Κώστας Καρυωτάκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στην [[Τρίπολη Αρκαδίας]] το έτος [[1896]], την ίδια χρονιά που έγιναν οι νεότεροι Ολυμπιακοί αγώνες. Ήταν δευτερότοκο παιδί του νομομηχανικού Γεώργιου Καρυωτάκη, με καταγωγή από τη [[Συκιά Κορινθίας]], και της Αικατερίνης Σκάγιαννη από την Τρίπολη. Στο σπίτι της γεννήθηκε ο ποιητής και εκεί σήμερα στεγάζεται η διοίκηση του εκεί Πανεπιστημίου. Ήταν ο δευτερότοκος της οικογένειας. Είχε μιαμία αδελφή ένα χρόνο μεγαλύτερή του, τη Νίτσα, που παντρεύτηκε το δικηγόρο Παναγιώτη Νικολετόπουλο, και έναν αδελφό μικρότερο, το Θάνο, που γεννήθηκε το 1899 και σταδιοδρόμησε ως τραπεζικός υπάλληλος. Λόγω της εργασίας του πατέρα του, η οικογένειαοικογένειά του αναγκαζόταν να αλλάζει συχνά τόπο διαμονής. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη [[Λευκάδα]], το [[Αργοστόλι]], τη [[Λάρισα]], την [[Πάτρα]] και, την [[Καλαμάτα]], την [[Αθήνα]] (1909-1911) και στατα [[Χανιά]] όπου έμειναν ως το 1913 λόγω των συνεχών μεταθέσεων του πατέρα του. Στην εφηβική του ηλικία 1909-1911 βρέθηκε στην Αθήνα και από το 1911-1913 στα Χανιά. Εκεί ερωτεύτηκε την Άννα Σκορδύλη. Αποφοίτησε το 1913 από το 1ο Γυμνάσιο Χανίων με βαθμό «λίαν καλώς». Από νεαρή ηλικία, περίπου δεκαέξι ετών, δημοσίευε ποιήματά του σε παιδικά περιοδικά, ενώ το όνομά του αναφέρεται και σε διαγωνισμό διηγήματος της ''Διαπλάσεως των παίδων''.<ref name="Gouvas">Γκούβας Χαράλαμπος: "Η Ιστορία του Νομού Πρέβεζας", έκδοση 2009, ISBN 978-960-87328-2-7</ref>

Το έτος 1914 ο Κώστας Kαρυωτάκης μετέβη στην Αθήνα για σπουδές στη Νομική Σχολή και στα τέλη του 1917 απέκτησε το πτυχίο του. Το 1916, φοιτητής στο ΒΒ΄ έτος Νομικής, άρχισε να δημοσιεύει ποιήματά του σε λαϊκά περιοδικά αλλά και σε εφημερίδες όπως η [[Ακρόπολη]]. Το έτος 1917 ο πατέρας του απολύθηκε από το δημόσιο ως αντιβενιζελικός.<ref name="Gouvas"/>

Το έτος 1917 ο Καρυωτάκης πήρε το πτυχίο Νομικής με βαθμό "λίαν καλώς". Το έτος 1918 επισκέφθηκε τους γονείς του στη Θεσσαλονίκη όπου έμεναν. Το έτος 1919 επιστρατεύθηκε αλλά πήρε ολιγόμηνη αναβολή λόγω υγείας,. τοΤο ίδιο έτος έλαβε άδεια δικηγόρου και διορίσθηκε υπουργικός γραμματέας Α’ στη Θεσσαλονίκη, προφανώς για να είναι κοντά στους γονείς του.

