Δημήτριος Καμπούρογλου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 5:
Ο '''Δημήτριος Καμπούρογλου''' ([[1852]] - [[1942]]) ήταν ιστοριοδίφης, λογοτέχνης, ποιητής και μέλος της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]].
Γεννήθηκε στην [[Αθήνα]] και ήταν γιος του [[Γρηγόριος Καμπούρογλου|Γρηγορίου Καμπούρογλου]], ιδρυτή της Εθνικής σκηνής, και της λογίας Μαριάννας Σωτηριανού - Γέροντα, κόρης του [[Άγγελος Γέροντας|Άγγελου Γέροντα]]. Βαφτίστηκε από τον αυλάρχη του [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]], Π. Νοταρά. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών και το [[1877]] αναγορεύτηκε διδάκτωρ.
Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ιστορική αναδίφηση. Την περίοδο [[1884]]-[[1886]] ήταν διευθυντής του περιοδικού «[[Εβδομάς (περιοδικό)|Εβδομάς]]». Το [[1891]] προσλήφθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε επιμελητής των χειρογράφων της Εθνικής
Η ιστορική του έρευνα επικεντρώθηκε κυρίως στην περίοδο της Τουρκοκρατίας και αφορούσε μόνο στην περιοχή της Αθήνας, γι' αυτό και του δόθηκε το προσωνύμιο «Αθηναιογράφος». Το [[1896]] ολοκληρώθηκε η έκδοση του τρίτομου έργου του η ''Ιστορία των Αθηναίων''. Άλλα έργα του είναι: ''η Δούκισσα της Πλακεντίας'', ''Αι παλαιαί Αθήναι'' ([[1922]]), ''Ιστορίες από την παλιά Αθήνα'', ''Μνημεία της ιστορίας των Αθηναίων'' (3 τόμοι, [[1893]]), ''Απομνημονεύματα μιας μακράς ζωής'' (2 τόμοι), ''Ο αναδρομάρης'' ([[1914]]), ''Ο αναδρομάρης της Αττικής'' ([[1920]]), ''Ο τρελός της Αθήνας'', ''Τοπωνυμικά παράδοξα'' ([[1920]]), ''Αθηναϊκό αρχοντολόγιο-Μπενιζέλοι'' ([[1921]]), ''Μελέται και έρευναι'' ([[1923]]-[[1926]]), ''Οι Χαλκοκονδύλαι'', ''Ο Ελαιών των Αθηνών'' κ.α.
Αλλά και το ποιητικό του έργο είναι αρκετά αξιόλογο αν και δεν διακρίθηκε αρκετά. Η ποιητική συλλογή ''Η φωνή της καρδιάς μου'' ήταν από τα σημαντικότερα έργα του. Ήταν γραμμένο στη δημοτική και είχε έντονα αντιρομαντικά στοιχεία σε σχέση με το κλίμα της [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|Α' Αθηναϊκής Σχολής]]. Η συλλογή βραβεύτηκε το [[1873]] στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό, ενώ στον ίδιο διαγωνισμό το [[1874]] επαινέθηκε, χωρίς να διακριθεί, ποιητική συλλογή του στην οποία σατίριζε και παρωδούσε το [[ρομαντισμός|ρομαντικό]] ύφος των συγχρόνων ποιητών. Το [[1874]] εξέδωσε τη συλλογή του ''Παλαιαί αμαρτίαι''. Επίσης ασχολήθηκε και με την πεζογραφία, όπου αντλούσε τα θέματα του κυρίως από τη λαογραφία. To 1881 εξέδωσε
Απεβίωσε στην Αθήνα στις [[21 Φεβρουαρίου]] του [[1942]]. Ήταν παντρεμένος με την Καλλιόπη Μαράτου και είχε τρία παιδιά:
{{DEFAULTSORT:Καμπουρογλου Δημητριος}}
|