Πολιτική ανυπακοή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ επιμέλεια άρθρου |
||
Γραμμή 1:
Η '''πολιτική ανυπακοή''' είναι η άρνηση ενός ή περισσότερων ατόμων απέναντι στην τήρηση ορισμένων [[νόμος|νόμων]], απαιτήσεων και εντολών της [[κυβέρνηση|κυβέρνησης]], ή από μια δύναμη κατοχής, χωρίς να καταφεύγουν στη σωματική [[βία]]. Είναι πρωτοβάθμια τακτική της μη βίαιης αντίστασης. Στην πιο μη βίαιη έκφραση της (γνωστή στα [[σανσκριτικά]] ως ahimsa ή satyagraha) θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι συμπόνια, με τη μορφή του σεβασμού στη διαφωνία.
Η πολιτική ανυπακοή είναι ένας από πολλούς τρόπους που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν για να διαμαρτυρηθούν ή να εξεγερθούν κατά των αθέμιτων νόμων. Έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλά τεκμηριωμένα μη βίαια κινήματα αντίστασης όπως στην [[Ινδία]] (η εκστρατεία κοινωνικής πρόνοιας του Γκάντι και οι εκστρατείες για την ανεξαρτησία της Ινδίας από τη [[Ηνωμένο Βασίλειο|Βρετανική Αυτοκρατορία]]), στη [[Νότια Αφρική]], στον αγώνα κατά του απαρτχάιντ, στο Αμερικανικό Κίνημα Δικαιωμάτων των Πολιτών και σε κινήματα ειρήνης παγκοσμίως. Μία από τις πρώτες μαζικές υλοποιήσεις της ήταν η μη βίαιη επανάσταση των [[Αίγυπτος|Αιγυπτίων]] εναντίον της βρετανικής κατοχής το [[1919]].
Ο [[Αμερικανός]] συγγραφέας Χένρι Ντέιβιντ Θορό (Henry David Thoreau) πρωτοστάτησε στη σύγχρονη θεωρία πίσω από αυτή την πρακτική με το δοκίμιο του [[1849]] «περι Πολιτικής Ανυπακοής», που αρχικά είχε τον τίτλο «Αντίσταση στην Αστική Κυβέρνηση». Η ιδέα πίσω από το δοκίμιο ήταν αυτή της [[αυτονομία|αυτονομίας]], και το
==Τεχνικές==
Γραμμή 12:
#Με τον τρόπο αυτό θα αποδεχθεί τις επιθέσεις από τον αντίπαλο, ποτέ όμως δεν θα προβεί σε αντίποινα. Αλλά δεν θα καταβληθεί, από το φόβο της τιμωρίας ή παρόμοιων απειλών, από οποιαδήποτε μεγέθους οργή.
#Όταν κάποιο μέλος της αρχής προσπαθήσει να συλλάβει έναν πολιτικό αντιρρησία, αυτός θα υποβληθεί οικειοθελώς στη σύλληψη, και δεν θα αντισταθεί στην κατάσχεση ή την αφαίρεση της περιουσίας του, όταν αυτή επιδιώκεται να κατασχεθεί από τις αρχές.
#Αν δε ένας πολιτικός αντιρρησίας έχει στην κατοχή του κάποια περιουσιακά στοιχεία ως διαχειριστής και φύλακας, θα αρνηθεί να τα παρατήσει, έστω και αν
#Στα αντίποινα περιλαμβάνονται και οι βωμολοχίες και οι βρισιές.
#Κατά συνέπεια, ένας πολιτικός αντιρρησίας δεν προσβάλει ποτέ τον αντίπαλό του, και δεν λαμβάνει μέρος στις πρόσφατα επινοημένες κραυγές οι οποίες είναι αντίθετες προς το πνεύμα της ahimsa.
#Ένας πολιτικός αντιρρησίας δεν μπορεί να χαιρετά την σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά δεν θα προσβάλει αυτή ή τους δημόσιους υπαλλήλους, Άγγλους ή Ινδούς.
#Αν κατά τη διάρκεια του αγώνα κάποιος προσβάλει τέτοιον υπάλληλο ή επιτεθεί εναντίων αυτού, ένας πολιτικός αντιρρησίας
==Φιλοσοφικές Ιδέες==
Στο βιβλίο «Η πολιτική ανυπακοή», οι Χοσέ Μποβέ (José Bové) και Ζιλ Λινό (Gilles Luneau) προτιμούν τον όρο «πολιτισμένη ανυπακοή». Καθορίζουν δε έξι κριτήρια για να την χαρακτηρίσουν ως πράξη:
#Είναι μια προσωπική και υπεύθυνη πράξη: είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τους κινδύνους και να μην αποφεύγουμε νομικές κυρώσεις.
#Είναι μια ανιδιοτελής πράξη: αντιτιθέμεθα ενός νόμου για το δημόσιο συμφέρον, όχι για προσωπικό κέρδος.
#Είναι μια πράξη συλλογικής αντίστασης: κινητοποιούμεθα για την υποστήριξη ενός ευρύτερου σχεδίου.
#Είναι πράξη μη βίαιη: έχει στόχο να μεταπείσει τη κοινή γνώμη όσο και τον αντίπαλο, να μην προκαλέσει καταστολή ή ένοπλη αντίδραση: μια επίθεση
#Είναι διαφανής πράξη: παίρνει αξία από την εικόνα της.
#Είναι μια ύστατη λύση: απειθαρχούμε μετά την εξάντληση των εκκλήσεων σε διάλογο και όλων των νόμιμων
Ο Ζαν-Μαρί Μιλέρ (Jean-Marie Muller), καθηγητής [[φιλοσοφία|φιλοσοφίας]], συγγραφέας του βιβλίου «Πολιτισμένη Ανυπακοή», επικρίνει τη χρήση του όρου "
{{Μετάφραση EN|Civil disobedience}}
[[Κατηγορία:Κοινωνία]]
[[Κατηγορία:Πολιτική]]
[[ast:Desobediencia Civil]]
|