Σπυρίδων Μαρκεζίνης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 8:
Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής το [[1946]] στις [[Κυκλάδες]]. Το [[1947]] ίδρυσε το [[«Νέο Κόμμα»]]. Το [[1949]] ([[20 Ιανουαρίου]] έως [[14 Απριλίου]]) διατέλεσε [[υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου]] στην κυβέρνηση [[Θεμιστοκλής Σοφούλης|Σοφούλη]]. Μετά την αποτυχία του στις εκλογές του [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1950|1950]], προσχώρησε στον Ελληνικό Συναγερμό του [[Αλέξανδρος Παπάγος|Παπάγου]]. Το [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1952|1952]] ([[19 Νοεμβρίου]]) ανέλαβε το υπουργείο Συντονισμού. Το [[1954]], μετά από διαφωνία του με τον Παπάγο, παραιτήθηκε ([[3 Απριλίου]]) και σχημάτισε το [[Κόμμα Προοδευτικών]] με 30 βουλευτές, που απέτυχε όμως στις εκλογές του [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1956|1956]]. Το [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1958|1958]] έλαβε μέρος στις εκλογές σε συνασπισμό με την [[«Προοδευτική Αγροτική Δημοκρατική Ένωση»]] και συγκέντρωσαν 10,5% των ψήφων. Το [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1961|1961]] συνεργάστηκε με την [[Ένωση Κέντρου]] και το [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1964|1964]] με την [[ΕΡΕ]] και εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών.
Στις [[1 Ιουνίου]] [[1973]] ο [[Γεώργιος Παπαδόπουλος]] καταργεί την [[Μοναρχία|Βασιλεία]] και αποφασίζει να φιλελευθεροποιήσει το δικτατορικό καθεστώς. Μετά το [[δημοψήφισμα του 1973]], ο τότε <<Πρόεδρος της Δημοκρατίας>> Γεώργιος Παπαδόπουλος, ΄΄έδωσε΄΄ εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στον Μαρκεζίνη στις [[8 Οκτωβρίου]] 1973, με σκοπό να εκδημοκρατικοποιήσει το καθεστώς, και να διεξάγει βουλευτικές εκλογές στις [[10 Φεβρουαρίου]] [[1974]]. Παρά τις προσπάθειές του, δεν κατάφερε να διεκπεραιώσει την αποστολή του, λόγω των κοινωνικών εντάσεων. Έλαβε μέτρα φιλελευθεροποίησης, όμως μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ανατράπηκε από το [[
Τιμήθηκε με πολλά [[παράσημο|παράσημα]] ([[Τάγμα του Φοίνικος|μεγαλόσταυρο του Φοίνικα]], χρυσό σταυρό Γεωργίου Α΄ κ.ά.). Το όνομά του έχει επίσης συνδεθεί με την υποτίμηση της δραχμής και τη συναλλαγματική σταθεροποίηση, τη δεκαετία του 1950 (Ήταν η εποχή που «κόπηκαν» τρία μηδενικά από το πληθωριστικό νόμισμα κι έτσι το χιλιάρικο έγινε δραχμή).
| |||