Γλυκοζουρία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Petef (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Petef (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Η
Για να περάσει η [[γλυκόζη]] στα ούρα πρέπει τα επίπεδα της στο αίμα να είναι υψηλότερα από ένα όριο που ονομάζεται νεφρική ουδός απορρόφησης ή απέκκρισης της γλυκόζης και κυμαίνεται από 160 έως 180 mg/dL. Το όριο αυτό είναι διαφορετικό για κάθε άτομο.<br /><br />▼
▲Η [[γλυκόζη]] (glucose]) είναι ένας πολύτιμος μεταβολίτης και για αυτό δεν αποβάλλεται στα ούρα παρόλο που διηθείται από τους νεφρούς. Γρήγορα όμως επαναρροφάται από τα σωληνάρια του νεφρώνα. Η ύπαρξη γλυκόζης στα ούρα χαρακτηρίζεται ως γλυκοζουρία.
▲Για να περάσει η γλυκόζη στα ούρα πρέπει τα επίπεδα της στο αίμα να είναι υψηλότερα από ένα όριο που ονομάζεται νεφρική ουδός απορρόφησης ή απέκκρισης της γλυκόζης και κυμαίνεται από 160 έως 180 mg/dL. Το όριο αυτό είναι διαφορετικό για κάθε άτομο.<br /><br />
Με τα ούρα υγειών ατόμων αποβάλλεται (μετά από γεύμα) ελάχιστη ποσότητα γλυκόζης η οποία δεν είναι ανιχνεύσιμη στα ούρα.<br /><br />▼
▲'''<big>Τιμές αναφοράς</big>'''<br />
▲Με τα ούρα υγειών ατόμων αποβάλλεται (μετά από γεύμα) ελάχιστη ποσότητα γλυκόζης η οποία δεν είναι ανιχνεύσιμη στα ούρα.<br />
=='''Γλυκοζουρία'''==
* Μετά από γεύμα πλούσιο σε υδατάνθρακες<br />
Γραμμή 17 ⟶ 16 :
* Σε αναισθησία<br />
* Σε σακχαρώδη διαβήτη<br />
* Σε λοιμώξεις<br />
Γραμμή 26 ⟶ 25 :
=='''
* Ενζυμικές<br />▼
Οι χημικές βασίζονται στην αναγωγική ικανότητα της γλυκόζης, ενώ οι ενζυμικές στην οξείδωση και διάσπαση της γλυκόζης παρουσία του ενζύμου οξειδάση της γλυκόζης (GOD). Οι ενζυμικές μέθοδοι είναι πιο ειδικές για την ανίχνευση γλυκόζης, σε αντίθεση με της χημικές οι οποίες ανιχνεύουν και άλλες ουσίες.<br />
'''Αναγωγή με δισθενές χαλκό (μέθοδοι Fehling και Benedict)'''<br />▼
▲Αναγωγή με δισθενές χαλκό (μέθοδοι Fehling και Benedict)
Η γλυκόζη ανάγει «εν θερμώ» και σε αλκαλικό περιβάλλον τα μόρια του δισθενούς χαλκού (Cu<sup>++</sup>) με αποτέλεσμα την εμφάνιση υποξειδίου του χαλκού (Cu<sub>2</sub>O), με τη μορφή ιζήματος. Το ίζημα παίρνει χαρακτηριστικό χρώμα, από πράσινο ως κεραμιδί, ανάλογα με το ποσό της γλυκόζης στα ούρα. Η παραπάνω αρχή μεθόδου εφαρμόζεται στο εργαστήριο με δύο διαφορετικές παραλλαγές οι οποίες από τα ονόματα των αντιδραστηρίων τους φέρουν τα ονόματα Fehling και Benedict. Το αντιδραστήριο Fehling περιέχει αλκαλικό διάλυμα Cu<sup>++</sup>, ο οποίος είναι συνδεδεμένος με τρυγικά ιόντα, ενώ στο αντιδραστήριο Benedict ο Cu<sup>++</sup> είναι συνδεδεμένος με κιτρικά ιόντα. Οι μέθοδοι Fehling και Benedict δεν ανιχνεύουν μόνο την γλυκόζη αλλά και άλλα σάκχαρα και αναγωγικές ουσίες. Η δοκιμασία Benedict είναι θετική στα ούρα, όταν η συγκέντρωση των αναγωγικών ουσιών είναι τουλάχιστον 50-80 mg/dL ούρων.<br />
[[Αρχείο:Benedict.jpg|frame|Το διάλυμα Benedict]]
Γραμμή 60 ⟶ 54 :
|}
'''Tαινίες ούρων<br />'''
Γραμμή 77 ⟶ 70 :
<big>'''Βιβλιογραφία'''</big><br />▼
1. Καρβούνη Ι. Εργαστηριακές σημειώσεις Γενικής Εξέτασης Ούρων
2. Ιωαννίδης Ι. Κλινική Χημεία Ι: Ανάλυση Ούρων: Θεωρία. Εκδόσεις Γιαχούδη. Θεσσαλονίκη, 2004.<br />
Γραμμή 88 ⟶ 81 :
4. http://en.wikipedia.org/wiki/Glucose<br />
5. Καρκαλούσος Π. Η χημεία των ταχυδιαγνωστικών ταινιών ούρων. Έκδοση ΤΕΙ Αθηνών, Τμήμα Ιατρικών εργαστηρίων 2008
| |||