Μαλατέικα Αιτωλοακαρνανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Νέα σελίδα: Μέχρι το 1968 ήταν ανεξάρτητη Κοινότητα στην επαρχία Βάλτου (Αιτωλοακαρνανία. Ο τόπος ήταν στην συ... |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Μέχρι το 1968 ήταν ανεξάρτητη Κοινότητα στην επαρχία Βάλτου (Αιτωλοακαρνανία. Ο τόπος ήταν στην συμβολή του ποταμού Αχελώου με τον Ίναχο. Τώρα ανήκει στον Δήμο Αμφιλοχίας. Το 1968 τα νερά της τεχνητής λίμνης (ΔΕΗ) Καστρακίου πλημμύρησαν τον τόπο και κυρίως τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Από τους οικισμούς -τοποθεσίες που κατακλύσθηκαν εντελώς απ' τα νερά ήταν το Πραντικό (αλλιώς Πρεβέτζα), το Αμπελάκι, η Γύρα, ο Άγιος Δημήτριος, το Μπαμπαλάκι (απέναντι απ' το Μπαμπαλιό), η Παλούμπα, η Λαχανού κλπ. Ο βασικός οικισμός των Μαλατεϊκων, έμεινε εκτός Λίμνης, οι μόνιμοι δε κάτοικοι που απέμειναν έκτοτε αντιστοιχούν σε 5 οικογένειες.
Γνώρισε την πλήρη συγκοινωνιακή απομόνωση για περίπου 2 χρόνια (δηλ. μέχρι το 1970 περίπου) οπότε και κατασκευάσθηκε άλλος δρόμος επικοινωνίας με την Κοινότητα των Αμοργιανών με την οποία και συγχωνεύθηκε διοικητικά. Απ' τα σπουδαιότερα μνημεία που χάθηκαν μέσα στα νερά σημειώνεται ο Βυζαντινός ναός ''Κοίμηση της Θεοτόκου'' στην Πρεβέτζα. Ήταν κτισμένη από τον 11ο Αιώνα. Στούς κτίτορες φαινόταν τον όνομα κάποιου Οικονόμου. Τις τοιχογραφίες -όσες κατέστη δυνατόν - τις αφαίρεσαν πριν τον ''κατακλυσμό'', έμειναν αποθηκευμένες για χρόνια σε αποθήκες της ΔΕΗ στο Καστράκι, φέρεται δε στη συνέχεια να κατέληξαν άλλες στα Ιωάννινα άλλες δε στο Βυζαντινό Μουσείο των Αθηνών.
Στα λοιπά κτίσματα που χάθηκαν με τη λίμνη, σημειώνονται 2 νερόμυλοι, 2 ελαιοτριβεία και 2 σχολεία που για τελευταία σχολική χρονιά λειτούργησαν το 1967 στο Αμπελάκι και στην Πρεβέτζα.
Ειδική κατασκευή και ιστορία είχε η πεζογέφυρα πάνω από τον Ίναχο: ήταν κατασκευασμένη με συρματόσχοινα δεμένα από πλατάνια αμφίπλευρα του Ίναχου και με πέταβρα σαν δάπεδα και παραπέτια. Παρά την μεγάλη της ταλάντωση, υπήρξε ασφαλής και εξυπηρέτησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του τόπου. Από τον φυσικό πλούτο των ''πνιγμένων τόπων'' σημειώνονται τα Ιαματικά Λουτρά της Πρεβέτζας που συγκέντρωναν πλήθος παραθεριστών μέχρι και τον κατακλυσμό του τόπου.
Οι περισσότεροι παλαιοί κάτοικοι μετανάστευσαν στο Αγρίνιο συνεχίζοντας κατα κανόνα τις αγροτικές ενασχολήσεις κυρίως με την καπνοκαλιέργεια. Λιγότεροι κατέληξαν στην Αθήνα.
Τα τελευταία χρόνια, μαζί με τους λίγους εναπομείναντες κατοίκους, ανοίγουν και άλλα λίγα σπίτια του χωριού, κυρίως σαββατοκύριακα, καλοκαίρια ή την εποχή μαζέματος της ελιάς, από γόνους της αναγκαστικής μετανάστευσης, που επισκεύασαν τα πατρικά τους σπίτια ή έκτισαν εξ' αρχής εξοχικά πλέον στον τόπο, που παραμένει όμορφος και βέβαια με μια πανέμορφη λίμνη στα πόδια του οικισμού που αποκατέστησε εν μέρει τις όσες ομορφιές καταστράφηκαν από την βίαια διατάραξη της φύσης.
| |||