Ιουδαιοχριστιανικός πλατωνισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 13:
Το πλατωνικό φιλοσοφικό σύστημα αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο στο [[Θρησκευτικός συγκρητισμός|συγκρητισμό]] του Φίλωνα, ο οποίος με τη σειρά του επηρέασε —εκτός από την εξέλιξη του Ιουδαϊσμού— τους [[Νεοπλατωνισμός|νεοπλατωνιστές]] φιλοσόφους<ref>Αναφέρεται ότι ο Σύριος νεοπλατωνιστής φιλόσοφος [[Νουμήνιος ο εξ Απαμείας]] ([[2ος αιώνας|2ος αιώνας Κ.Χ.]]) είχε πει για τον Φίλωνα: «Τι είναι ο Πλάτων αν όχι ένας αττικίζων [[Μωυσής]];»</ref> και τους [[Εκκλησιαστικοί πατέρες|εκκλησιαστικούς πατέρες]].<ref>«Ο Φίλων αποτέλεσε πιθανώς την πιο σημαντική επιρροή στους παλαιότερους χριστιανούς στοχαστές και τους έφερε σε επαφή με τις φιλοσοφικές σχολές». (''Encyclopedia of Christianity'', σ. 926)</ref>
==Χριστιανικός πλατωνισμός==
Οι χριστιανοί φιλόσοφοι δεν υιοθέτησαν ποτέ τον πλατωνισμό στο σύνολό του. Εντούτοις, το σύνολο της χριστιανικής θεολογίας βρισκόταν σε εξάρτηση, τουλάχιστον ως κάποιο βαθμό, από την εκάστοτε [[ελληνική φιλοσοφία]] —κατά κύριο λόγο τον πλατωνισμό. Κάποιοι δε χριστιανοί στοχαστές δέχτηκαν ιδιαίτερα ισχυρή πλατωνική επίδραση έτσι ώστε μπορούν να προσδιοριστούν ως χριστιανοί πλατωνιστές. Το φαινόμενο του χριστιανικού πλατωνισμού μπορεί να χωριστεί σε γενικές γραμμές ανάμεσα α) στον εξαρτώμενο από τον Φίλωνα και τον μέσο πλατωνισμό και β) στον εξαρτώμενο από τον νεοπλατωνισμό ([[3ος αιώνας]] Κ.Χ.).
Κάποια από τα βασικά στοιχεία του μέσου πλατωνισμού που επέδρασαν στον Χριστιανισμό περιλαμβάνουν α) την [[τελεολογία]], β) την ελεύθερη βούληση σε σχέση με τη θεία πρόνοια, γ) την [[κοσμολογία]] και δ) τη σχέση του Πατέρα με το Γιο και μεταγενέστερα τις αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ των προσώπων της [[Τριαδικό δόγμα|Τριάδας]] ε) καθώς επίσης και την πολιτική θεωρία<ref>Στήβεν Ράνσινμαν, ''Η Βυζαντινή Θεοκρατία,'' Εκδόσεις Δομός, 1982, σελ. 30, 156-159</ref>. Επίσης, Χριστιανοί που ήθελαν να εντοπίσουν κάποιο προηγούμενο για να υποστηρίξουν την πίστη στην αθανασία της [[Ψυχή|ψυχής]] παρέθεταν συνήθως από τα έργα του Πλάτωνα.<ref>Επιπλέον, ο [[Γιάροσλαβ Πέλικαν|Πέλικαν]] αναφέρει: «Δύο χριστιανικά δόγματα αποτελούν πιθανώς τις πιο αξιόπιστες ενδείξεις του συνεχούς ελέγχου της ελληνικής φιλοσοφίας επί της χριστιανικής θεολογίας: το δόγμα της αθανασίας της ψυχής και το δόγμα της απολυτότητας του Θεού». (''The Emergence of the Catholic Tradition'', σ. 51)</ref> Οι θέσεις που καταγράφει στο έργο του ''Πολιτεία'' περί Θεού αποτέλεσαν τη βάση για τη μεταγενέστερη εμφάνιση της [[Αποφατική θεολογία|αποφατικής θεολογίας]] —της θεολογίας του τι ''δεν'' είναι ο [[Θεός]].<ref>Ο Ωριγένης και ο [[Ευσέβιος Καισαρείας]] αποτελούν δύο από τα πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα χρήσης αυτού του έργου του Πλάτωνα σε σχέση με την υπερβατικότητα του Θεού.</ref> Τόσο το λεξιλόγιο όσο και τα επιχειρήματα της πλατωνικής φιλοσοφίας αποδείχτηκαν ζωτικό εννοιολογικό πεδίο στην φιλοσοφική διάρθρωση του Χριστιανισμού.
[[Εικόνα:Origen.jpg|thumb|110px|right|Ωριγένης]]
| |||