Cursus honorum: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Απ' την Αρχαία Ρώμη απουσίαζαν δομές ανάλογες ενός σύγχρονου [[Πολιτικό κόμμα|πολιτικού κόμματος]]. Αν και κατά τη μέση δημοκρατική περίοδο δημιουργήθηκαν πολιτικές φατρίες όπως οι ''populares'' και οι ''optimates'' (φιλολαϊκοί και φιλοαριστοκρατικοί αντίστοιχα), αυτές ουδέποτε απέκτησαν επίσημη υπόσταση ως κόμματα, ούτε έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο στην ανάδειξη των δημοσίων ανδρών. Οι υποψήφιοι εκλέγονταν βάσει της προσωπικής τους φήμης, της επιφάνειας της οικογένειας από την οποία προέρχονταν, καθώς και των συμμαχιών που πετύχαιναν με άλλες ισχυρές οικογένειες. Οι γόνοι των παλαιών [[Πατρίκιοι|αριστοκρατικών οικογενειών]] συνήθως ευνοούνταν, καθώς μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα επιτεύγματα των προγόνων τους ως επιπλέον μέσο [[Προπαγάνδα|προπαγάνδας]]. Σπάνια μπορούσε κάποιος να υπερηφανευθεί πως ήταν ''[[novus homo]]'' («καινούριος άνθρωπος»), ότι δηλαδή δεν προερχόταν από κανένα πολιτικό «τζάκι», όπως ο [[Κικέρων]].

 

 

Για κάθε αξίωμα, το cursus honorum όριζε ως προϋπόθεση την προηγούμενη θητεία σε ένα κατώτερο, καθώς και μια ελάχιστη ηλικία εκλογής. Το να αναλαμβάνει ένας πολιτικός κάποιο αξίωμα στη μικρότερη επιτρεπόμενη δυνατή ηλικία (''in suo anno'', δηλ. «στη χρονιά του») θεωρείτο μεγάλη επιτυχία, καθώς του άνοιγε το δρόμο για να διεκδικήσει το αμέσως ανώτερο αξίωμα πάλι ''in suo anno''. Σε αντίθετη περίπτωση η καριέρα του υπόκειτο σε καθυστερήσεις - π.χ. το να μην εκλεγεί κάποιος [[Πραίτορας|πραίτορας]] στα 39 του, σήμαινε πως δεν μπορούσε να είναι υποψήφιος ύπατος στα 42 του. Επίσης ο νόμος όριζε ελάχιστες χρονικές περιόδους που έπρεπε να παρεμβάλλονται ανάμεσα στην ανάληψη των αξιωμάτων, ενώ απαγορευόταν η ανάληψη του ίδιου αξιώματος περισσότερες της μιας φορές. Οι κανόνες αυτοί άλλαξαν ή κατάφωρα αγνοήθηκαν προς τα τέλη της δημοκρατικής περιόδου. Για παράδειγμα, ο [[Γάιος Μάριος]] εξελέγη στο ανώτατο αξίωμα ([[ύπατος]]) πέντε διαδοχικές χρονιές, από το [[104 π.Χ.|104]] έως το [[100 π.Χ.]]