Δομημένος προγραμματισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην [[επιστήμη υπολογιστών]] '''δομημένος προγραμματισμός''' (structured programming) ή '''διαδικαστικός προγραμματισμός''' (procedural programming) είναι μία [[προγραμματιστικό παράδειγμα|προσέγγιση στον προγραμματισμό]]<ref name="sams">Jesse Liberty, Bradley Jones, ''Sams Teach Yourself C++ in 21 Days'', Sams Publishing, 2004, σελ. 8, ISBN 9780672327117</ref>, η οποία βασίζεται στην έννοια της ''κλήσης διαδικασίας''. Η [[διαδικασία (υπολογιστές)|διαδικασία]], γνωστή επίσης και ως ρουτίνα, υπορουτίνα, μέθοδος ή συνάρτηση (δεν σχετίζεται άμεσα με τη [[μαθηματική|μαθηματική]] έννοια της [[συνάρτηση|συνάρτησης]]), είναι απλά ένα αυτοτελές σύνολο εντολών προς εκτέλεση.

Ιστορικά ο δομημένος προγραμματισμός αναπτύχθηκε ύστερα από έρευνα κατά τη [[Δεκαετία 1960|δεκαετία του 1960]], ως βελτίωση του ήδη υπάρχοντος διαδικαστικού προγραμματισμού. Ένα από τα πιο σημαντικά αποτελέσματα αυτής της έρευνας ήταν η ανάπτυξη της γλώσσας [[Pascal (γλώσσα προγραμματισμού)]], από τον [[Νίκλαους Βιρτ]] (Niklaus Wirth) το [[1971]], η οποία σύντομα έγινε η προτιμώμενη γλώσσα διδασκαλίας σε πολλά πανεπιστήμια <ref>Harvey M. Deitel, ''C++ How to Program: how to program'', Pearson Prentice Hall 2005, σελ 10, ISBN 9780131857575</ref>. Η έννοια της διαδικασίας επομένως ήταν προϋπάρχουσα αλλά δεν έπαιζε τόσο σημαντικό ρόλο στη δομή των υπό συγγραφή εφαρμογών, καθώς τα δεδομένα ήταν αρκετά διαχωρισμένα από τις διαδικασίες και έπρεπε ο προγραμματιστής να θυμάται για κάθε διαδικασία ποια άλλη καλούσε, αλλά και ποια δεδομένα διαφοροποιούνταν<ref name="sams"/>. Καθώς όμως οι περισσότερες διαδικαστικές γλώσσες γρήγορα υιοθέτησαν στοιχεία ώστε να υποστηρίζουν δομημένο προγραμματισμό, οι δύο όροι σήμερα έχουν πρακτικώς ταυτιστεί. Με τον καιρό οι δομημένες γλώσσες έφτασαν να μην επαρκούν για τη συγγραφή προγραμμάτων, επεκτάθηκαν και ως λύση υιοθετήθηκε ο [[αντικειμενοστρεφής προγραμματισμός]].