Τέταρτη Διεθνής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{επιμέλεια}}

Η '''Τέταρτη Διεθνή'''ς (FI) είναι μια διεθνής [[κομμουνισμός|κομμουνιστική]] οργάνωση, που δουλεύει ενάντια, τόσο στον [[καπιταλισμός|καπιταλισμό]], όσο και στο [[σταλινισμός|σταλινισμό]]. Αποτελείται από οπαδούς του [[Λέων Τρότσκι]] και παλεύει για τη τελική νίκη της εργατικής τάξης για την επικράτηση του [[σοσιαλισμός|σοσιαλισμού]].

 

Η Τέταρτη Διεθνής υπέστη διάσπαση το [[1940]] και μια ακόμη μεγαλύτερη το [[1953]]. Παρά την μερική ενοποίηση του [[1963]], περισσότερες των μία ομάδων ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν την πολιτική συνέχεια της Τέταρτης Διεθνούς. Η διευρυμένη λίστα των Τροτσκιστικών Διεθνών είναι διασπάσεις πάνω στην οργάνωση εκείνη, οι οποίες αποτελούν την πολιτική συνέχειά της.

 

 

Οι ίδιοι οι [[τροτσκισμός|Τροτσκιστές]] θεωρούν ότι δουλεύουν ενάντια στον [[καπιταλισμός|καπιταλισμό]] και το [[σταλινισμός|Σταλινισμό]]. Ο [[Τρότσκι]] συνηγόρησε υπέρ της [[προλεταριάτο|προλεταριακής]] επανάστασης, όπως την παρουσίασε στη θεωρία του για τη «διαρκή επανάσταση», και πίστευε ότι ένα εργατικό κράτος δε θα ήταν ικανό να αντέξει στις πιέσεις του εχθρικού παγκόσμιου καπιταλισμού, εκτός εάν γίνονταν σοσιαλιστικές επαναστάσεις και στις άλλες χώρες. Αυτή η θεωρία ήταν προοδευτική, σε αντίθεση με την άποψη που υποστήριζαν οι Σταλινικοί ότι ο «Σοσιαλισμός σε μία χώρα» μπορούσε να χτισθεί μόνο στη [[Σοβιετική Ένωση]]. Επιπλέον, ο Τρότσκι και οι υποστηριχτές του άσκησαν οξεία κριτική στην αυξανόμενη ολοκληρωτική φύση της κυριαρχίας του [[Ιωσήφ Στάλιν]]. Έτσι, αντιμετωπίζοντας την ολοένα και πιο αυξανόμενη έλλειψη της [[δημοκρατία|δημοκρατίας]] στη [[Σοβιετική Ένωση]], κατέληξαν στο ότι δεν ήταν πια ένα σοσιαλιστικό εργατικό κράτος, αλλά ένα εκφυλισμένο εργατικό κράτος.

 

 

Μια πολιτική διεθνής είναι ένας οργανισμός πολιτικών κομμάτων ή στελεχών, με στόχο το συντονισμό των δράσεών τους για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Υπήρχε μεγάλη παράδοση στους σοσιαλιστές, που οργανώνονταν σε διεθνή βάση, και ο [[Καρλ Μαρξ]] είχε καθοδηγήσει τη Διεθνή Ένωση Εργατών, που αργότερα έγινε γνωστή, ως «[[Πρώτη Διεθνής]]».

Η ίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς πήρε περισσότερο ώθηση από τη θέληση για τη δημιουργία ενός ισχυρότερου πολιτικού ρεύματος, παρά απ’ ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί περισσότερο αντιπολίτευση της Κομιντέρν και της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Τρότσκι πίστευε ότι η δημιουργία του ήταν το πιο επείγον για το ρόλο που θεωρούσε ότι θα έπαιζε στον επικείμενο [[παγκόσμιος Πόλεμος|Παγκόσμιο Πόλεμο]].

