Υπόθεση Ντρέιφους: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.1) (Ρομπότ: Προσθήκη: yo:Ẹjọ́ Dreyfus |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Η '''Υπόθεση Ντρέιφους''', ή '''Ντρέυφους''', ''([[γαλλικά]]: '''Affaire Dreyfus''')'' υπήρξε ένα τεράστιο [[Στρατός|στρατιωτικο]][[Πολιτική|πολιτικό]] σκάνδαλο κατασκοπείας και ταυτόχρονα μία από τις μεγαλύτερες διεθνώς [[Δικαστική πλάνη|δικαστικές πλάνες]] που συντάραξε τη [[Γαλλία]] επί δώδεκα χρόνια, στα τέλη του [[19ος αιώνας|19ου]] και στις αρχές του [[20ος αιώνας|20ου αιώνα]]. Εκ των υστέρων χαρακτηρίστηκε, περισσότερο προπαγανδιστικά, και σαν η πρώτη πολύ σοβαρή ένδειξη του επερχόμενου [[Αντισημιτισμός|αντισημιτισμού]] στην [[Ευρώπη]] κατά τον 20ο αιώνα, που ίσως και
== Επικρατούσα κατάσταση ==
Την εποχή εκείνη πριν ξεσπάσει αυτό το σκάνδαλο η γαλλική πολιτική της Γ΄ Δημοκρατίας, αν και αρχικά είχε ξεκινήσει με πολλές αμφιβολίες, είχε πλέον εδραιωθεί και μάλλον ευημερούσε. Τα οικονομικά όμως σκάνδαλα, όπως η υπόθεση του Παναμά όπου είχαν εγκαταλειφθεί οι εργασίες [[Διώρυγα του Παναμά|διάνοιξης της διώρυγας]] είχε ως συνέπεια αφενός οι μέτοχοι της εταιρείας να χάσουν τεράστια ποσά, (περισσότερα από 1 δισεκατομμύριο γαλλικά φράγκα), αφετέρου το Κοινοβούλιο να μη χαίρει καμίας εκτίμησης από τους Γάλλους, εκτός από τους συμμετέχοντες στο καθεστώς. Η δε ηρεμία του εργατικού μετώπου μάλλον αποδείκνυε την απαξίωση παρά την ευημερία.
Συνέπεια όλων των παραπάνω και με δεδομένο ότι η Γαλλία δεν είχε παραιτηθεί των αξιώσεών της επί της [[Λωρραίνη (περιοχή)|Λωρραίνη|Λωραίνης]]
Αυτό ήταν το σκηνικό στο οποίο εκδηλώθηκε το σκάνδαλο Ντρέιφους και που τελικά επέφερε την εξυγίανση της γαλλικής πολιτικής
== Το σκηνικό της υπόθεσης ==
Σηκώνοντας την αυλαία της πρώτης πράξης της υπόθεσης Ντρέυφους μέσα στο "ντεκόρ" της γενικότερης κατάστασης, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, όλα φαίνονταν ήσυχα και τίποτε δεν προμήνυε κάποιο ξέσπασμα σπουδαίου σκανδάλου αναφορικά με κατασκοπεία, δεδομένου ότι ούτε πόλεμος συνέβαινε, ούτε καμιά προετοιμασία, ούτε μετακινήσεις στρατιωτικές, αλλά
Βρισκόμαστε στο [[Παρίσι]], περί τα τέλη Σεπτεμβρίου του [[1894]]. Πίσω από την βιτρίνα των καλλιτεχνικών και πολιτιστικών παραγόντων που διατηρούν αξιόλογο το γόητρο της πόλης, και των διανοουμένων της, που συνεχίζουν να είναι οι πρωτοπόροι του επιστημονικού συναγωνισμού που ξεκίνησε στο δεύτερο μισό του αιώνα, η επίσημη Γαλλία συνεχίζει
Αυτή την περίοδο πρέσβης της Γερμανίας στο Παρίσι είναι ο Κόμης φον Μόνστερ. Στη γερμανική πρεσβεία επίσης υπηρετεί ως στρατιωτικός ακόλουθος και ο συνταγματάρχης Μαξιμιλιανός Σβάρτσκοπτεν, που παράλληλα με τα καθήκοντά του, του επίσημου παρατηρητή, είχε επιδοθεί έντονα σε κατασκοπευτικές δραστηριότητες, δημιουργώντας ένα σχετικά μεγάλο δίκτυο στρατολογημένων πληροφοριοδοτών, μεταξύ των οποίων και κατώτερους υπαλλήλους του γαλλικού υπουργείου των στρατιωτικών. Οι δραστηριότητες αυτές του Σβάρτσκοπτεν είχαν όμως περιέλθει σε γνώση της Υπηρεσίας Στατιστικής, η οποία και τον είχε θέσει υπό παρακολούθηση. Μεταξύ των προσώπων που στρατολογήθηκαν για την παρακολούθηση αυτή ήταν και η καθαρίστρια της γερμανικής πρεσβείας, η
== Το περιβόητο «μπορντερώ» ==
[[Image:Bordereau.jpg|thumb|Το περίφημο bordereau (μνημόνιο) που πυροδότησε την υπόθεση Ντρέιφους.]]
