Κουρσάρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Η λέξη προέρχεται από το [[Γαλλική γλώσσα|γαλλικό]] ''corsaire'' που σε ελεύθερη μετάφραση σήμαινε «αυτός που διαθέτει άδεια καταδρομής» (lettre de course) - στα [[Αγγλική γλώσσα|αγγλικά]] οι αντίστοιχοι όροι ήταν ''privateer'' και ''letter of marque''. Η άδεια δινόταν μόνο από επίσημο κρατικό φορέα και συνήθως όριζε συγκεκριμένη χρονική διάρκεια ισχύος της, τις περιοχές όπου επιτρεπόταν η δράση, την εθνικότητα των πλοίων που μπορούσαν να «κουρσευθούν» και - το σημαντικότερο - το ποσοστό της λείας που θα έπρεπε να αποδοθεί από τον κουρσάρο στο κράτος, το [[Μοναρχία|βασιλιά]] ή το φορέα που την εξέδωσε.

 

 

Ιδιαίτερα στον ανταγωνισμό των μεγάλων [[Ευρώπη|ευρωπαϊκών]] δυνάμεων για την [[Καραϊβική]] μεταξύ [[16ος αιώνας|16ου]]-[[18ος αιώνας|18ου αιώνα]], η κούρσα αποτέλεσε σημαντικό ρυθμιστικό παράγοντα των ισορροπιών. Δεδομένου ότι ισχυρό [[Στόλος|στόλο]] διέθετε μόνο η [[Ισπανία]], οι υπόλοιποι στράφηκαν σε ιδιώτες για να ανακόψουν την κυριαρχία της - έτσι έχουν μείνει στην ιστορία διαβόητοι κουρσάροι όπως οι [[Άγγλοι]] [[Σερ Φράνσις Ντρέικ]], [[Τζων Χώκινς|Τζων]] και [[Ριχάρδος Χώκινς|Ρίτσαρντ Χώκινς]], ο [[Ουαλία|Ουαλός]] [[Χένρυ Μόργκαν]], ο [[Γάλλοι|Γάλλος]] [[Ζαν Μπαρτ]] ή ο [[Νήσοι Φερόες|Φεροέζος]] [[Μάγκνους Χάινασον]]. Επίσης κατά την [[Αμερικανική Επανάσταση]] ([[1775]] έως [[1783]]), πολλές εξεγερμένες [[Πολιτείες των ΗΠΑ|πολιτείες]] επέτρεψαν σε ιδιώτες να κουρσεύουν πλοία των [[Μεγάλη Βρετανία|Βρετανών]] ή άλλων πολιτειών που υποστήριζαν τη βρετανική εξουσία - ο αριθμός τους υπολογίζεται κοντά στους 55.000 άνδρες.