 

 

Ο Τρότσκι και οι υποστηρικτές είχαν δημιουργηθεί από το 1923 ως Αριστερή Αντιπολίτευση, ως αντιπολίτευση μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Αντιτάχθηκαν στην γραφειοκρατικοποίηση του Σοβιετικού κράτους, που την ανέλυσαν ότι προκλήθηκε-εν μέρει-από τη φτώχεια και απομόνωση της Σοβιετικής οικονομίας. Η σταλινική θεωρεία του σοσιαλισμού σε μια χώρα αναπτύχθηκε ως αντίθεση στη θεωρεία του Τρότσκι για τη Διαρκή Επανάσταση, που υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός ήταν ένα παγκόσμιο σύστημα και χρειαζόταν μια παγκόσμια επανάσταση για να τον αντικαταστήσει με το σοσιαλισμό. Πριν το 1924, οι διεθνείς προοπτικές των Μπολσεβίκων είχαν καθοδηγηθεί από τις θέσεις του Τρότσκι. Ο Τρότσκι υποστήριζε ότι η θεωρεία του Στάλιν αντιπροσώπευαν τα συμφέροντα των γραφειοκρατικών στοιχείων, σε πλήρη αντίθεση προς την εργατική τάξη.

Ο Στάλιν αντέδρασε στην αυξανόμενη δύναμη των οπαδών του Τρότσκι, με ένα κύμα πολιτικών σφαγών των ανθρώπων μέσα στη Σοβιετική Ένωση, και τη δολοφονία των υποστηριχτών του Τρότσκι και της ευρύτερης οικογένειας. Είχε πράκτορες, για να υποβάλουν σε μελέτη ιστορικά ντοκουμέντα και φωτογραφίες, προκειμένου να προσπαθήσουν να σβήσει την ανάμνηση του Τρότσκι από τα ιστορικά βιβλία. Σύμφωνα με την εφημερίδα Επαναστατική Ιστορία, οι υποστηρικτές του Στάλιν στράφηκαν στον αντισημιτισμό, για να ταράξουν το κοινό συναίσθημα ενάντια στο Τρότσκι. Η κόρη του Στάλιν υποστήριξε ότι η πάλη του με το Τρότσκι αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο για τις μετέπειτα αντισημιτικές εκστρατείες.

 

 

Η λογική της Διεθνούς ήταν να συγκροτήσει νέα μαζικά κόμματα, ικανά να καθοδηγήσουν επιτυχείς εργατικές επαναστάσεις. Το είδαν αυτό, από ένα αυξανόμενο κύμα που θα αναπτυσσόταν παράλληλα και, ως αποτέλεσμα, του επερχόμενου του Παγκόσμιου Πολέμου. Τριάντα αντιπρόσωποι προσήλθαν στην ιδρυτική συνδιάσκεψη, που διοργανώθηκαν το Σεπτέμβριο του 1938, στο σπίτι του Αλφρέντ Ροσμέρ, λίγο έξω από το Παρίσι. Παρόντες στη συνάντηση ήταν αντιπρόσωποι από τις κυριότερες χώρες της Ευρώπης, και από τη Βόρεια Αμερική, αν και λόγω του κόστους και της απόστασης, προσήλθαν λίγοι από την Ασία και τη Λατινική Αμερική. Συγκροτήθηκε μια Διεθνής Γραμματεία, με τις ηγετικές φιγούρες εκείνης της περιόδου και από πολλές χώρες, όπου οι Τροτσκιστές ήταν ενεργοί πολιτικά. Ανάμεσα στις αποφάσεις που πάρθηκαν από την συνδιάσκεψη, ήταν το Μεταβατικό Πρόγραμμα.

Το Μεταβατικό Πρόγραμμα ήταν το κεντρικό προγραμματικό κείμενο του συνεδρίου, που συνόψιζε την στρατηγική του και το σύνολο των τακτικών για την επαναστατική περίοδο, που είδε να ανοίγεται, ως αποτέλεσμα του πολέμου που είχε προβλέψει μερικά χρόνια πριν. Δεν είναι, ωστόσο, το οριστικό πρόγραμμα της Τέταρτης Διεθνούς-όπως λέγεται συχνά-αλλά αντίθετα, περιέχει ένα σύνολο των αντιλήψεων εκείνης της περιόδου και μιας σειράς μεταβατικών πολιτικών, που σχεδιάστηκαν για να αναπτύξουν την ταξική πάλη για την εργατική εξουσία.

