Αλαγονία (αρχαία πόλη): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
''' removal |
Veron (συζήτηση | συνεισφορές) επιμέλεια |
||
Γραμμή 1:
{{πηγές}}
Η '''
Η Αλαγονία ανήκε στο [[Κοινό Ελευθερολακώνων|Κοινό των Ελευθερολακώνων]], το
Με το αυτό όνομα φέρεται σήμερα τέως [[Δήμος Αλαγονίας|δήμος]] και [[Αλαγονία Καλαμάτας|κοινότητα]] στο [[Νομός Μεσσηνίας|Νομό Μεσσηνίας]].
== Ιστορία της Αλαγονίας ==
=== Κοινό των Ελευθερολακώνων ===
Στην [[αρχαία Ελλάδα]], η [[Αλαγονία]] ήταν μία από τις πόλεις του Κοινού των Ελευθερολακώνων.
Οι δεκαοκτώ πόλεις του Κοινού του Ελευθερολακώνων κατά αλφαβητική σειρά ήτανε οι εξής:
Γραμμή 22 ⟶ 20 :
=== Παυσανίας ===
Η αρχαία πόλη [[Αλαγονία]] κατά
{{απόσπασμα|''
Αν τώρα ληφθεί υπόψη ότι στη θέση της αρχαίας Γερηνίας βρίσκεται σήμερα το χωριό Κάμπος του τέως δήμου Αβίας, τότε η αρχαία [[Αλαγονία]], που απείχε από τη [[Γερηνία]] τριάντα στάδια (πέντε χιλιόμετρα) προς τα μεσόγεια, πρέπει ασφαλώς να τοποθετηθεί στη θέση που βρίσκεται σήμερα το χωριό Κέντρον (πρώην Γαϊτσές) του τέως Δήμου Αβίας. Σύμφωνα με τα παραπάνω η αρχαία πόλη [[Αλαγονία]] βρισκόταν έξω από τα όρια του τέως [[Δήμος Αλαγονίας|δήμου Αλαγονίας]] που φέρει το όνομα της.▼
▲Αν τώρα ληφθεί υπόψη ότι στη θέση της αρχαίας Γερηνίας βρίσκεται σήμερα το χωριό Κάμπος του τέως [[δήμος Αβίας|δήμου Αβίας]], τότε η αρχαία [[Αλαγονία]], που απείχε από τη [[Γερηνία]] τριάντα στάδια (πέντε χιλιόμετρα) προς τα μεσόγεια, πρέπει
Κατά τον αποικισμό των [[Σλάβοι|Σλαύων]] που έγινε στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]] τον όγδοο μ.Χ. αιώνα επί αυτοκράτορος του Βυζαντίου Κωνσταντίνου του Ε'. Εγκατεστάθησαν [[Σλάβοι]] στη [[Λακωνία]] και κυρίως στις πλαγιές του [[Ταΰγετος|Ταϋγέτου]] σαν ποιμένες ή γεωργοί. Στις ανατολικές πλαγιές του Ταϋγέτου εγκατεστάθησαν οι [[Σλάβοι]] (Εζερίται) και στις [[Δυτικός Ταΰγετος|δυτικές πλαγιές]] δηλαδή περιοχή της αρχαίας [[Δενθαλιάτιδα|Δενθελιάτιδος χώρας]], εγκατεστάθησαν οι [[Σλάβοι]] (Μεληγγοί). Τότε χτιστήκανε από τους Μεληγγούς τα χωριά που είχαν μέχρι προ ολίγων ετών σλαβικά ονόματα όπως Σίτσοβα, Τσερνίτσα, Μεγάλη Αναστάσοβα, και Μικρή Αναστάσοβα. Τα χωριά Λαδά και Καρβέλι φαίνεται ότι χτίσθηκαν αργότερα όταν αυξήθηκε ο πληθυσμός της περιοχής. <br> ▼
=== Σλάβοι ===
