Νάρκη θαλάσσης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γερμανική νάρκη πρόσκουσης,πρόσκρουσης ή κρουστική

Η Νάρκηνάρκη θαλάσσης είναι ένας αυτόματος υποβρύχιος ή επιπλέονταςεπιπλέων μηχανισμός που εκρήγνυται όταν ένα [[πλοίο|σκάφος]] προσκρούσει σ΄ αυτή ή, όταν πρόκειται για μαγνητική ή πιέσεως ή ακουστική, όταν διέλθει κοντά απ΄από αυτή. Η χρησιμοποίηση της νάρκης όπως και των άλλων δύο όπλων της τριάδας αυτής επεβλήθη εξ ανάγκης της αντιμετώπισης μεγάλων [[πολεμικό πλοίο|πολεμικών πλοίων]] που παρουσίαζαν μεγάλη δύναμη πυρός του πυροβολικού τους, με συνέπεια να καθίσταται σχεδόν αδύνατη η προσβολή τους όταν προσέγγιζαν ανενόχλητα εχθρικές ακτές ή στρατηγικά περάσματα.

To [[1628]] ο Βασιλεύς [[Κάρολος Α' της Αγγλίας]] διέταξε τον αρχηγό του πυροβολικού του να προβεί στη κατασκευή υποβρύχιων εκρηκτικών μηχανισμών κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στη LaΛα RochelleΡοσέλ. Τις εφευρέσεις εκείνες λέγεται πως χρησιμοποίησε ο Δούκας του Μπάκιγχαμ,, τότε αρχιναύαρχος, με μεγάλη επιτυχία.

Στην εποχή του [[Κρόμβελ]], ο Πρίγκιπας ΡάπερτΡούπερτ (Rupert) προσπάθησε ν΄ ανατινάξει την ναυαρχίδα του ''Blake Leopard'' μ΄μ' ένα εκρηκτικό μηχάνημα κρυμμένο σε βυτίο που επέπλεε. Αυτός επί μια σχεδόν 20ετία εξακολούθησε να πειραματίζεται με εκρηκτικές συσκευές.<br>

Το [[1655]] ο Μαρκήσιος του WorcesterΓουόρτσεστερ εφεύρεεφηύρε μια «''μηχανή καταστροφής πλοίου''» όπου όπως προηγούμενα, το ολλανδικό «εκρηκτικό πλοίο», λειτουργούσε και αυτό με ωρολογιακό μηχανισμό, με τη διαφορά ότι απαιτούνταν δύτης για να τη στερεώσει στα ύφαλα του εχθρικού πλοίου. Η συσκευή πάντως αυτή δεν φαίνεται να χρησιμοποιήθηκε, αφού παρέμεινε άλυτο το πρόβλημα της ενεργοποίησή της χωρίς την παρέμβαση δύτουδύτη.<br>

Όταν αργότερα ο Αμερικανός ΔαυίδΝτέιβιντ Μπούσνελ (David Bushnell), ο επιλεγόμενος «πατέρας του υποβρυχίου» εφεύρεεφηύρε το μονοθέσιο υποβρύχιο Turtle, εξόπλισετο αυτόεξόπλισε με ένα είδος εκρηκτικού ωρολογιακού μηχανισμού όπου ο χειριστής πλησιάζοντας υποβρυχίως το εχθρικό πλοίο «κοχλίωνε» στα ύφαλά του μια ξύλινη βίδα που ήταν συνδεδεμένη μ΄ αυτό. Μετά την απώλεια όμως του Tustle κατά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας ο Μπούσνελ συνέχισε τις έρευνες όπου και εφεύρεεφηύρε τη πρώτη νάρκη που εκρήγνυντανεκρηγνυόταν δι΄με επαφήςεπαφή. Ήταν ένα δοχείο με κωνικά άκρα γεμάτο πυρίτιδα και που στηριζόταν σε πλωτήρα ενώ η ανάφλεξη γινόταν με επικρουστήρα. Το [[1777]] πραγματοποιήθηκε η πρώτη απόπειρα ανατίναξης πλοίου με νάρκη κατά της αγγλικής ΦρεγάταΦρεγάτας Κέρβερος (Cerberus) που ήταν αγκυροβολημένη στο ποταμό Κονέκτικατ, πλην όμως η νάρκη εκείνη ανατίναξε τελικά ένα μικρότερο σκάφος που βρισκόταν πρύμνηθεν του Κέρβερου. Αργότερα ο Μπούσνελ κυριολεκτικά γέμισε τον ποταμό Ντελαγουέαρ στη [[Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ)|Φιλαδέλφεια]] με παρόμοιες νάρκες κατά των αγγλικών πλοίων. Τότε ανατινάχθηκε μία άκατος με μερικούς άνδρες όπου και σήμανε συναγερμός για το νέο αυτό όπλο. Οι Άγγλοι άνοιξαν πυρ κατά αυτών των πλωτήρων παρόλο που οι μέχρι τότε ζημιές εξ αυτών ήταν μικρές.<br>