 

 

Με το ξέσπασμα του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|2ου Παγκοσμίου Πολέμου]], το 1939, η Διεθνής Γραμματεία μετακόμισε στην Νέα Υόρκη. Η αρμόδια Διεθνής Εκτελεστική Επιτροπή απέτυχε να συναντηθεί, κατά μεγάλο βαθμό, λόγω της πάλης ,που ξέσπασε, μέσα στο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα των Η.Π.Α. (SWP), ανάμεσα στους υποστηριχτές του Τρότσκι και την τάση των Μαξ Σάχτμαν, Μάρτιν Άμπερν και Τζέιμς Μπάρναμ. Την γραμματεία αποτελούσαν εκείνα τα μέλη της επιτροπής που βρίσκονταν ήδη στην πόλη, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ομοϊδεάτες του Σάχτμαν. Η διαφωνία επικεντρώθηκε πάνω στη διαφωνία των Σαχτμανικών με την εσωκομματική πολιτική του SWP, και πάνω στην άνευ όρων υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Τρότσκι άνοιξε δημόσια συζήτηση με το Σάχτμαν και το Μπάρναμ και ανέπτυξε τις θέσεις του σε μια σειρά άρθρων πολεμικής, που γράφηκαν από το 1939-40 και επιτέλεσαν αργότερα το βιβλίο «Στην Υπεράσπιση του Μαρξισμού». Η Τάση των Σάχτμαν και Μπάρναμ αποχώρησε από τη Διεθνή στις αρχές του 1940, παράλληλα με το 40% των μελών της οργάνωσης, πολλοί από τους οποίους έγιναν ιδρυτικά μέλη του Εργατικού Κόμματος.

 

 

Τον Μάιο του 1940, πραγματοποιήθηκε μια έκτακτη συνδιάσκεψη της Διεθνούς σε μια μυστική τοποθεσία «κάπου στο Δυτικό Ημισφαίριο». Υιοθέτησε ένα μανιφέστο που το προετοίμασε ο Τρότσκι, λίγο πριν τη δολοφονία του και μια σειρά για τις πολιτικές της Διεθνούς, συμπεριλαμβανομένου ενός καλέσματος της Διεθνούς στα δύο-τότε χωριστά της τμήματα, στη Βρετανία.

Η Τέταρτη Διεθνής υπέστη βαριά χτυπήματα κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Τρότσκι δολοφονήθηκε, πολλά από τα συνδεδεμένα μέλη της Τέταρτης στην Ευρώπη καταστράφηκαν από τους Ναζί, ενώ πολλά μέλη της Ασίας καταστράφηκαν από την Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας. Όσοι επιβίωσαν, στην Ευρώπη, την Ασία και αλλού, είχε διακοπεί η επικοινωνία τους, τόσο αναμεταξύ τους όσο και με τη Διεθνή Γραμματεία. Ο νέος Γραμματέας, ο Ζαν Βαν Χάιζενορτ (επίσης γνωστός, ως Γκέρλαντ), ήταν ικανός να κάνει κάτι παραπάνω από το να εκδίδει άρθρα στο θεωρητικό περιοδικό της Τέταρτης Διεθνούς. Πέρα από αυτή την εκτόπιση, οι διάφορες ομάδες επιζήτησαν να διατηρήσουν δεσμούς και κάποιες επαφές διατηρήθηκαν, σε αυτό το πρώιμο στάδιο του πολέμου, από τους ναύτες που κατατάχθηκαν στο Ναυτικό των Η.Π.Α., που έγινε αιτία να επισκεφθούν τη Μασσαλία. Η επαφή ήταν σταθερή, αν και ακανόνιστη, ανάμεσα στο SWP και τους Βρετανούς Τροτσκιστές, με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να προσπαθούν, με ότι μέσο είχαν, να ενθαρρύνουν τη Διεθνή Λίγκα Εργατών στη Διεθνή, μέσα από μια συγχώνευση με την Επαναστατική Σοσιαλιστική Λίγκα, μια συνένωση που είχε ζητηθεί από την έκτακτη συνδιάσκεψη.

 

 