Το έτος [[1927]] τα παραπάνω σλαβικά χωριά μετονομάστηκαν σε [[Αλαγονία Καλαμάτας|Αλαγονία]] η Σίτσοβα, σε [[Αρτεμισία Καλαμάτας|Αρτεμισία]] η Τσερνίτσα, σε [[Νέδουσα]] η μεγάλη Αναστάσοβα και [[Πηγές Καλαμάτας|Πηγές]] η μικρή Αναστάσοβα. <br>▼
▲Κατά τον αποικισμό των [[Σλάβοι|
Εκτός όμως από τα ονόματα των χωριών υπάρχουν μέχρι σήμερα πολλές τοποθεσίες στην περιοχή αυτή που διατηρούν τα σλαβικά ονόματα π.χ. Ιμποβός, Πλεσιβίτσα, Πελενίτσα, Μπόροβα, Σιλίμποβες κ.α.<br> ▼
Οι Μεληγγοί ήταν ειδωλολάτρες και ασχολούντο με τη γεωργία και κυρίως με την κτηνοτροφία. Τούτο μαρτυρούν τα πολλά ποιμνιοστάσια (μαντριά) που βρίσκονται ερειπωμένα στην περιοχή. Ήτανε άνθρωποι απείθαρχοι και σκληροί, πολεμοχαρείς και ορμητικοί και πολλές φορές δημιουργούσαν ζητήματα στη διοίκηση του θέματος της [[Πελοπόννησος|Πελοποννήσου]].▼
▲Το έτος [[1927]], τα παραπάνω σλαβικά χωριά μετονομάστηκαν σε [[Αλαγονία Καλαμάτας|Αλαγονία]] η Σίτσοβα, σε [[Αρτεμισία Καλαμάτας|Αρτεμισία]] η Τσερνίτσα, σε [[Νέδουσα]] η μεγάλη Αναστάσοβα και [[Πηγές Καλαμάτας|Πηγές]] η μικρή Αναστάσοβα.
▲Εκτός όμως από τα ονόματα των χωριών υπάρχουν μέχρι σήμερα πολλές τοποθεσίες στην περιοχή αυτή που διατηρούν τα σλαβικά ονόματα π.χ. Ιμποβός, Πλεσιβίτσα, Πελενίτσα, Μπόροβα, Σιλίμποβες κ.α.
▲Οι Μεληγγοί ήταν
=== Χριστιανισμός ===
Το δέκατο μ. Χ. αιώνα οι κάτοικοι της [[Αλαγονία|Αλαγονίας]]
Με την πάροδο του χρόνου, με την επίδραση της χριστιανικής θρησκείας και κυρίως με την
=== Τουρκοκρατία ===▼
Την εποχή της [[Τουρκοκρατία|Τουρκοκρατίας]]
Το έτος [[1645]] οι [[Οθωμανοί|Τούρκοι]]
Στη συνέχεια, διαρκώς πολεμώντας,
Οι Τούρκοι μπήκαν
Πολλοί από τους Κρητικούς που πέρασαν στις απέναντι ακτές της [[Μάνη|Μάνης]]
▲== Τουρκοκρατία ==
▲Την εποχή της [[Τουρκοκρατία]]ς τα παραπάνω έξι χωριά διατήρησαν το καθένα χωριστά το Σλαβικό του όνομα (Σίτσοβα, Τσερνίτσα κ.λ.π.), όλα όμως μαζί ονομάστηκαν «πισινά χωριά», ή «πισινοχώρια» γιατί τα χωριά αυτά σε σχέση με το [[Μυστράς|Μυστρά]], που ήτανε το διοικητικό κέντρο της περιοχής ήταν χτισμένα στο [[Δυτικός Ταΰγετος|δυτικό (πισινό) μέρος]] του [[Ταΰγετος|Ταϋγέτου]] ενώ ο [[Μυστράς]] ήτανε χτισμένος στο ανατολικό (μπροστινό) μέρους του [[Ταΰγετος|Ταϋγέτου]]. Στα πισινά χωριά κατά τους χρόνους της δουλείας δεν κατοικήσανε ποτέ [[Οθωμανοί|Τούρκοι]] και έτσι ο πληθυσμός τους ήτανε πάντοτε καθαρά ελληνικός.