Στις 9 Μαρτίου 1919 έστειλε εξώδικο στο περιοδικό «Νουμάς» γιατί δεν του δημοσίευσε κριτική – ανακοίνωση για την ποιητική του συλλογή "Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων" (φωτοτυπία διαθέσιμη). [[Αρχείο:Εξώδικος Πρόσκληση δικηγόρου Καρυωτάκη (1919) Α.jpg|thumb|Εξώδικος Πρόσκληση δικηγόρου Καρυωτάκη (1919)|300px|right]] Το έτος 1923 διορίστηκε στο Υπουργείο Υγιεινής Πρόνοιας και Κοινωνικής Αντιλήψεως, όπου επέδειξε σημαντικό έργο πρότασης νόμων που αφορούν τη δημόσια υγεία. Όμως τίποτε δεν υλοποιήθηκε γιατί ξέσπασε η δικτατορία του Πάγκαλου. Το έτος [[1926]] ταξίδεψε στη [[Ρουμανία]]. Το έτος 1927 εξέδωσε την ποιητική Συλλογήσυλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες». Το 1928 αποσπάσθηκε στην Πάτρα, αλλά αμέσως έφυγε για ταξίδι στο Παρίσι και μετά την επιστροφή του μετατέθηκε στηνστη Νομαρχία Πρέβεζας. <ref>Μ. Περάνθης: Ανθολογία της Ποιήσεως, Αθήνα, έκδοση 1958</ref>. Για ένα διάστημα, ο Καρυωτάκης επιχείρησε να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου, ωστόσο η έλλειψη πελατείας τον ώθησε στην αναζήτηση θέσης δημοσίου υπαλλήλου. Διορίστηκε υπουργικός γραμματέας Α'Α΄ στηνστη Νομαρχία Θεσσαλονίκης, ενώ, μετά την οριστική απαλλαγή του από τον ελληνικό στρατό (παρουσιάσθηκε μόνο για λίγες μέρες), τοποθετήθηκε σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων οι νομαρχίες Σύρου, Άρτας και Αθήνας. Στο τέλος για ν' αποφύγει τις μεταθέσεις, απ' τη μια νομαρχία στην άλλη, μεταπήδησε στο Υπουργείο Πρόνοιας και μάλιστα στην κεντρική του υπηρεσία, στην Αθήνα. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, ''Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων'', δημοσιεύτηκε το 1919 . Τον ίδιο χρόνο, εξέδωσε το σατιρικού περιεχομένου περιοδικό ''Η Γάμπα'', του οποίου η δημοσίευση όμως απαγορεύτηκε μετά από έξι τεύχη κυκλοφορίας. Η δεύτερη συλλογή του, υπό τον τίτλο ''Νηπενθή'', εκδόθηκε το 1921. Την ίδια περίοδο συνδέθηκε με την ποιήτρια [[Μαρία Πολυδούρη]] (1902-1930). Το Δεκέμβριο του 1927, εκδόθηκε η τελευταία του ποιητική συλλογή, με τίτλο ''Ελεγεία και Σάτιρες''. Τον Φεβρουαρίου του 1928 αποσπάστηκε στην πόλη της [[Πάτρα|Πάτρας]]ς και λίγο αργότερα στην Πρέβεζα.<ref name="Gouvas"/>

