Δαιμονισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά την περίοδο του Χριστιανισμού και με επιρροή από τον Ιουδαϊσμό αλλά και από αντιλήψεις που υπήρχαν παράλληλα με τη δωδεκα-θεϊστική θρησκεία, χρησιμοποιείται ευρέος ο όρος δαιμονισμός. Ο όρος βασίζεται στην πίστη ύπαρξης δαιμόνων υπαίτιων για τις ασθένειες. Μέσα από τον όρο του δαιμονισμού συμπεριλαμβάνονται ποικίλες ασθένειες εκ των οποίων και η επιληψία. Αναφορές από τα Ευαγγέλια και βιογραφίες Αγίων, που θα αναφερθούν πιο κάτω (Β΄ μέρος. Η επιληψία κατά τον Χριστιανισμό), περιγράφουν συμπτώματα επιληψίας και αντίστοιχες θεραπείες ως δαιμονισμένων . Ο Λέων ο Ιατροσοφιστής τον 9ο αι. κληρικός και αργότερα αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, θεωρούσε την επιληψία, τον δαιμονισμό και το σεληνιασμό συνώνυμα αλλά αναγνώριζε ως ορθό όρο, την επιληψία. Επισημαίνει πως οι άλλοι όροι ήταν διαδεδομένοι ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους της εποχής του. Στη χρήση αυτών των όρων από τους απλούς ανθρώπους συνέβαλαν σημαντικά οι αναφορές στα ευαγγέλια (βλ. Η επιληψία στην Αγία Γραφή ) αλλά και σε μετέπειτα καταγραφές θαυμάτων ίασης ατόμων με επιληψία ως θεραπεία δαιμονισμένου (βλ Ο Άγιος Τύχωνας και η επιληψία ). Ο όρος σεληνιάζεται περιγράφει μικρότερο εύρος παθολογιών από ότι ο δαιμονισμός. Ο Απ. Παύλος όταν χρησιμοποιεί και τους δύο όρους (σεληνιασμός και δαιμονισμός) ως συνώνυμα, αναφέρεται στην επιληψία.

Σταδιακά η χρήση του όρου δαιμονισμός σε εκκλησιαστικά κείμενα που να αναφέρεται σε επιληψία περιορίζεται. Στα θαύματα του Αγίου Νεκταρίου, αναφέρεται περίπτωση θεραπείας δαιμονιζόμενου παίδος, το 1971, που δεν αναφέρεται σε επιληψία. Επίσης αναφέρεται άλλο θαύμα ως θεραπεία σπασμών παιδιού με συχνές κρίσεις