▲Το έτος [[1645]] οι [[Οθωμανοί|Τούρκοι]] επετέθησαν εναντίον των [[Ενετοί|Ενετών]] που κατείχαν την [[Κρήτη]] και κατέλαβαν τα [[Χανιά]].<br>
▲Στη συνέχεια διαρκώς πολεμώντας υπόταξαν μέσα σε είκοσι πέντε χρόνια ολόκληρη την [[Κρήτη]], εκτός από την πόλη του [[Ηράκλειο|Ηρακλείου]], που λεγόταν τότε «Χάνδαξ» και ήτανε καλά οχυρωμένη. Οι [[Οθωμανοί|Τούρκοι]] με επιμονή και πείσμα συνέχισαν την πολιορκία του Ηρακλείου από το 1645 μέχρι το 1669 όπου το Ηράκλειο παρεδόθη με συνθήκη στους Τούρκους.
▲Οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη του [[Ηράκλειο|Ηρακλείου]] που ήτανε έρημη από κατοίκους. Όλοι οι κάτοικοι της πόλεως και πολλοί άλλοι Κρητικοί που είχαν καταφύγει εκεί, εγκατέλειψαν την πόλη και πέρασαν με παντός είδους πλωτά μέσα, Ενετικά και Κρητικά, στις απέναντι ακτές της [[Πελοπόννησος|Πελοποννήσου]] και στα [[Ιόνια νησιά]], παίρνοντας μαζί τους τις οικογένειες τους και ότι άλλο μπορούσαν να μεταφέρουν από τα περιουσιακά τους στοιχεία.<br>
▲Πολλοί από τους Κρητικούς που πέρασαν στις απέναντι ακτές της [[Μάνη]]ς πίστεψαν ότι δε θα ήταν ασφαλής, αν εγκαθίσταντο στα παράλια χωριά της περιοχής, τα οποία διαρκώς κινδυνεύανε από τις επιδρομές των πειρατών, και γι’ αυτό προτίμησαν να εγκατασταθούν στο εσωτερικό της χώρας. Ήρθαν λοιπόν στα πισινά χωριά και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτά γιατί ούτε Τούρκους κατοίκους είχαν, ούτε κινδύνευαν από τους πειρατές. Η γνώμη αυτή για την εγκατάσταση Κρητικών προσφύγων στα πίσω χωριά στηρίζεται:
*α) στο ότι οι κάτοικοι των χωριών αυτών μοιάζουν στη φυσιογνωμία με τους Κρητικούς.
*β) στην ομοιότητα της προφοράς και ιδίως του «και» που προφέρονται σαν «Τσε» και
*γ) Στα Κρητικά επώνυμα, που έχουν πολλοί κάτοικοι των πισινών χωριών.