Το [[1800]], είκοσι χρόνια μετά τα παραπάνω, ο περίφημος [[ΡοβέρτοςΡόμπερτ Φούλτον]] χρησιμοποίησε τα πρώτα εκρηκτικά υποβρύχια μηχανήματά του που πειραματιζόταν από το 1780. Μεταβαίνοντας στην Αγγλία έθεσε υπόψη του Βρετανικού Βασιλικού Ναυαρχείου κάποιες εξ αυτών των εφευρέσεών του. Κάποια εξ αυτών ήταν μικρά επιμήκη ξύλινα σκάφη τα οποία περιείχαν περίπου 40 βυτία [[πυρίτιδα]]ς η ανάφλεξη των οποίων προκαλούνταν από ωρολογιακό μηχανισμό μετά πάροδο 10 λεπτών της ώρας αφότου ενεργοποιούνταν. Οι δυνατότητες του όπλου αυτού πράγματι διέγειραν το ενδιαφέρον του Ναυαρχείου και το 1804 ο Λόρδος Keith χρησιμοποίησε αυτό κατά του γαλλικού στόλου στη [[Βουλώνη]]. Τα σκαφίδια αυτά αφήνονταν ελεύθερα κατά ζεύγη μέσα στο εχθρικό [[αγκυροβόλιο]] πλην όμως δεν ήταν τόσο αποτελεσματικά όσο αναμένονταν αφού οι λίγο κάτω από την επιφάνεια προκαλούμενες εκ των εκρήξεων στήλες ύδατος αποδείχθηκαν ακίνδυνοι για τα ανθεκτικά γαλλικά πλοία. Συνέπεια αυτών ήταν το Βρετανικό Ναυαρχείο να μη δώσει συνέχεια σε παρόμοιες δοκιμές του Φούλτον από φόβο μήπως τα νέα όπλα αυτά χρησιμοποιηθούν και από τον εχθρό.<br>

Σύμφωνα με τα παραπάνω πρώτη χρήση ναρκών θαλάσσης έγινε στον πόλεμο Ανεξαρτησίας των Αμερικανών. Η δράση δε αυτών διαφαίνεται χαρακτηριστικά από το γεγονός ότι κανένα πλοίο των εμπλεκομένων δεν βυθίστηκε από πυρά επιφανείας σε αντίθεση με τα τριάντα που βυθίστηκαν από τις πρωτογενείς εκείνες νάρκες του Μπούσνελ. Μερικές δε εξ αυτών ήταν μεταλλικές φιάλες μπύρας με χημικούς πυροσωλήνες, άλλες ήταν βυτία με μεταλλικούς κώνους γεμάτοι πυρίτιδα στο κάτω μέρος ενώ τα στόμια φράζονταν με μεταλλικά καλύμματα. Τότε η πόντισή τους δεν ακολουθούσε σχέδιο αφού ήταν όλες στην επιφάνεια. Αργότερα όταν πλέον οι νάρκες αποτελούσαν υποβρύχιες κατασκευές η πόντισή τους ακολουθούσε ιδιαίτερο σχέδιο ενώ ο χώρος της πόντισής τους λάμβανε πλέον την ονομασία [[θαλάσσιο ναρκοπέδιο]]. Σημαντικότατο τέτοιο ναρκοπέδιο στις αρχές της ιστορίας των ναρκών, άξιο ιδιαίτερης μνείας ήταν το ναρκοπέδιο ΜόμπιλΜομπάιλ (Mobile), προ του ομώνυμου Φρουρίουφρουρίου.

