Σηκός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Σηκός''' ονομάζεται ο κύριος εσωτερικός χώρος στους αρχαίους ελληνικούς ναούς. Ήταν αποκλειστικά αφιερωμένος και χρησίμευε για την φύλαξη του αγάλματος της θεάς ή του θεού, γιαυτό και ήταν κλειστός για το κοινό, αφού οι τελετές και οι θυσίες γίνονταν στον βωμό που βρίσκονταν έξω από τον ναό.

 

Μερικοί ναοί, ιδίως στην [[Σικελία]] (π.χ. στην [[Σελινούντα]]) και από τους αρχαίους χρόνους μέχρι και την κλασική εποχή συναντάμε και έναν δεύτερο εσωτερικό χώρο, τον λεγόμενο [[άδυτον]] που βρίσκονταν πίσω από τον σηκό και ήταν χωρισμένος με τοίχο.

 

Ο σηκός ήταν ένας κλειστός χώρος χωρίς παράθυρα. Το φως έμπαινε από την είσοδο. Στους μεγαλύτερους ναούς, ο σηκός περιείχε κίονες που στήριζαν την οροφή. Οι αρχαιότεροι ναοί (π.χ. στην Δήλο) περιείχαν μια κεντρική κιονοστοιχία. Αργότερα συναντάμε συνήθως δύο κιονοστοιχίες, οι οποίες διαμοιράζανε τον χώρο του σηκού σε τρείς διαδρόμους: δύο στενούς πλαινούς και έναν φαρδύτερο στην μέση. Η διαρύμηση αυτή έγινε κανόνας, αφού αργότερα, στον [[δωρικός ρυθμός|δωρικό ρυθμό]] συναντούμε τις εσωτερικές κιονοστοιχίες, ακόμα και σε μικρούς ναούς που δεν είχαν ανάγκη στηρίγματος. Ιδικά στους ναούς δωρικού ρυθμού συναντάμε διόροφες κατασκευές, που διαμοιράζανε τον σηκό σε πάνω και κάτω όροφο. Στον πάνω όροφο, την [[Hyperoa]], π.χ. στον [[Ναός της Αφαίας|ναό της Αφαίας]] στην [[Αίγινα]], βρισκόταν έκθεση αγαλμάτων δεξιά και αριστερά.

 

 

Τελικά υπάρχει και η παραλλαγή του υπαίθριου σηκού, όπου ο εσωτερικός χώρος του ναού δεν είναι σκεπασμένος, αλλά περιέχει μια εσωτερική αυλή.

<br clear="both">

{|class="infobox vevent" align="right"

|-

|}

 

 

 

[[bs:Cela]]