Δεύτερη πράξη της υπόθεσης ήταν το περιβόητο '''μπορντερώ'''. Κάποιο μεσημέρι η Γαλλίδα καθαρίστρια της γερμανικής πρεσβείας, μαντάμ Μπαστιάν, όπως έκανε κάθε φορά, μάζεψε προσεκτικά τα διάφορα χαρτιά - απορρίμματα, από τα καλάθια των γραφείων της πρεσβείας, και τα έστειλε με κάποιο σύνδεσμο στην Υπηρεσία Στατιστικής. Η τελευταία όμως αποστολή περιείχε μια ανυπόγραφη επιστολή ιδιαίτερης σημασίας που
Το μπορντερώ λοιπόν αυτό, (προτιμώντας ως έχει τη γαλλική ορολογία, χωρίς μετάφραση), ήταν μια επιστολή κάποιου πληροφοριοδότη που υποσχόταν στον Σβάρτσκοππεν μια σειρά από «σημειώσεις» (αναφορές) που αφορούσαν πλήθος στρατιωτικών ζητημάτων κυρίως άκρως εμπιστευτικών, (πιθανότερο απορρήτων), που όμως ποτέ δεν δημοσιεύτηκε τι είδους στρατιωτικά θέματα αφορούσε.
* Σημειώνεται ότι τέτοιες επιστολές είναι πολύ συνηθισμένες στις υπηρεσίες πληροφοριών ειδικότερα από νέους πληροφοριοδότες που δηλώνουν μέσα στον ενθουσιασμό τους ότι γνωρίζουν και πολλά προκειμένου εξ αρχής να θεωρούνται ικανότατοι.
Γραμμή 25:
== Έναρξη ανακρίσεων ==
Η Τρίτη πράξη της υπόθεσης, κάτω και από το βάρος της κυβερνητικής εντολής, ξεκινά με έρευνες και ανακρίσεις επί ανακρίσεων. Θορυβημένο το Γενικό Επιτελείο από το περιεχόμενο του μπορντερώ θεωρεί πως η μυστικότητα των θεμάτων που θίγονταν, (όπου στο σημείο αυτό από διάφορα συμφραζόμενα σε δημοσιεύσεις φαίνεται να αφορούσαν το νέο εγχειρίδιο πυροβολικού, ή χρησιμοποίηση εκπαιδευμένων μονάδων), δεν μπορούσε να προέρχεται από άλλον παρά μόνο από αξιωματικό που υπηρετούσε στο Γενικό Επιτελείο. Αρχικά οι ανακρίσεις στράφηκαν επί των αξιωματικών που βρέθηκαν αποσπασμένοι
Κατά τις προσεκτικές αντιπαραβολές των δειγμάτων οι υποψίες έπεσαν στο γραφικό χαρακτήρα ενός λοχαγού που παρουσίαζε εντυπωσιακές ομοιότητες.
== Το κεντρικό πρόσωπο ==
Και φθάνουμε
[[Αρχείο:Alphonse Bertillon.jpg|thumb|160px|Ο Ειδήμων γραφολόγος Αλφόνσος Μπερτιγιόν]]
Έτσι στις [[15 Οκτωβρίου]] του [[1894]]
Μάλιστα ένας εξ αυτών, διάσημος τότε εμπειρογνώμων γραφολόγος, ο Αλφόνσος Μπερντιγιόν, προκειμένου να υποστηρίξει την γνησιότητα, ανέπτυξε μια περίεργη θεωρία υποθέσεων που αποκάλεσε «αυτοπλαστογραφία», σύμφωνα με την οποία επεξηγούσε τις κάποιες διαφορές και ταυτόχρονα τις ομοιότητες που παρουσίαζε ο γραφικός χαρακτήρας του Ντρέιφους και του μπορντερώ (βέβαια τέτοια θεωρία, βασισμένη σε ψευδο-επιστημονικά συμπεράσματα δεν υφίσταται).
