Αρχιτεκτονικός ρυθμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{βελτίωση}}

Ο όρος '''Αρχιτεκτονικός ρυθμός''' περιγράφει μια συγκεκριμένη [[τεχνοτροπία]] [[αρχιτεκτονικής]] που επικρατεί συνήθως σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Η ανάπτυξη διαφόρων αρχιτεκτονικών ρυθμών εξαρτάται και εξαρτώνταν από κλιματικούς, τεχνικούς, θρησκευτικούς και πολιτιστικούς παράγοντες. Με την [[βιομηχανοποίηση]] ο ρυθμός ανάπτυξης νέων αρχιτεκτονικών ρυθμών επιταχύνθηκε, καθώς διευρύνθηκαν οι ανάγκες και απαιτήσεις από την κατασκευή των κτιρίων, αλλά και τα υλικά και οι τεχνικές που ήταν διαθέσιμες για την κατασκευή τους. Η εμφάνιση αρχιτεκτονικών ρυθμών εντοπίζεται ήδη στην [[προϊστορία]], με την προϊστορική αρχιτεκτονική, και συνεχίζεται σαν διαδικασία μέχρι και τις μέρες μας.

 

Από το 1450 ως το 1600 κυριαρχεί στην Ευρώπη και κυρίως στην [[Ιταλία]] η [[Αναγέννηση]], η οποία παρουσιάζεται τόσο στην αρχιτεκτονική, αλλά κυρίως στη [[ζωγραφική]] και την [[γλυπτική]]. Από το 1600 και ως το 1750 το [[Μπαρόκ]] είναι ο κύριος αρχιτεκτονικός ρυθμός στην Ευρώπη, με λαμπρά δείγματα στην[[ Γαλλία]] και στην [[Γερμανία]]. Μέχρι το 1790 το Μπαρόκ περνάει στο [[Ροκοκό]], το οποίο είναι η τελευταία φάση του Μπαρόκ ουσιαστικά. Τον 19ο αιώνα προκύπτει ο [[Ιστορισμός]] μαζί με την [[Βικτωριανή Εποχή]]. Από το 1890 εμφανίζεται το [[Άρτ Νουβό]], ενώ κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα εμφανίζονται διαδοχικά ο [[Εξπρεσιονισμός]], ο [[Κονστρουκτιβισμός]] κ.α.

 

 

[[Κατηγορία:Αρχιτεκτονική]]