Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα''' ιδρύθηκε το [[1951]] με τη [[Συνθήκη των Παρισίων (1951)|συνθήκη των Παρισίων]] και απετελείτο από το [[Βέλγιο]], [[Γαλλία]], [[Ιταλία]], [[Λουξεμβούργο]], [[Ολλανδία]] και [[Δυτική Γερμανία]]. Σκοπός της ήταν να θέσει την παραγωγή και εμπορία του άνθρακα και του χάλυβα, δηλαδή των δύο κύριων πρώτων υλών της πολεμικής βιομηχανίας μέχρι και τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]], υπό κοινή διαχείρηση των πρώην εμπολέμων κρατών.

 

[[Αρχείο:EGKS.png|thumb|right|250px|Οι χώρες μέλη της ΕΚΑΧ]]

Με τη Διακήρυξη του Γάλλου υπουργού εξωτερικών [[Robert Schuman]] στις 9 Μαϊου 1950, εμπνευσμένη από τον Γάλλο αξιωματούχο και εν συνεχεία πρώτο Πρόεδρο της Ανωτάτης Αρχής της ΕΚΑΧ,[[Jean Monnet]], σηματοδοτείται μία νέα περίοδος στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης που ταυτίζεται με την έναρξη των [[Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων]]. Το σχέδιο Schuman προτείνει μία προοδευτική ενοποίηση με πρώτο στάδιο τον οικονομικό τομέα και πρώτο βήμα του σταδίου αυτού την κοινή διαχείριση της γαλλο-γερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα κάτω από μία Ανώτατη Αρχή, στο πλαίσο μάλιστα ενός οργανισμού που θα είναι ανοικτός στη συμμετοχή κι άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκει να εξασφαλίσει την συλλογική ασφάλεια, το αίτημα της οποίας παραμένει πρωταρχικό ιδιαίτερα μετά από τον μακρόχρονο ανταγωνισμό μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Ευθέως δηλώνεται και η δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας με στοιχεία υπερεθνικότητας.

 

Η πρόταση του Schuman είχε απήχηση στις χώρες του [[Βenelux]], την Ιταλία και την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, όχι όμως και στην Αγγλία. Η συνδιάσκεψη που έγινε στο Παρίσι στις 20 Ιουνίου με τους Έξι κατέληξε με την υπογραφή της [[Συνθήκης της ΕΚΑΧ]] στις 18 Απριλίου του 1951 και ετέθη σε ισχύ στις 23 Ιουλίου 1952, ορισμένη να διαρκέσει για πενήντα χρόνια δηλαδή ως το 2002, οπότε και έληξε (στις 23 Ιουλίου).

 

{{Χρονοδιάγραμμα-ΕΕ}}

{{ΕΕ-επέκταση}}