== Η Φαυλότητα ==
Η πέμπτη πράξη στην ουσία δεν αφορά τόσο την υπόθεση όσο την επιδειχθείσα
[[Αρχείο:Degradation alfred dreyfus.jpg|thumb|Η ατιμωτική καθαίρεση του Α. Ντρέιφους, στον περίβολο της Στρατιωτικής Σχολής με θραύση του ξίφους του - 5 Ιανουαρίου 1895.]]
Συνέπεια αυτών ήταν επόμενο η δίκη να εξέλθει των ορίων της νομιμότητας και να καταστεί τελικά μια κατευθυνόμενη διεργασία προαποφασισμένης καταδίκης με τελείως απαράδεκτους περί της στρατιωτικής δικαιοσύνης χειρισμούς. Συνεπώς, έξω από τα νόμιμα όρια, ούτε στρατοδικείο ήταν αυτό που εκδίκασε την υπόθεση, αλλά ούτε και δίκη συνέβη. Έτσι, παρά τις αντιφατικές μαρτυρίες και τα ελλειπή στοιχεία, μια ομάδα από στρατοδίκες υπό μορφή απόφασης, ούτε λίγο ούτε πολύ
Ύστερα από την αποτρόπαιη τελετή
[[File:Ile du Diable.jpg|thumb|left|280px|H Νήσος του Διαβόλου, τόπος εκτοπισμού του Ντρέιφους]]
Αξιοσημείωτο ήταν ότι με την ετυμηγορία της καταδίκης αυτής σχεδόν όλοι οι Παριζιάνοι και γενικότερα οι Γάλλοι έμειναν ικανοποιημένοι.<br />
Αρχικά ικανοποιήθηκε ο Μερσιέ και η Υπηρεσία Στατιστικής που φέρονταν ότι έδρασαν "ακαριαία", μη αφήνοντας περιθώρια ότι θα κάλυπταν αξιωματικό. Ικανοποιημένοι πρώτιστα οι εθνικιστές χειροκροτούσαν, ικανοποιημένοι οι μετριοπαθείς ότι απενεμήθη η πρέπουσα δικαιοσύνη, ευχαριστημένοι και οι θρησκόληπτοι αντισημίτες, αλλά λιγότερο λυπημένοι οι σοσιαλιστές επειδή ο
Γενικά η κοινή γνώμη και ο γαλλικός Τύπος καλωσόρισαν την ετυμηγορία και την καταδίκη, ενώ το όνομα του Ντρέιφους χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο - παράδειγμα της προδοσίας των Γάλλων Εβραίων.
Γραμμή 51:
Και ενώ το θέατρο του παραλόγου αυτού έκλεισε με το παραπάνω «φινάλε» που ικανοποίησε τους πάντες, ένα χρόνο μετά, αρχές του 1896, συνέβη κάτι τελείως αναπάντεχο που άλλαξε τελείως το σκηνικό. Ένας νέος προδότης εμφανίστηκε στο προσκήνιο που αυτή τη φορά ήταν ο πραγματικός.
[[File:Picquart.jpg|thumb|right|180px|Ο Αντ/ρχης Μ. Ζ. Πικάρ]]
Συγκεκριμένα, τον Μάρτιο του 1896, που την διεύθυνση της «Υπηρεσίας Στατιστικής» είχε αναλάβει ο αντισυνταγματάρχης
Οι εξαιρετικά ισχυρές δυνάμεις όμως που κάλυπταν τον Εστερχάζι
Ο Εστερχάζι ζήτησε να κριθεί από το Πολεμικό Συμβούλιο επειδή είχε διαβεβαιώσεις για την αθώωσή του, η οποία πράγματι ήρθε ενώπιον του [[Στρατοδικείο|στρατοδικείου]] που ακολούθησε. Την ίδια στιγμή ο συνταγματάρχης Πικάρ, που πρώτος μίλησε για την αθωότητα του Ντρέιφους, στάλθηκε με δυσμενή μετάθεση στην [[Τυνησία]]. Έτσι, η αναθεώρηση της [[Δικαστήριο|δίκης]] του Ντρέιφους στάθηκε αδύνατη.
Στο μεταξύ η εξέλιξη της υπόθεσης πήρε γρήγορα πολύ μεγάλες διαστάσεις, δίχασε στα δύο τη χώρα και συντάραξε τα θεμέλια της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Πνευματικές προσωπικότητες και [[Γαλλία|Γάλλοι]] διανοούμενοι τάχθηκαν σθεναρά υπέρ του Ντρέιφους, τη στιγμή που οι πολέμιοί του καταφέρθηκαν ακόμη και εναντίον των υποστηρικτών του, κατηγορώντας τους ως εχθρούς του έθνους. Παράλληλα, και η ίδια η [[Γερμανία]], υπέρ της οποίας έγινε η κατασκοπεία, αντιτάχθηκε στην αποκατάσταση της αλήθειας. "Το καλύτερο από όλα θα ήταν", έγραφε ο υπουργός Εξωτερικών Μπίλοφ το [[1898]], "αν η υπόθεση τραβούσε σε μάκρος, αποσυνέθετε το στρατό και σκανδάλιζε την Ευρώπη".