Η επίσης ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη , γνώρισε τον Κώστα Καρυωτάκη το έτος 1920 σε δημόσια υπηρεσία της Αθήνας όπου αυτήαμφότεροι και αυτός εργαζότανεργάζονταν προσωρινά, και τον ερωτεύτηκε. Έχει γράψει σε επιστολή της σε κάποια φίλη της, το εξής ιστορικό για τον Καρυωτάκη: ''«Στο κάτω -κάτω εγώ αγάπησα έναν ποιητή. Δεν αγάπησα έναν ήρωα. Αν ήθελα ήρωα, θα αγαπούσα τον Ανδρούτσο».'' Άλλη πληροφορία επίσης αναφέρει ότι η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη τουτού είχε προτείνει γάμο, αλλά αυτός αρνήθηκε με τη δικαιολογία ότι ''«πάσχει από ανίατο αφροδίσιο νόσημα και δεν θέλει να πάρει στο λαιμό του καμιά γυναίκα».'' Αυτό, φαίνεται να ευσταθεί πλήρως, δεδομένου ότι έγραψε και το σχετικό ποίημα «Ωχρά Σπειροχαίτη», που είναι το όνομα τούτου μικροβίου που προκαλεί τη σύφιλη.<ref name="Gouvas"/>

Ο Κώστας Καρυωτάκης έφτασε στην Πρέβεζα με καράβι στις 18 Ιουνίου 1928, μετά από δυσμενή μετάθεση. Η θέση εργασίας του ήταν στη Νομαρχία Πρεβέζης, στο Γραφείο Εποικισμού και Αποκαταστάσεως Προσφύγων, στο κτίριοκτήριο Πάλιου, της οδού Σπηλιάδου 10. Ο Καρυωτάκης ως δικηγόρος της Νομαρχίας, είχε στα καθήκοντά του ήταν ητη σύνταξη και οτον έλεγχοςέλεγχο των τίτλων κυριότητας των αγροτεμαχίων διανομής προς τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας <ref> Συνέντευξη της Γαλάτειας Κονταράτου, το 2003, στο Χαράλαμπο Γκούβα, "Η Ιστορία του Νομού Πρέβεζας", έκδοση 2009</ref>). Η τότε Νομαρχία Πρέβεζας στεγαζόταν σε ένα διώροφο μεγάλο «επιβλητικό» κτίριοκτήριο με κήπο στην οδό Σπηλιάδου 10, ιδιοκτησίας Πάλιου, που έχει γκρεμισθεί και εκεί ανηγέρθησαν δύο συνεχόμενες πολυκατοικίες <ref> Λάζαρος Συνέσιος, Ιστορία της Πρέβεζας, 2009</ref>. Το σπίτι που νοίκιασε και έμεινε τις τελευταίες μέρες της ζωής του το έτος 1928, βρίσκεται στην οδό Δαρδανελίων, στο λεγόμενο ''Σεϊτάν Παζάρ''. [[Αρχείο:Το σπίτι που έμενε ο Καρυωτάκης στην Πρέβεζα.JPG|thumb|Το σπίτι που έμενε ο Καρυωτάκης στην Πρέβεζα|300px|left]]Διατηρείται ακόμα ανέπαφο, υπάρχει αναμνηστική πλάκα, και εκατοικείτοκατοικούταν τη δεκαετία του '90 από την κυρία Λελόβα, κόρη της κυρίας Πηνελόπης Λυγκούρη, σπιτονοικοκυράς του Καρυωτάκη η οποία έχει πεθάνει και σήμερα κατοικείται από άλλους απογόνους. Η σπιτονοικοκυρά του Καρυωτάκη, Πηνελόπη Λυγκούρη, ήταν νεαρή κοπέλα το έτος 1928, δήλωσε στο ντοκιμαντέρ του Φρέντυ Γερμανού ότι ''«στο σπίτι ο Καρυωτάκης δεν είχε καθόλου βιβλία, παρά μόνο χειρόγραφα δικά του, τα οποία μετά το θάνατοθάνατό του δεν ήξερε ότι ήταν ποιήματα και τα πέταξε»!!!.'' Επίσης δήλωσε ότι ''"Είχε τρία κουστούμια Γαλλικάγαλλικά, που αγόρασε στο Παρίσι και ήταν πάντα άψογα ντυμένος με γραβάτα".''