Μελανόμορφη αγγειογραφία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ανάπτυξη της λεπτομέρειας στη ζωγραφική του μελανόμορφου ρυθμού οδήγησε τους αγγειογράφους σε μεγαλύτερη αυτοσυνειδησία και το κοινό τους στην αναγνώριση του προσωπικού ύφους. Από το 570 π.Χ. περίπου οι αγγειογράφοι της Αττικής, με πρώτο το Σοφίλο, αρχίζουν να υπογράφουν τα έργα τους με το όνομά τους και το ρήμα «έγραψεν». Εκτός Αττικής υπάρχουν υπογραμμένα έργα ήδη από τον πρώιμο 7ο αι. π.Χ.

 

 

Στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., με την ανάπτυξη της ερυθρόμορφης τεχνικής, παρήκμασε η μελανόμορφη αγγειογραφία. Η νέα τεχνική έδωσε στους αγγειογράφους την πρόσθετη δυνατότητα να ζωγραφίζουν πολυπρόσωπες σκηνές με μορφές που αλληλοεπικαλύπτονταν. Μετά από ένα μεταβατικό στάδιο, κατά το οποίο εξακολουθούσαν να ζωγραφίζονται μελανόμορφα δευτερεύοντα φυτικά μοτίβα, μεμονωμένα μετάλλια κυλίκων ή και ολόκληρες σκηνές σε ερυθρόμορφα αγγεία (βλ. [[Δίγλωσσα αγγεία]]), η παλιά τεχνική εγκαταλείφθηκε. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε η ιδιαίτερη κατηγορία των [[Παναθηναϊκοί αμφορείς|Παναθηναϊκών αμφορέων]], που εξακολούθησαν να ζωγραφίζονται μελανόμορφα μέχρι τα τέλη του 4ου αι. π.Χ. διατηρώντας αυτή την τεχνική ως αρχαιοπρεπή τρόπο διακόσμησης. Οι αμφορείς αυτοί δίνονταν από το αθηναϊκό κράτος γεμάτοι λάδι ως έπαθλα σε γυμνικούς και ιππικούς αγώνες στα Μεγάλα Παναθήναια.