== Το "Κατηγορώ" του Ζολά ==
[[Image:J accuse.jpg|thumb|310px|'''''Κατηγορώ...! <br>Επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας <br>Από τον Εμίλ Ζολά]]
[[Image:Faux Henry 1896.jpg|thumb|180px|Η πλαστή επιστολή του Ανρί]]
Τη στιγμή εκείνη παρενέβη ο συγγραφέας [[Εμίλ Ζολά]], ο οποίος στις [[13 Ιανουαρίου]] [[1898]] δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας "L' Aurore" το περίφημο ''"Κατηγορώ"'', μια ανοιχτή επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Ζολά κατηγόρησε
Η κυβέρνηση πιέστηκε από τους εθνικιστές να οδηγήσει στο εδώλιο του κατηγορούμενου τον Ζολά, ενώ [[Αντισημιτισμός|αντισημιτικές]] εξεγέρσεις ξέσπασαν στην επαρχία. Η δίκη Ζολά ξεκίνησε στις [[7 Φεβρουαρίου]] [[1898]] κι εκεί κατηγορήθηκε σαν ένοχος για συκοφαντία και καταδικάστηκε σ' ένα χρόνο φυλάκιση και πρόστιμο 3.000 [[Γαλλικό Φράγκο|φράγκων]]. Σύντομα όμως μια αίτηση που απαιτούσε την επανάληψη της δίκης Ντρέιφους υπεγράφη από 3.000 άτομα.
== Νέα στοιχεία και αναψηλάφηση ==
Τον [[Αύγουστος|Αύγουστο]] του [[1898]] ένα νέο στοιχείο ήρθε στο φως και ανέτρεψε δραματικά την υπόθεση. Ο
Η κυβέρνηση μετά από αυτή την εξέλιξη αναγκάστηκε να απευθυνθεί στο [[εφετείο]] για να εξετάσει την αίτηση αναθεώρησης της δίκης, παρά την αντίθετη γνώμη του Υπουργείου Στρατιωτικών. Το [[1899]] το εφετείο παρέπεμψε τον Ντρέιφους στο Πολεμικό Συμβούλιο, ενώ οι ταραχές που ξέσπασαν ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους πολέμιους του Ντρέιφους οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης.
== Η αποκατάσταση ==
Τον [[Ιούνιος|Ιούνιο]] του [[1899]] ο Ντρέιφους ήλθε από το Νησί του Διαβόλου για τη δίκη και εμφανίστηκε μπροστά σε ένα νέο στρατιωτικό δικαστήριο στην πόλη [[Ρεν]] ([[7 Αυγούστου]] - [[9 Σεπτεμβρίου]] [[1899]]). Καταδικάστηκε και πάλι, όμως με ελαφρυντικά. Δέκα μέρες μετά τη δίκη, ο Γάλλος πρόεδρος Εμίλ Λουμπέ, επιθυμώντας να δώσει τέλος στην υπόθεση, του απένειμε χάρη. Ο Ντρέιφους δέχθηκε την πράξη επιείκειας, αλλά διατήρησε το δικαίωμα να κάνει
Τον [[Ιούλιος|Ιούλιο]] του [[1906]] το [[εφετείο]] απαλλάσσει τον Ντρέιφους και αναιρεί όλες τις προηγούμενες καταδίκες. Η Βουλή ψηφίζει νόμο με τον οποίο αποκαθιστά πλήρως τον Ντρέιφους και σβήνει κάθε αμφιβολία για την αθωότητά του. Στις [[22 Ιουλίου]] του απονεμήθηκε το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής. Κατόπιν μικρής θητείας στον στρατό, όπου πήρε το αξίωμα του ταγματάρχη, αποστρατεύθηκε. Κλήθηκε ξανά κατά τη διάρκεια του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκοσμίου Πολέμου]] και ως αντισυνταγματάρχης διοίκησε μια φάλαγγα πυρομαχικών. Πέθανε στο [[Παρίσι]] στις [[12 Ιουλίου]] [[1935]] σε ηλικία 76 ετών.
==Πηγές==
|