Η συζήτηση κατά τη διάρκεια του πολέμου για τις μετέπειτα προοπτικές, επισπεύσθηκε από την απόφαση της Ευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης της Τέταρτης Διεθνούς το Φεβρουαρίου του 1944. Η συνδιάσκεψη εξέλεξε μια νέα Διεθνή Γραμματεία και οργανωτικό Γραμματέα του Ευρωπαϊκού Γραφείου, τον [[Μιχάλης Ράπτης|Μιχάλη Ράπτη]], Έλληνα που ζούσε στο Παρίσι, γνωστό και ως Μισέλ Πάμπλο. Ο Ράπτης και τα άλλα μέλη του Ευρωπαϊκού Γραφείου απεκατέστησαν τις σχέσεις ανάμεσα στα Τροτσκιστικά κόμματα. Η Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη συζήτησε τα μαθήματα μιας επανάστασης που εξαπλωνόταν στην Ιταλία και κατέληξε στο ότι ένα επαναστατικό κύμα θα σάρωνε την Ευρώπη, μόλις τελείωνε ο πόλεμος. Το Βρετανικό Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα διαφώνησε και υποστήριξε ότι ο καπιταλισμός δεν επρόκειτο να βυθιστεί σε κρίση αλλά μια ανάκαμψη της οικονομίας ήταν ήδη καθ’ οδό. Μια ομάδα ηγετών του Γαλλικού Διεθνιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος , γύρω από τον Ιβάν Κρεπώ, διατύπωσε μια παρόμοια θέση, εωσότου διαγράφηκαν από το PCI, το 1948.

 

 

Τον Απρίλιο του 1946, οι αντιπρόσωποι από τα μεγαλύτερα Ευρωπαϊκά τμήματα και κάποιοι άλλοι προσήλθαν στο «Δεύτερο Διεθνές Συνέδριο». Αυτό έθεσε τις βάσεις για την ανασυγκρότηση της Διεθνούς Γραμματείας της Τέταρτης Διεθνούς με τον Μιχάλη Ράπτη να παίζει εκλέγεται Γραμματέας, και τον Ερνέστ Μαντέλ, Βελγικής εθνικότητας, να παίζει ηγετικό ρόλο.

Ένα άλλο ζήτημα που χρειάστηκε να συζητηθεί ήταν η πιθανότητα να επιβίωνε η οικονομία. Σε αυτό, ο Μαντέλ-στην αρχή-υπήρξε αρνητικός (χρειάστηκε αργότερα να αναθεωρήσει την άποψή του και ασχολήθηκε αργότερα-στην διδακτορική του διατριβή-με τον ύστερο καπιταλισμό, αναλύοντας την απρόβλεπτη «Τρίτη ηλικία» της καπιταλιστικής ανάπτυξης). Οι προοπτικές του Μαντέλ αντικατόπτριζαν την αβεβαιότητα εκείνης της περιόδου, σχετικά με τη μελλοντική βιωσιμότητα και τις προοπτικές του καπιταλισμού, όχι μόνο ανάμεσα σε όλες τις Τροτσκιστικές ομάδες, αλλά επίσης ανάμεσα σε ηγετικούς οικονομολόγους. Ο Πωλ Σάμιουελσον οραματίστηκε το 1943, την δυνατότητα του «εφιαλτικού συνδυασμού των χειρότερων χαρακτηριστικών του πληθωρισμού και της ύφεσης», όντας ανήσυχος « ότι η οικονομία βρισκόταν στο μεταίχμιο της μεγαλύτερης περιόδου ανεργίας και βιομηχανικής εξάρθρωσης που είχε ποτέ συναντήσει». Ο Ζώζεφ Σαμπέτερ τόνιζε ότι «Η κοινή γνώμη φαίνεται να υποστηρίζει ότι οι καπιταλιστικές μέθοδοι θα είναι ανεπαρκείς στο καθήκον της ανασυγκρότησης». Θεωρούσε ότι «δεν είναι ανοιχτή στην αμφιβολία ότι η αποσύνθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας θα γίνει προοδευτικά».

 

 

Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Συνέδριο τον Απρίλιο του 1946, προσήλθαν αντιπρόσωποι από 22 χώρες. Συζήτησαν μια σειρά θεμάτων πάνω στο Εβραϊκό ζήτημα, το Σταλινισμό, τα αποικιακά κράτη και τις ιδιαίτερες καταστάσεις που αντιμετώπιζαν στις διάφορες χώρες. Από αυτή την άποψη, η Τέταρτη ήταν ενωμένη γύρω από την άποψη ότι τα μικρά ουδέτερα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης ήταν καπιταλιστικά ακόμη.

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Συνέδριο το 1948, η Διεθνής Γραμματεία προσπάθησε να ανοίξει επικοινωνία με το καθεστώς του Τίτο στη Γιουγκοσλαβία. Στην ανάλυσή τους, διέφεραν από τους υπόλοιπους του Ανατολικού Μπλοκ επειδή το καθεστώς εγκαθιδρύθηκε από παρτιζάνους του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, που είχαν πολεμήσει ενάντια στην Ναζιστική κατοχή και αντιτάχθηκαν στα στρατεύματα εισβολής του Στάλιν. Το Βρετανικό RCP, υπό την ηγεσία του Τζοκ Χάστον και την στήριξη του Τεντ Γκραντ, ήταν σε μεγάλο βαθμό κριτικοί αυτής της κίνησης.

