Έκσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με τον όρο '''έκταση''' εννοείται στη [[θρησκειολογία]] και η αίσθηση ή το συναίσθημα της απόσπασης από την καθημερινή συνείδηση και υπονοεί πιθανώς μία εκτεταμένη αίσθηση αγαλλίασης, όπως απαντάται τουλάχιστον στον [[Σαμανισμός|Σαμανισμό]]. Ο [[Νεοπλατωνισμός|νεοπλατωνικός]] φιλόσοφος [[Πλωτίνος]] αντελήφθη αρχικά την έκσταση ως ανάδυση της συνείδησης πέραν των ορίων της [[ατομικότητα|ατομικότητας]] και μυστική ένωση με την υπερβατική Οντότητα . Παρόμοιες ιδέες αναπτύχθηκαν από τον Χέγκελ και εισδικάειδικά από τον [[Φρίντριχ Νίτσε]], ο οποίος μετέφερε στη σύγχρονη εποχή τη [[μύθος|μυθική]] μορφή του [[Διόνυσος|Διονύσου]], ως συμβόλου της έκστασης<ref>Kocku von Stuckrad (ed), (2006,) ''The Brill Dictionary of Religion'', Vol A, Brill Leiden - Boston, δ. 582.</ref>

Στο σύγχρονο [[ψυχολογία|ψυχολογικό]] πλαίσιο Iη έκσταση είναι μία διευρυμένη [[ψυχή|ψυχική]] κατάσταση με συμπτώματα άμβλυνσης της συνείδησης, ευτυχίας, απόσπασης από την πραγματικότητα. Σε μια τέτοια κατάσταση συνείδησης είναι δυνατόν να ακούει κανείς φωνές ή να έχει [[ψευδαίσθηση|ψευδαισθήσεις]] ως αποτέλεσμα είτε χρήσης ψυχότροπων ουσιών, είτε νηστείας ή εντατικού ρυθμικού χορού. Στη βαρύτερη μορφή της η έκταση υπονοεί μερικές φορές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις όπως είναι η [[σχιζοφρένεια]] και η [[επιληψία]]<ref>Leuba James H. (1999,) ''The Psychology of Religious Mysticism'', Routledge, UK, σ. 8.</ref>