Γεράκι Λακωνίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αμέσως μετά την απελευθέρωση, από τους Τούρκους, οι Γερακίτες διεκρίθησανδιακρίθηκαν για την εργατικότητά τους και τη φιλομάθειά τους, αρετές τις οποίες μετέδωσαν από τη μία γενεάγενιά στην επομένη. Έτσι κατόρθωσαν να καταστήσουν δεκτικά καλλιέργειας ακόμη και τα σχετικώς πετρώδη εδάφη της περιφέρειας του χωριού. Τα κύρια προϊόντα που παρήγαγε το Γεράκι κατά καιρούς μετά την ανεξαρτησία και τις δεκαετίες που ακολούθησαν ήταν το [[σιτάρι]], το [[κριθάρι]], οι ελιές, το [[ελαιόλαδο]], το [[κρασί]], καθώς και μικροποσότητες για ίδια κατανάλωση από [[όσπρια]], [[πατάτες]], [[σύκο|σύκα]], [[μέλι]] και λαχανικά. Για κάποια μικρή σχετικώςσχετικά περίοδο, οι Γερακίτες δοκίμασαν την καλλιέργεια του [[καπνός|καπνού]] και τη [[σηροτροφία|μεταξοσκωληκοτροφία]]. Επίσης, η ενασχόληση με την κτηνοτροφία ήταν συνεχής μέχρι και σήμερα για ορισμένες οικογένειες του χωριού.

Στον τομέα των γραμμάτων διεκρίθησανδιακρίθηκαν πολλοί Γερακίτες. Ο δάσκαλος Γεώργιος Δούλφας, λάτρης και γνώστης της [[αρχαία ελληνική γλώσσα|αρχαίας Ελληνικής γλώσσας]], φύτεψε γύρω από την οικία του στη νοτιοδυτική άκρη του χωριού το αλσύλλιο με τα [[κυπαρίσσι]]α, το οποίονοποίο ονόμασε "Κρόνιον" κατά μίμηση του αλσυλλίου του αρχαίου [[κυνικοί φιλόσοφοι|κυνικού φιλοσόφου]] [[Διογένης της Σινώπης|Διογένους]] στην [[Κόρινθος|Κόρινθο]]. Ένας άλλος δάσκαλος, ο Κωνσταντίνος Κωνστιάντος, συνέβαλε επίσης πολύ στη μόρφωση των παιδιών του χωριού. Πιο σύγχρονος των δύο αυτών επιστημόνων ήταν ο [[Παναγιώτης Πουλίτσας]], ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, συγγραφέας πολλών νομικών βιβλίων, Ακαδημαϊκός και Πρωθυπουργός της Ελλάδος το 1946. Εκτός αυτώναπό αυτούς, πολύ θετική ήταν η συνεισφορά και άλλων από τονστον τομέα της εκπαιδεύσεωςεκπαίδευσης, της τοπικής αυτοδιοικήσεωςαυτοδιοίκησης και απόσε άλλους χώρους, όπου υπηρέτησαν.

Το 1880, οι Γερακίτες ήταν από τους πρώτους κατοίκους της Πελοποννήσου που άρχισαν να αποδημούν στις [[ΗΠΑ]] και στον [[Καναδάς|Καναδά]], όπου ίδρυσαν τους πρώτους πυρήνες ανθηρών Ελληνικών παροικιών. Αργότερα ορισμένοι μετανάστευσαν στη [[Νότια Αφρική|Νότιο Αφρική]] και στην [[Αργεντινή]] και αρκετοί, ιδιαιτέρωςιδιαίτερα περί τα μέσα του 20ου αιώνοςαιώνα, στην [[Αυστραλία]].

Με χρήματα των ξενιτεμένων Γερακιτών και με την προσωπική εργασία των κατοίκων του χωριού χτίστηκε το καλλιμάρμαρο Δημοτικό Σχολείο, με τη χρηματοδότηση του Γεωργίου Κ. Κούρλα δημιουργήθηκε η Δημοτική Βιβλιοθήκη στο χωριό, με τη δωρεά των αδελφών Πολυμενάκου χτίστηκε το Γυμνάσιο /Λύκειο, με τη χρηματοδότηση του Δημητρίου Γ. Γερακού έγινε το Ηρώο στη μνήμη των πεσόντων στους πολέμους Γερακιτών και με την ολική ή μερική χρηματοδότηση άλλων ξενιτεμένων ή και στην Ελλάδα κατοικούντων Γερακιτών πραγματοποιήθηκαν πολλά έργα στο Γεράκι. ΠαραλλήλωςΠαράλληλα, ότιό,τι προσφέρθηκε σε χρήμα, άλλο τόσο τουλάχιστον προσέφερανπρόσφεραν σε αξία και οι ίδιοι οι κάτοικοι του χωριού με την προσωπική τους εργασία για τη διάνοιξη δρόμων και την πραγματοποίηση πολλών άλλων κοινωφελών έργων μέσα στον οικισμό, καθώς και στην περιφέρεια του χωριού.

Για τα έργα αυτά η [[Ακαδημία Αθηνών]] κατά την πανηγυρική συνεδρίαση στις 30 Δεκεμβρίου 1937, βράβευσε την Κοινότητα Γερακίου με το βραβείο του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού και την προέβαλε ως παράδειγμα προς μίμηση και από άλλες κοινότητες της ΕλλάδοςΕλλάδας.