Πολιτική ανυπακοή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''πολιτική ανυπακοή''' είναι η άρνηση ενός ή περισσότερων ατόμων απέναντι στην τήρηση ορισμένων [[νόμος|νόμων]], απαιτήσεων και εντολών της [[κυβέρνηση|κυβέρνησης]], ή μιας δύναμης κατοχής, χωρίς να καταφεύγουν στη σωματική [[βία]]. Είναι πρωτοβάθμια τακτική της [[μη βίαιη αντίσταση|μη βίαιης αντίστασης]]. Στην πιο [[μη βία|μη βίαιη]] έκφραση της (γνωστή στα [[σανσκριτικά]] ως ahimsa ή satyagraha) θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι συμπόνια, με τη μορφή του σεβασμού στη διαφωνία.

 

 

Ο [[Αμερικανός]] συγγραφέας [[Χένρι Ντέιβιντ Θορό]] (Henry David Thoreau) πρωτοστάτησε στη σύγχρονη θεωρία πίσω από αυτή την πρακτική με το δοκίμιο του [[1849]] «Περί Πολιτικής Ανυπακοής», που αρχικά είχε τον τίτλο «Αντίσταση στην Αστική Κυβέρνηση». Η ιδέα πίσω από το δοκίμιο ήταν αυτή της [[αυτονομία|αυτονομίας]], και το πώς αυτή είναι η ηθικότερη επιλογή, γιατί κανείς πρέπει να αποφύγει να πολεμήσει εναντίων της κυβέρνησης, αλλά δεν θα πρέπει να την υποστηρίξει αν δεν συμφωνεί με αυτή. Αυτή η έκθεση είχε αργότερα μεγάλη επίδραση σε πολλούς από αυτούς που εφάρμοσαν την πολιτική ανυπακοή. Στο δοκίμιο αυτό, ο Θορό επίσης εξηγεί τους λόγους που αρνήθηκε να πληρώσει [[φόρος|φόρους]] ως πράξη διαμαρτυρίας κατά της [[δουλεία|δουλείας]] και κατά του [[Μεξικο-Αμερικανικός Πόλεμος|Μεξικανο-Αμερικανικού Πολέμου]].