Μιχαήλ Α΄ Κηρουλάριος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 3:
Καταγόταν από οικογένεια συγκλητικών και ο ίδιος προοριζόταν για πολιτική σταδιοδρομία. Για το λόγο αυτό απέκτησε σημαντική μόρφωση. Αναμείχθηκε στη συνωμοσία για την ανατροπή του Αυτοκράτορα [[Μιχαήλ Δ'|Μιχαήλ Δ΄ του Παφλαγόνα]] και για το λόγο αυτό εξορίστηκε μαζί με τον αδελφό του. Μόλις έμαθε ότι ο αδελφός του αυτοκτόνησε, αποφάσισε να καρεί μοναχός.
Με την άνοδο στο θρόνο του [[Κωνσταντίνος Θ'|Κωνσταντίνου Θ΄ του Μονομάχου]], αναδείχθηκε πανίσχυρος σύμβουλός του και κατόπιν εξελέγη Πατριάρχης. Εργάστηκε για το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την τόνωση του κύρους της πατερικής παράδοσης. Ήταν από τους Πατριάρχες που αναμείχθηκαν με αυτοκρατορικό τρόπο στα κοινά. Ο [[Μιχαήλ Ψελλός]] αναφέρει ότι του έλειπε μόνο η πορφύρα και τα ερυθρά πέδιλα.<ref>Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Γιατί το Βυζάντιο, Αθήνα 2009, ISBN 978-960-19-0326-2, σελ.157</ref>
Ευρύτερα γνωστός είναι ο Μιχαήλ Κηρουλάριος, καθώς είναι ο Πατριάρχης επί του οποίου συνετελέσθη το [[Σχίσμα του 1054|Σχίσμα]] μεταξύ [[Καθολική Εκκλησία|Δυτικής]] και [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ανατολικής]] Εκκλησίας.
Γραμμή 10:
==Ιδιαίτερες αναφορές==
{{Απόσπασμα|Δεν δίστασε να εμπλακεί σε σύγκρουση με τον παπικό θρόνο, όταν επιχειρήθηκε η βίαιη επιβλή των λατινικών εθίμων στις επαρχίες Απουλίας, Καλαβρίας και Σικελίας του οικομενικού θρόνου.<ref>Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 6ος σ. 207.</ref>}}
<div lang="grc" style="font-family: Palatino Linotype;"> ''" «Επί βασιλείας Ισαακίου Α΄ Κομνηνού οι σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας ρυθμίστηκαν τότε με βάση την απόλυτη εφαρμογή της βυζαντινής συναλληλίας. Στο εξής η διοίκηση του κράτους ήταν έργο του αυτοκράτορα και η διαποίμανση της Εκκλησίας δικαιοδοσία του πατριάρχη.» <ref> V.Grumel, «Les Preliminaires du scisme de Michel Cerulaire ou la question romaine avant 1054»(1952)
| |||