Στον Γαλλο-ΓερμανικόΓαλλογερμανικό πόλεμο του [[1870]]-[[1871]] οι Γερμανοί εμπόδισαν το γαλλικό στόλο να προσεγγίσει στους λιμένες τους με χρησιμοποίηση ναρκών που πυροδοτούνταν με ηλεκτρικό καλώδιο από τη ξηρά. Έτσι η νάρκη μέχρι τον Ρωσο-ΤουρκικόΡωσοτουρκικό πόλεμο χαρακτηρίζονταν αμυντικό όπλο, όταν τον Μάιο του [[1877]] μια μικρή ομάδα Ρώσων δυτών κατερχόμενοι τον Κάτω Δούναβη έθεσαν στη τρόπιδα του οθωμανικού πολεμικού πλοίου ''Dar Matoin'' ηλεκτρική νάρκη με συνέπεια την ανατίναξη του πλοίου και την αύτανδρη βύθισή του. Αν και αυτό υπήρξε τελικά μεμονωμένο περιστατικό στον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο ([[1904]]-[[1905]]) οι Ρώσοι περιορίστηκαν στην ανέπτυξηανάπτυξη μεγάλου αμυντικού θαλάσσιου ναρκοπεδίου προ του λιμένος [[Πορτ Άρθουρ]], όταν ανατινάχθηκε το ρωσικό [[ναρκοβόλο]] Yenissei.

Σημειώνεται όμως πως 5 χρόνια πριν ένας νεαρός αξιωματικός του Ιταλικού Βασιλικού Ναυτικού εφηύρε μία επιθετική νάρκη προοριζόμενη για πόντιση έξωθι εχθρικών λιμένων, την οποία και επέδειξε σε ναυτικά γυμνάσια. Στην πραγματικότητα ήταν μια ίδια νάρκη της εποχής, απλά με μεγαλύτερο σύρμα αγκύρωσης. Η πρωτοτυπία της όμως ήταν στην επαναστατική χρήση της .που ποντιζόταν ως επιθετική σε γραμμές εξωτερικά των αμυντικών ναρκών των λιμένων, με συνέπεια όσα πλοία υπήρχαν μέσα στους λιμένες προ των οποίων ποντίζονταν αυτές να εγκλωβίζονται σ΄ αυτούς και η έξοδός τους να καθίσταται επικίνδυνη. Πολύ πιθανόν και στον Ρωσο-ΙαπωνικόΡωσοϊαπωνικό πόλεμο οι Ιάπωνες να εφάρμοσαν την ίδια ιδέα ποντίζοντας επιθετικές νάρκες στο Πορτ Άρθουρ και στη συνέχεια μικρή μοίρα ιαπωνικών πολεμικών προκαλώντας την έξοδο του ρωσικού στόλου η ανυποψίαστη ναυαρχίδα Πετροπαυλόφσκ στην οποία και επέβαινε ο ναύαρχος Μακάρωφ επέπεσε σε διπλή επιθετική νάρκη με συνέπεια να βυθιστεί μέσα σε 3 μόλις λεπτά.

Τα απροσδόκητα αυτά αποτελέσματα προκάλεσαν πράγματι μεγάλη εντύπωση στις ναυτικές διοικήσεις σε παγκόσμια κλίμακα αν συνυπολογισθεί αφενός ότι οι καταστροφές σε σχέση με το χρησιμοποιούμενο για το σκοπό αυτό προσωπικό ήταν πολύ σημαντικές και αφετέρου ότι η γόμωση εκείνων των ναρκών δεν ήταν ισχυρότερη από εκείνη των τορπιλών (περίπου 40 κιλά) που δεν επέφεραν τέτοια καταστροφικά αποτελέσματα. Ακόμη και στον Ισπανο-ΑμερικανικόΙσπανοαμερικανικό πόλεμο το [[1898]] οι νάρκες χρησιμοποιήθηκαν ως επιθετικό όπλο.

