Σίμων Σίνας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 4:
Φοίτησε στο κλασικό γυμνάσιο της Βιέννης και σπούδασε φιλοσοφία, ιστορία και πολιτική οικονομία στην ίδια πόλη. Εργάστηκε κατόπιν στις οικογενειακές επιχειρήσεις και υπήρξς γενικός κληρονόμος της κολοσιαίας πατρικής περιουσίας. Δεν επεξέτεινε όμως τις οικονομικές δραστηριότητες του πατέρα του, αλλά εισήγαγενέες μεθόδους καλλιέργειας στις απέραντες γαιοκτησίες του.
 
Υπηρέτησε το ελληνικό δημόσιο ως πρόξενος στη [[Βιέννη]] και αργότερα διετέλεσε υπουργός στις εκάστοτε κυβερνήσεις διαφόρων χωρών: στην [[Αυστρία]], στη [[Βαυαρία]] και στη [[Γερμανία]]. Επίσης, μεταξύ άλλων, βοήθησε οικονομικά στην αποπεράτωση της Ουγγρικής Ακαδημίας στη [[Βουδαπέστη]], της [[Μητροπολιτικός Ναός Αθηνών|Μητρόπολης Αθηνών]] και της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]], που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα [[Θεόφιλος Χάνσεν|Θεόφιλο Χάνσεν]]. Στην Αυστροουγγαρία προσέφερε τεράστια χρηματικά ποσά για φιλανθρωπικούς και πνευματικούς σκοπούς: Εμπορική Σχολή Βιέννης, Εταιρεία Φίλων Μουσικής Βιέννης, νοσοκομεία και βρεφοκομεία της Βουδαπέστης.
 
Στην Ελλάδα ο Σ. Σίνας συνέχισε τις δωρεές του πατέρα του προς φιλανθρωπικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα, χορηγόντας σημαντικά ποσά για την αποπερράτωση του Αμαλιείου Ορφανοτροφείου, τη συντήριση του Αστεροσκοπείου, για την καλύτερη λειτουργία του τοποθέτησε (1858-1884) τον διακεκριμένο Γερμανό [[Γιόχανν Φρήντρηχ Γιούλιους Σμιτ]]. Έγινε επίσης κάτοχος οικοπέδων στο κέντρο της Αθήνας και του γνωστού στο Ίλιον «Επτάλοφου» ή «Πύργου της Βασιλίσσης» (1870). Ο ίδιος όμως δεν μπόρεσε να έρθει ποτέ στην Ελλάδα.
 
Ο Σ. Σίνας χρημάτισε διάδοχος του [[ΦεώργιοςΓεώργιος Σίνας|Γεώργιου Σίνα]] στο ελληνικό προξενείο της Βιέννης (1856-1858) και στη συνέχεια αφού πολιτογραφήθηκε Έλληνας πολίτης (1858), διορίστηκε αμέσως πρέσβης της Ελλάδας στις αυλές της Βιέννης, του Μονάχου και του Βερολίνου. Φιλοοθωνικός, διατήρησε τη θέση του σιωπηρά και μετά τη μεταπολίτευση του 1862, αλλά ύστερα από δύο χρόνια παραιτήθηκε.
 
Επίσης, διακρίθηκε επανηλλειμένα από την Ελλάδα και την Αυστρία. Το 1864 ο αυτοκράτορας της Αυστρίας [[Φραγκίσκος Ιωσήφ]] του απένειμε τον τίτλο του αυλικού μυστικοσύμβουλου. Το κοινωνικό και πολιτιστικό έργοσυνέχισε μετά το θάνατό του η σύζυγός του Ιφιγένεια Σίνα (1815-1884), η τελευταία από τους ευεργέτες της οικογένειας.