Εκτός όμως από τους Κρητικούς πρόσφυγες και άλλοι [[Έλληνες]] κατά τους χρόνους της [[Τουρκοκρατία|Τουρκοκρατίας]]
== Σχολή Μελέ ==
Στην καλλιέργεια και ανάπτυξη
Σ’ αυτήν
Από το ενιαίο και αδιάσπαστο Ελληνικό σύνολο που είχε δημιουργηθεί στην περιοχή των πίσω χωριών, γεννήθηκαν: ▼
*1) κατά τους τελευταίους χρόνους της δεκαετίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης και εθνάρχης Προκόπιος ο Πελοποννήσιος ([[1785]] – [[1789]]) που γεννήθηκε στη Σίτσοβα και πέθανε σ’ αυτή εξόριστος ▼
▲Από το ενιαίο
*2) κατά την έναρξη του αγώνα του [[1821]] ο μητροπολίτης Ναυπλίου και Άργους Γρηγόριος Καλαμαράς που γεννήθηκε στη Σίτσοβα και πέθανε από τις στερήσεις και τις κακουχίες στην [[Τρίπολη Αρκαδίας|Τρίπολη]], όπου εκρατήθει σαν όμηρος ▼
▲* 1) κατά τους τελευταίους χρόνους της δεκαετίας ο [[Οικουμενικός Πατριάρχης]] και εθνάρχης [[Προκόπιος ο Πελοποννήσιος]] ([[1785]] – [[1789]]) που γεννήθηκε στη Σίτσοβα και πέθανε σ’ αυτή εξόριστος
*3) ο θρυλικός ήρωας της Επαναστάσεως Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο Τουρκοφάγος που γεννήθηκε στη Μεγάλη Αναστάσοβα και έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων ▼
▲* 2) κατά την έναρξη του [[Επανάσταση του 1821|αγώνα του
*4) κατά τους πρώτους χρόνους μετά την απελευθέρωση ο Εθνικός ευεργέτης [[Πέτρος Δημάκης]] , που γεννήθηκε στη Μικρή Αναστάσοβα, πλούτισε σαν έμπορος στη [[Ρουμανία]] και όταν επέστρεψε στην [[Ελλάδα]] δώρισε τη μεγάλη περιουσία του στο Κράτος με τον όρο να λειτουργεί στην περιοχή της πατρίδας του ένα «Αλληλοδιδακτικό» και ένα «Ελληνικό» σχολείο κατά το εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής εκείνης. Για τη στέγαση αυτών των σχολείων ο [[Πέτρος Δημάκης]] έκτισε με δικές του δαπάνες ένα μεγαλοπρεπές διδακτήριο διώροφο κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στη θέση «[[Μελέ]]». Σε αυτό εκτός από τις αίθουσες διδασκαλίας υπήρχαν αίθουσες για τη διαμονή του διδασκάλου και αίθουσες για τη διαμονή των μαθητών. ▼
▲* 3) ο
▲* 4) κατά τους πρώτους χρόνους
Το θαυμάσιο εκείνο διδακτήριο λειτούργησε από το [[1857]] μέχρι το [[1902]] όπου κατεστράφη από πυρκαγιά.
== Αγώνας της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 ==
Στα χρόνια της [[Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επαναστάσεως]] του [[1821]], η περιοχή των πισινών χωριών, λόγω της μορφολογίας του εδάφους και τις απουσίας των [[Οθωμανοί|Τούρκων]], χρησιμοποιήθηκε σαν ασφαλές ορμητήριο για τον αγώνα εναντίον των Τούρκων και οι
Ιδιαίτερη σημασία είχε το ιερό μοναστήρι του Μαρδακίου, που βρισκότανε στον μέσο του δρόμου που ξεκίναγε από τα χωριά της [[Αρκαδία|Αρκαδίας]]
Οι πισινοχωρίτες εκτός από το υψηλό Εθνικό φρόνημα που τους διέκρινε είχαν και ζωηρό θρησκευτικό συναίσθημα πράγμα που το αποδεικνύουν οι πολλές εκκλησίες και τα πολλά μοναστήρια που υπήρχαν στην περιοχή τους. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τα ονόματα μοναστηριών που υπήρχαν επί Τουρκοκρατίας π.χ. Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μαρδακίου κοντά στη Μεγάλη Αναστάσοβα, Ζωοδόχου Πηγής, Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και Αγίου Αντωνίου κοντά στη Σίτσοβα, Δώδεκα Αποστόλων κοντά στη Μικρή Αναστάσοβα, Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου ή Μελέ κοντά στη Τσερνίτσα και Κοιμήσεως της Θεοτόκου - Σιδερόπορτας κοντά στο Καρβέλι.▼
▲
==Παραπομπές==
{{παραπομπές}}
|