<u>Σημειώνεται</u> πως μέχρι το [[1870]] που εμφανίσθηκε η αυτοκίνητη τορπίλη Whitehead, αλλά και για αρκετές ναυτικές δυνάμεις Χωρών, μέχρι σχεδόν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με τον όρο '''τορπίλη''' , που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Ρόμπερτ Φούλτον για υποβρύχιες γομώσεις, ονομάζονταν όλα τα πάσης φύσεως υποβρύχια εκρηκτικά μηχανήματα. Έτσι από τότε και μέχρι το 1916 η χρησιμοποίηση του όρου τορπίλη περιορίστηκε μόνο για τις αυτοκίνητες, οι δε επίθετικέςεπιθετικές νάρκες ονομάζονταν "τορπίλες αποκλεισμού" και οι αμυντικές ως απλές θαλάσσιες ή υποβρύχιες νάρκες, κατά τη σημερινή έννοια.

#<u>Νάρκες κεραίας (κρουστικές)</u> Λέγονται οι νάρκες, αμερικανικής επινόησης του 1918, που εκτός από το αγκύριο φέρουν συρμάτινη κεραία στη πρόσκουσηπρόσκρουση επιεπί της οποίας ακολουθεί έκρηξη. Αυτές υπήρξαν πολύ επικίνδυνες ακόμη και για τα πλοία που τις πόντιζαν λόγω της ευπάθειας της κεραίας τους. Πολλές ανατινάξεις έγιναν κατά την πόντισή τους και γι΄ αυτό και τις καθαιρούσαν αργά.

#<u>Νάρκες μαγνητικές</u> ΛεγονταιΛέγονται εκείνες των οποίων ο πυροδοτικός μηχανισμός ενεργοποιείται εκ του μαγνητικού πεδίου της παραπλέουσας μεταλλικής μάζας (εχθρικού πλοίου), μέχρι ορισμένη απόσταση.

Με την πόντιση και απόσπαση της βολίδας ελευθερώνεται το τύμπανο και το συρματόσχοινο εκτυλίσσεται έτσι ώστε ο μεν πλωτήρας (με θετική πλευστότητα) ν΄ ανέρχεται στην επιφάνεια, το δε αγκύριο, πληρούμενο με νερό να κατέρχεται στον πυθμένα. Μόλις η βολίδα φθάσει στο βυθό παύει και να ενεργεί με το βάρος της στην ελευθέρωση του χαλινού (καστάνιας) του τυμπάνου όπου αμέσως κλείνει και σταματά η συνέχιση της εκτύλιξης του συρματοσχοίνουσυρματόσχοινου. Λόγω όμως του βάρους του το αγκύριο εξακολουθεί να κατέρχεται παρασύροντας έτσι σε βύθιση τον πλωτήρα σε βάθος όσο και το έκταμα της αλυσίδας που ρυθμίζεται συνήθως από 2 μέχρι 8 μέτρα ή και σε 20 μάχρι 80 μέτρα σε περίπτωση ανθυποβρυχιακών φραγμάτων εκ ναρκών.

επιτυγχάνεται η έκρηξη του εμπυρίου που μεταδίδεται στο έναυσμα και τη γόμωση. Η κοινή ή μηχανική νάρκη φέρει εξωτερικά στο θόλο κάθετα κεράτια από μόλυβδο με μεταλλική βάση που κοχλιώνονται σε ειδικές εγκαθίσεις που εσωτερικά φέρουν γυάλινους κλειστούς σωλήνες γεμάτους με οξύ (μίγμα θειικού οξέος και διχρωμικού καλίου) στη συνέχεια αυτών φέρονται εσωτερικά κυλινδρικά δοχεία που περιέχουν ηλεκτρικές στήλες από ψυδάργυροψευδάργυρο και άνθρακα, οι οποίες και συνδέονται με καλώδια με τους ακροδέκτες του μηχανισμού πυροδότησης.

Όταν ένα πλοίο επιπέσει σε κεράτιο νάρκης αυτό κάμπτεται και σπάει ο εσωτερικός σωλήνας οπότε το φερόμενο οξύ εκχύνεται στις στήλες και το παραγόμενο έτσι ηλεκτρικό ρεύμα διοχετεύεται δια των κλωδίωνκαλωδίων στον μηχανισμό πυροδότησης.