Το 1993 ο Δήμος Πρέβεζας και η Δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης εξέδωσαν ένα λεύκωμα για τον Αλή Ντίνο με βιογραφικά του στοιχεία και σκίτσα με τίτλο «Αλή Ντίνο Μπέη, Σκιτσογράφος (1890-1938)»
Ο [[Ζαχαρίας Παπαντωνίου]] σε άρθρο του στις 8 Νοεμβρίου του 1938 στο «Ελεύθερο Βήμα» περιέγραφε τον Αλή Ντίνο ένα απλό, ''εράσμιο'' άνθρωπο με φέρσιμο και νοοτροπία περισσότερο διεθνή παρά αλβανική σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως ''δεν είχε άλλο αλβανικό παρά το ελαφρό χρώμα της προφοράς'' και . Για τα ηθογραφικά του σχέδια δε με θέμα την Τσαμουριά ανέφερε ότι ήταν γελαστά και δροσερότατα και αποτελούσαν κοινωνικές σάτιρες.
Ο [[Ζαχαρίας Παπαντωνίου]] είχε γράψει για τον Αλή Ντίνο στο «Ελεύθερο Βήμα» (8/11/1938): «Ο Ντίνο μπέης ήταν ένας Αλβανός που δεν είχε άλλο αλβανικό παρά το ελαφρό χρώμα της προφοράς. Όλα του τα άλλα ήταν διεθνή. Το λεπτό του φέρσιμο, το ντύσιμό του, η νοοτροπία του και τέλος η γραμμή. Το χιουμοριστικό του σχέδιο ήταν από εκείνα που δεν έχουν τοπικό χαρακτήρα ούτε δείχνουν έντονη ατομικότητα. Ένα από τα θέματα ήταν η αλβανική ηθογραφία. Τα ηθογραφικά του σχέδια με θέμα την Τσαμουριά δεν ήταν μόνο γελαστά και δροσερότατα. Ήταν αλήθειες, κοινωνικές σάτιρες. Ο Ντίνο δεν ήταν αδιάλλακτος εθνικιστής. Σαν Αλβανός αγαπούσε την Αλβανία. Ήθελε όμως την πατρίδα του εξελιγμένη. Δεν εννοούσε να εξοικειωθεί με την επιμονή του αρχαίου εκείνου λαού στην πατριαρχική ζωή. Ανώτερος από φανατισμούς καθώς ήταν, ελάχιστα πρόθυμος να δικαιολογήσει συντηρητισμούς που τους θεωρούσε αλλόκοτους για την εποχή μας, ....είχε στρέψει το κομψό του τηλεβόλο του χιουμοριστικού του σχεδίου εναντίον της αγαπημένης του Τσαμουριάς. Ο Ντίνο ήταν μπέης, αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να σατιρίσει έναν μπέη της Τσαμουριάς. Ήταν ένας απλός, εράσμιος άνθρωπος, ένας διεθνής, για κάθε σαλόνι, για κάθε πλαζ, ένας ευχάριστος, ένας λεπτός και αγαθός. Τίποτα το σκιερό και το ανατολίτικο σ' αυτόν τον Ευρωπαίο της Τσαμουριάς. Ήταν περισσότερο καλλιτέχνης παρά Μπέης..».
