιχεία στο κλασικό κοντσέρτο είναι η ''καντέντσα'' (cadenza):, το σημείο δηλ. όπου η ορχήστρα σταματά και ο σολίστ μόνος του χωρίς καμιά συνοδεία, έχει τη δυνατότητα να κάνει επίδειξη της δεξιοτεχνίας του και παλαιότερα, ακόμα και της ικανότητας του στον αυτοσχεδιασμό, μια πουκαθώς αρχικά οι συνθέτες δεν έγραφαν το μέρος της καντέντσας αλλά άφηναν την πρωτοβουλία στον εκτελεστή. Αργότερα βέβαια, λόγω των συχνών υπερβολών και μουσικών αυθαιρεσιών τουτων εκτελεστήεκτελεστών, οι συνθέτες άρχισαν να γράφουν οι ίδιοι τις καντέντσες για τα κοντσέρτα τους.