Εξωσκελετός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο εξωσκελετός αποτελείται σε µεγάλο ποσοστό από ένα αζωτούχο [[πολυσακχαρίτη]], τη [[χιτίνη]]. Αυτή με τις αλυσίδες της σχηματίζει στρώματα ορθογώνια μεταξύ τους και με αυτό το τρόπο δίνει τη στερεότητα. Η σκληρότητα προέρχεται απο πρωτεΐνες και επιτυγχάνεται μόνο μερικές ώρες μετά τη [[έκδυση]]. O εξωσκελετός των [[δεκάποδα|δεκαπόδων]] περιέχει επίσης ασβεστιτικές ενώσεις του [[ασβέστιο|ασβεστίου]] (κυρίως [[ασβεστίτης|ανθρακικό ασβέστιο]]). Έτσι κατασκευάζονται σκληρά κομμάτιατμήματα σαν πλάκες, που σχηματίσουνσχηματίζουν στερεό περίβλημα. Μακρές η στενές πλάκες μπορεί να συνθέτονταισυντίθενται σε αγγεία, λ.χ. στα άρθρα των [[πόδι (έντομα)|ποδιών]]. Λειτουργούν σαν μοχλόμοχλός. Αυτά τα κομμάτια συνθέτονταισυντίθενται με μαλακά τμήματα, που λειτουργούν σαν αρθρώσεις. Ένας μυς, που βέβαια βρίσκεται μέσα στο σκελετό, συνθέτει δύο άρθρα κοντά στη κοινή άρθρωσή τους. Εάν συστέλλεται, τα άρθρα κλίνουν προς το μυς. Για να γίνει η αντίθετη κίνηση, ο μυς χαλαρώνει και άλλος μυς στο απέναντι άκρο της ίδιας άρθρωσης συστέλλεται.

Το μόνο ελάττωμα του εξωσκελετού είναι πως, αφού σκληρυνθεί, δεν αναπτύσσεται. Έτσι, το ζωοζώο με εξωτερικό σκελετό, για να μεγαλώσει, πρέπει να αλλάξει το σκελετό του. Αυτή η διαδικασία λέγεται [[έκδυση]].

|Εικόνα 5: Ακρίδα, μιμείται τα φύλλα γύρογύρω τουτης