|
Η '''Θάλασσα των Σαργασσών''' είναι μια περιοχή του [[Ατλαντικός Ωκεανός|Βόρειου Ατλαντικού]].
Η θάλασσα είναι ουσιαστικά μια επιμήκης περιοχή στο μέσο του Βόρειου Ατλαντικού, και περιστοιχίζεται από θαλάσσια ρεύματα. Στα Δυτικά το όριό της καθορίζεται από το [[Ρεύμα του Κόλπου]], στα Βόρεια από το [[Βορειοατλαντικό ρεύμα]], Ανατολικά από το [[ρεύμα των Καναρίων]] και Νότια από το [[Ισημερινό ρεύμα του Βόρειου Ατλαντικού]]. Οι διαστάσεις της είναι κατά προσέγγιση 1.100 χιλιόμετρα πλάτος και 3.200 χιλιόμετρα μήκος, από τις 70 έως τις 40 μοίρες γεωγραφικό μήκος και 25-35 μοίρες γωγραφικό πλάτος. Τα νησιά [[Βερμούδες]] βρίσκονται στο δυτικό όριο της θάλασσας.
Η θάλασσα είναι ουσιαστικά μια επιμήκης περιοχή στο μέσο του Βόρειου Ατλαντικού, και περιστοιχίζεται
από θαλάσσια ρεύματα. Στα Δυτικά το όριό της καθορίζεται από το [[Ρεύμα του Κόλπου]], στα Βόρεια από
το [[Βορειοατλαντικό ρεύμα]], Ανατολικά από το [[ρεύμα των Καναρίων]] και Νότια από το [[Ισημερινό
ρεύμα του Βόρειου Ατλαντικού]]. Οι διαστάσεις της είναι κατά προσέγγιση 1.100 χιλιόμετρα πλάτος και
3.200 χιλιόμετρα μήκος, από τις 70 έως τις 40 μοίρες γεωγραφικό μήκος και 25-35 μοίρες γωγραφικό
πλάτος. Τα νησιά [[Βερμούδες]] βρίσκονται στο δυτικό όριο της θάλασσας.
Όταν ο Κολόμβος έκανε το ταξίδι του προς το Νέο Κόσμο, βρέθηκε κάποια στιγμή να πλέει σε μια θάλασσα
γεμάτη φύκια, γεγονός που τον έκανε να πιστέψει ότι πλησίαζε τη στεριά. Όταν προσπάθησε να βυθομετρήσει
δε μπόρεσε να βρει το βυθό, καθώς σε αρκετά σημεία αυτός βρίσκεται σε βάθος μεγαλύτερο των 5.000 m.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Θάλασσα των Σαργασσών δεν έπαψε ποτέ να είναι ο φόβος και ο τρόμος των
ναυτικών. Για πολλούς αιώνες έφερε το χαρακτηρισμό «Θάλασσα των χαμένων πλοίων», καθώς πολλά ήταν τα
σκάφη που παγιδεύτηκαν στα νερά της και μάλιστα διατηρήθηκαν εν πλω με πληρώματα νεκρά από τη δίψα
και την ασιτία. Ένα άλλο από τα ονόματά της είναι «Οι παράλληλοι των Αλόγων», καθώς πολλά από τα
Ισπανικά πλοία που κατευθύνονταν στο Νέο Κόσμο κουβαλούσαν τα άλογα των στρατιωτών. Όταν ένα πλοίο
παγιδευόταν και τα πληρώματα άρχισαν να υποφέρουν από τη δίψα πετούσαν στη θάλασσα τα νεκρά ή
ζωντανά άλογα ώστε να εξοικονομήσουν νερό. Για αιώνες οι, πάντα προληπτικοί, ναυτικοί πίστευαν
ότι η περιοχή ήταν στοιχειωμένη από τα φαντάσματα των αλόγων και των ναυτικών που είχαν πεθάνει
εκεί. Αρκετές φορές τα πληρώματα εγκατέλειπαν τα ακινητοποιημένα από την άπνοια πλοία τους,
προσπαθώντας να γλιτώσουν κωπηλατώντας τις σωσίβιες λέμβους. Οι ναυτικές ιστορίες του 17ου
και 18ου αιώνα μιλούσαν για δεκάδες πλοία που εξακολουθούσαν να πλέουν μπλεγμένα στα φύκια.
Εγκαταλελειμμένα ή φορτωμένα με τα κουφάρια των άτυχων ναυτικών που παγιδεύτηκαν μαζί τους
στο Σάργκασσο. Πλοία από όλες τις εποχές, από σπανιόλικα γαλιόνια κατάφορτα με χρυσάφι, μέχρι Ρωμαϊκές
γαλέρες με σκελετούς να κρέμονται από τα κουπιά τους. Η Θάλασσα των Σαργασσών ήταν η Θάλασσα των Χαμένων
Πλοίων, ένα κομμάτι ωκεανού που κάθε ναυτικός ήθελε να αποφύγει. Ακόμα και σήμερα, πολλά μικρά σκάφη
κινδυνεύουν εάν βρεθούν εκεί καθώς τα φύκια μπλέκονται στις προπέλες τους και τα ακινητοποιούν.
{{γεωγραφία-επέκταση}}
| 