 

 

Το Τρίτο Παγκόσμιο Συνέδριο το [[1951]], αποφάσισε ότι οι οικονομίες των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης και τα πολιτικά καθεστώτα τους έμοιαζαν ολοένα πιο πολύ με εκείνο της Σοβιετικής Ένωσης. Εκείνα τα κράτη χαρακτηρίστηκαν ως παραμορφωμένα εργατικά κράτη σε αναλογία με το εκφυλισμένο εργατικό κράτος της Ρωσίας. Ο όρος παραμορφωμένος χρησιμοποιούνταν περισσότερο από το εκφυλισμένος, επειδή δεν υπήρξε κάποια επανάσταση των εργατών που να οδήγησε σε αυτά τα καθεστώτα.

Με την έναρξη του Παγκοσμίου Συνεδρίου, η γραμμή της Ηγεσίας της Διεθνούς υιοθετήθηκε γενικά από τα τμήματα όλου του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του SWP των Η.Π.Α ο ηγέτης του οποίου, ταυτιζόταν με τη Γαλλική πλειοψηφία, για να ακολουθήσουν την τακτική του εισοδισμού sui generis. Την ίδια περίοδο, ωστόσο, ο Κάννον, ο Τζέρρυ Χήλυ και ο Ερνέστ Μαντέλ ενδιαφέρθηκαν έντονα για την πολιτική εξέλιξη του Πάμπλο. Ο Κάννον και ο Χήλυ τρόμαξαν επίσης από την παρέμβαση του Πάμπλο στο Γαλλικό τμήμα, και από τις υποδείξεις που ο Πάμπλο χρησιμοποιούσε την εξουσία της Διεθνούς με αυτό τον τρόπο στα άλλα τμήματα της Τέταρτης Διεθνούς που πίστευε ότι ο «εισοδισμός sui generis» δεν ήταν κατάλληλη τακτική για τις χώρες τους. Ιδιαίτερα, μειοψηφικές τάσεις στη Βρετανία γύρω από το Τζων Λώρενς, και στις Η.Π.Α. γύρω από το Μπερτ Κόχραν, που υποστήριζαν ότι ο εισοδισμός «sui generis», υποδεικνυόταν ως στήριξη στο Πάμπλο, κατά την άποψή τους, σήμαινε-ταυτόχρονα- ότι η Διεθνής μπορούσε, επίσης, να απαιτήσει οι Τροτσκιστές σε εκείνες τις χώρες να υιοθετήσουν εκείνη την τακτική.

 

 

Το 1953, η εθνική επιτροπή του SWP κυκλοφόρησε μια Ανοικτή Επιστολή σε όλο τον κόσμο και οργάνωσε την Διεθνή Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς (ICFI). Αυτή ήταν μια δημόσια τάση, που στην αρχή περιλάμβανε, εκτός από το SWP, το Βρετανικό Τμήμα του Τζέρρυ Χήλυ «Κλαμπ», το Διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα στη Γαλλία (που καθοδηγούνταν από το Λαμπέρτ, ο οποίος είχε διαγραφεί από το Μπλειμπτρώ και την ομάδα του), το κόμμα του Νανουέλ Μορένο στην Αργεντινή και το Αυστριακό και Κινέζικο τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς. Τα τμήματα του ICFI αποχώρησαν από τη Διεθνή Γραμματεία, που έπαψε το δικαίωμα της ψήφους τους. Και οι δύο πλευρές αξίωναν ότι αποτελούσαν την πλειοψηφία της πρώην Διεθνούς.

