Φιλίπ Πεταίν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[1940]] ανακλήθηκε στην Γαλλία, όπου οι ισχυρές οχυρώσεις ([[γραμμή Μαζινό]]) αυτή την φορά αποδείχθηκαν ανεπαρκείς και ο Γερμανικός στρατός προέλασε σχεδόν αμαχητί, και διορίστηκε αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Στις [[15 Ιουνίου]] 1940 έγινε Πρόεδρος και υπέγραψε ανακωχή με τους Γερμανούς. Εκ νέου επικεφαλής της κατοχικής κυβέρνησης με έδρα την πόλη [[Βισύ]], συνεργάστηκε με τους Γερμανούς σε όλη την διάρκεια της κατοχής<ref>Ρεϊμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου'', εκδ. Πάπυρος, Αθήνα, 1964</ref>.

 

 

Μετά την συμμαχική απόβαση στην [[Νορμανδία]], τον Ιούνιο του [[1944]] και την επιτυχή της έκβαση, οι Γερμανοί τον μετέφεραν, στις [[7 Σεπτεμβρίου]], στο Ζινγκμαρίνγκεν (όπου είχαν μεταφερθεί και όλα τα μέλη της Κυβέρνησής του). Ύστερα από λίγες ημέρες παραιτήθηκε από τις πολιτικές του εξουσίες.

Μετά το τέλος του Πολέμου παραπέμφθηκε σε [[Στρατοδικείο]], όπου και δικάστηκε για [[προδοσία]] και συνεργασία με τον εχθρό. Ο ίδιος ισχυριζόταν ότι η ανακωχή ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η Γαλλία<ref>Καρτιέ, ό.π.</ref>. Το [[1945]], σε ηλικία 89 ετών, καταδικάστηκε σε [[Θανατική ποινή|θάνατο]], αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε [[Ισόβια δεσμά|ισόβια φυλάκιση]] από τον Πρόεδρο [[Σαρλ ντε Γκωλ]], σε αναγνώριση των υπηρεσιών που είχε προσφέρει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεταφέρθηκε στην φυλακή του Ιλ ντ' Ιε (Île d'Yeu), όπου, ύστερα από λίγο διάστημα, έπαθε άνοια και χρειαζόταν συνεχή παρακολούθηση και φροντίδα. Πέθανε στην φυλακή στις [[23 Ιουλίου]] του [[1951]] και τάφηκε εκεί. Έχει προταθεί η ανακομιδή του λειψάνου του στο [[Βερντέν]], ωστόσο μέχρι τώρα κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Μέχρι σήμερα, στην Γαλλία, ο όρος «πεταινισμός» (Pétainisme) αναφέρεται σε [[Απολυταρχία|απολυταρχική]] και αντιδραστική, παραδοσιοκρατική και θρησκευόμενη [[ιδεολογία]].

 

* Pendergast Tom, ''World War I biographies'', Gale Group, ISBN 0-7876-5477-9

<references/>

[[hu:Henri Philippe Pétain]]

[[id:Philippe Pétain]]

[[it:Philippe Pétain]]

[[ja:フィリップ・ペタン]]