Ελληνική ιστορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με την επικράτηση του χαλκού σαν βασικό υλικό κατασκευής εργαλείων και όπλων αρχίζει η λεγόμενη [[εποχή του χαλκού]] (περίπου 2600 π.Χ. – 1100 π.Χ.). Κάποιοι παλαιότεροι οικισμοί εγκαταλείπονται τώρα και πολλοί νέοι ιδρύονται, ήδη από το ξεκίνημα της περιόδου σε όλο τον [[Ελλάδα|ελληνικό γεωγραφικό χώρο]]. Από τις 929 θέσεις (στοιχεία 1990) της πρώιμης εποχής του χαλκού που έχουν εντοπιστεί, 9 βρίσκονται στην [[Ήπειρος|Ήπειρο]], 85 στην [[Μακεδονία]], 18 στην [[Θράκη]], 57 στην [[Θεσσαλία]], 206 στην [[Στερεά Ελλάδα]] και [[Εύβοια]], 172 στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]], 17 στα νησιά του [[Ιόνιο πέλαγος|Ιονίου]], 229 στα νησιά του [[Αιγαίο|Αιγαίου]] και 136 στην [[Κρήτη]].

 

 

Πρέπει να σημειωθεί ότι από την αρχή της περιόδου η βόρεια Ελλάδα και ειδικότερα η [[Θεσσαλία]] φαίνεται να χάνουν το προβάδισμα στην εξέλιξη του πολιτισμού. Από αυτή την περίοδο και μετά η νότια Ελλάδα, τα νησιά του [[Αιγαίο]]υ και η [[Κρήτη]] έχουν το προβάδισμα και αυτό θα συνεχιστεί σε όλο σχεδόν το επόμενο διάστημα της [[αρχαία Ελλάδα|αρχαίας ελληνικής]] ιστορίας, μέχρι τα ένδοξα χρόνια της ανόδου των [[Μακεδονία|μακεδόνων βασιλιάδων]]. Η παρατηρούμενη αυτή μετατόπιση του κέντρου βάρους των εξελίξεων εικάζεται ότι οφείλεται σε έναν απλό λόγο: Η εξοικείωση του νότιου πληθυσμού με την θάλασσα και την [[ναυτιλία]], ήδη από την 11η χιλιετηρίδα όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τον βοηθά να πάρει στα χέρια του την εμπορία του χαλκού, που είναι μεν απαραίτητος για την ανάπτυξη στην νέα αυτή περίοδο αλλά δεν υπάρχει στην Ελλάδα και πρέπει να εισαχθεί από αλλού. Αυτή ακριβώς η αναζήτηση πρώτων υλών και το εμπόριο βοήθησε, κυρίως τους νησιώτες να ξεφύγουν από τα στενά όρια του Αιγαίου και να έλθουν σε επαφή με άλλους λαούς και πολιτισμούς και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη του πρώτου μεγάλου πολιτισμού του ελληνικού χώρου του [[αιγαιακός πολιτισμός|αιγαιακού]].

Η έναρξη της ελληνικής ιστορίας ανάγεται, παραδοσιακά, στην κατά κύματα κάθοδο από βορά και εγκατάσταση στον γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας, τριών συγγενικών αλλά διακεκριμένων, ήδη πριν την εγκατάστασή τους, εθνολογικά και γλωσσολογικά ελληνικών ομάδων ή φύλων. Τα φύλα αυτά, που έδρασαν ιστορικά ανταγωνιστικά μεταξύ τους, είναι κατά σειρά καθόδου οι [[Αιολείς]], οι [[Αχαιοί]]/[[Ίωνες]] και οι [[Δωριείς]]. Η άποψη αυτή, που έχει αποτυπωθεί στον αρχαιοελληνικό [[μύθος του Έλληνα|μύθο του Έλληνα]] έχει τις ρίζες της στα αρχαϊκά χρόνια και ήταν κοινής αποδοχής στην Ελλάδα, από τον 5ο αιώνα π.Χ.

 

 

Η κάθοδος των πρώτων ελληνικών φύλων έγινε στην πρώιμη [[εποχή του χαλκού]] περίπου από το 2000/1800 π.Χ. και μέχρι το 1600 π.Χ. Με την επίδραση και την αφομοίωση των πολιτισμικών και πολιτιστικών επιτευγμάτων των προελληνικών φύλων του ελληνικού χώρου, αναπτύχθηκε και άνθησε ο [[μυκηναϊκός πολιτισμός]] (περίπου 1600-1100 π.Χ.), ο οποίος έφτασε στην μέγιστη ακμή του, με την κατάκτηση της Κρήτης (περίπου 1400 π.Χ.) και την πολιτική κατάλυση του μινωικού πολιτισμού και την δεκαετή πολιορκία και κατάκτηση της [[Τροία|Τροίας]] (περίπου 1200 π.Χ.). Εκατό χρόνια αργότερα, παρακμασμένος και εξασθενημένος από τις μακρινές (για την συγκεκριμένη εποχή) αυτές εκστρατείες, καταλύεται από την κάθοδο προς νότο και την επικράτηση με τα όπλα του τελευταίου ελληνικού φύλου των Δωριέων, που εγκαινιάζουν την [[εποχή του σιδήρου]] για τον ελληνικό χώρο. Η πολιτιστική αναστάτωση και η κατάλυση των παραδοσιακών θεσμών από τους εισβολείς Δωριείς, βυθίζουν την Ελλάδα σε πολιτιστική παρακμή στους λεγόμενους σκοτεινούς αιώνες (περίπου 1100-800 π.Χ.).