«Για να ανακεφαλαιώσουμε: Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο ρεβιζιονισμό του Πάμπλο και του Ορθόδοξου Τροτσκισμού είναι τόσο βαθιές, που κανένας συμβιβασμός δεν είναι πιθανή, είτε πολιτικά είτε οργανωτικά. Η τάση του Πάμπλο έχει αποδείξει ότι δεν θα επιτρέψει οι δημοκρατικές αποφάσεις, που αντανακλούν πραγματικά τις απόψεις της πλειοψηφίας, να επεκταθούν. Απαιτούν πλήρη υπακοή στην εγκληματική τους πολιτική. Είναι αποφασισμένοι να οδηγήσουν όλους τους ορθόδοξους Τροτσκιστές εκτός Τέταρτης Διεθνούς ή να τους φιμώσουν και να τους δέσουν χειροπόδαρα. Το σχέδιό τους είναι να εγχύσουν σταδιακά το Σταλινικό λικβινταρισμό τους και-επιπρόσθετα-σταδιακά, διώχνουν εκείνους που έρχονται να δουν τι συμβαίνει και εγείρουν ενστάσεις».

 

 

Την επόμενη δεκαετία, η Διεθνής Επιτροπή απευθυνόταν προς τους άλλους ως Διεθνής Γραμματεία της Τέταρτης Διεθνούς, δίνοντας έμφαση στην άποψή του ότι η Γραμματεία δεν μιλούσε εξ ονόματος όλης της Διεθνούς. Η Γραμματεία συνέχιζε να θεωρεί τον εαυτό της, ως την ηγεσία της Διεθνούς. Διοργάνωσε ένα Τέταρτο Παγκόσμιο Συνέδριο για να ανασυνταχθεί και να αναγνωρίσει τα αναδιοργανωμένα τμήματα της Βρετανίας, της Γαλλίας και των Η.Π.Α.

Η τάση του Μισέλ Πάμπλο σήκωσε το ζήτημα της ενότητας το 1976, με μια φιλόδοξη πρόταση ότι αυτή και το USFI θα μπορούσαν να ενωθούν τελικά σε μια νέα οργάνωση, που να αποτελούνταν από τις τάσεις που ήταν, ή που έτειναν να είναι, του επαναστατικού Μαρξισμού. Το USFI ένιωσε ανίκανο να κινηθεί προς αυτή τη προοπτική. Η τάση του Πάμπλο προσχώρησε εκ νέου τελικά το [[1995]].

 

 

Από την ενοποίηση του [[1963]], ένας αριθμός προσεγγίσεων έχει γίνει μέσα στο διεθνή Τροτσκισμό προς τη Τέταρτη Διεθνή.

*Άλλες Τροτσκιστικές ομάδες υποστηρίζουν ότι η Τέταρτη Διεθνής είναι νεκρή. Κάνουν κάλεσμα για το σχηματισμό μιας νέας «διεθνούς εργατών» ή μια Πέμπτη Διεθνή.

 

 

Με την ένωση μεγάλων πλειοψηφικών Τροτσκιστικών ρευμάτων σε μια οργάνωση, η Τέταρτη Διεθνής δημιούργησε μια παράδοση που έχει διεκδικηθεί από τότε, από πολλές Τροτσκιστικές οργανώσεις.

Άλλες ομάδες φαίνεται να έχουν θετική επιρροή. Το ICFI υποστήριζε ότι η [πρώιμη]Τέταρτη Διεθνής αποτελούνταν κυρίως από συντρόφους που παρέμειναν αληθινοί στους σκοπούς τους και περιγράφει πολλές από τις πρώιμες δράσεις της Τέταρτης Διεθνούς ως «σωστές και με αρχές». Η ενοποιημένη Τέταρτη υποστηρίζει ότι «Η Τέταρτη Διεθνής αρνήθηκε να συμβιβασθεί με τον καπιταλισμό, είτε με το φασισμό ή με τις δημοκρατικές ποικιλίες του». Κατά την άποψή τους, «πολλές προβλέψεις που έγιναν από το Τρότσκι όταν ίδρυσε την Τέταρτη Διεθνή αποδείχθηκαν λανθασμένες από την ιστορία. Αλλά εκεί που δικαιώθηκε απολύτως ήταν στις πολιτικές του κρίσεις-κλειδιά.

 

 

#. ^ a b c d e Το Μεταβατικό Πρόγραμμα. Retrieved February 10, 2005.

#. ^ Η Τέταρτη Διεθνής, Διεθνής Σοσιαλιστική Ομάδα

 

 

* Η θανάσιμη Αγωνία της Τέταρτης Διεθνούς, [http://fifthinternational.org/index.php?id=77,418,0,0,1,0]. Εργατική Εξουσία και Ιρλανδική Ομάδα Εργατών. 1983.

[[de:Vierte Internationale]]

[[en:Fourth International]]

[[es:Cuarta Internacional]]

[[eu:IV. Internazionala]]