<ref>Φρέντυ Γερμανός: «Κώστας Καρυωτάκης», ντοκιμαντέρ, ET2 1981</ref> Λέγεται προφορικά, ότι ''"ο Καρυωτάκης ήρθε σε ρήξη με τον τότε Νομάρχη, ο οποίος πιθανώς εχρηματίζετοχρηματιζόταν με λίρες Μικρασιατών στο θέμα της μη ισότιμης και δίκαιης παροχής αγροτεμαχίων".'' <ref>«Συζήτηση Δημήτριου Μπομποτσάρη με τον Φρέντυ Γερμανό», στο καφενείο Ζώγκαρη, 1981</ref>, <ref>Νίκος Καράμπελας: «Λεύκωμα Πρέβεζα. Φωτογραφία παραλίας, 1935», έκδοση 1990</ref>,<ref name="Gouvas"/>

Στο ντοκιμαντέρ του Φρέντυ Γερμανού, ο δήμαρχος Πρέβεζας τηντη διετία 1977-1978, [[Ηρακλής Ντούσιας]], περιέγραψε ότι, δύο ώρες προ της αυτοκτονίας του, περί τις 2.30 μμμ.μ., ο Καρυωτάκης πήγε στο τότε παραλιακό καφενείο «Ο Ουράνιος Κήπος» στηνστη θέση Βρυσούλα, ιδιοκτησίας τότε Νιόνιου Καλλίνικου, όπου παρήγγειλε και ήπιε μια βυσσινάδα. Ο καφεπώλης παραξενεύτηκε τότε, γιατί ο ποιητής τουτού άφησε στο τραπέζι 75 δραχμές πουρμπουάρ, ενώ η τιμή του αναψυκτικού ήταν 5 δρχ. Ζήτησε ένα τσιγάρο να καπνίσει και μια κόλλα χαρτί (τετράδιο) όπου έγραψε τις τελευταίες σημειώσεις του, οι οποίες βρέθηκαν στην τσέπη του και διασώθηκαν. Στο τέλος των σημειώσεων αυτών έγραψε μεταξύ των άλλων: ''«Συνιστώ σε όσους σκοπεύουν να αυτοκτονήσουν, να αποφύγουν τη μέθοδο του πνιγμού, εάν γνωρίζουν καλό κολύμπι. Εγώ ταλαιπωρήθηκα στη θάλασσα 10 ώρες και δεν κατάφερα τίποτα!». '' Ο γιος του οπλοπώλη Ιωάννη Αναγνωστόπουλου, πολιτικός μηχανικός ΤΕ, δηλώνει στο ντοκιμαντέρ του Φρέντυ Γερμανού ότι ''«την προηγουμένη ημέρα τής αυτοκτονίας ο Καρυωτάκης αγόρασε από το κατάστημα του πατέρα του ένα περίστροφο, με το οποίο επέστρεψε σε λίγες ώρες διαμαρτυρόμενος ότι είχε βλάβη, ενώ είχε ξεχάσει να βγάλει την ασφάλεια».'' Αυτό εξηγήθηκε ως πρόθεσή του να αυτοκτονήσει αυθημερόν. [[Αρχείο:Το πιστόλι Pieper Bayard με το οποίο αυτοκτόνησε ο Καρυωτάκης.jpg‎|thumb|Το Πιστόλιπιστόλι Pieper Bayard με το οποίο αυτοκτόνησε ο Καρυωτάκης|300px|left]] Το περίστροφο αυτό είναι τύπου Pieper Bayard 9mm και, παραχωρήθηκε από τους απογόνους της οικογένειας Καρυωτάκη και εκτίθεται από το έτος 2003 στο «Μουσείο Μπενάκη» στην Αθήνα (κτίριο Α, Βασ. Σοφίας). Τελικά, στις 21 Ιουλίου 1928, το απόγευμα 4.30 μμμ.μ., και σε ηλικία μόλις 32 ετών, ο Κώστας Καρυωτάκης περπάτησε από το καφενείο «Ουράνιος Κήπος» της Βρυσούλας προς τη θέση Βαθύ της Μαργαρώνας, μια απόσταση περίπου 400 μέτρων. Ξάπλωσε κάτω από έναν ευκάλυπτο και αυτοκτόνησε με πιστόλι στην καρδιά. Η τότε χωροφυλακή τράβηξε φωτογραφία του πτώματος η οποία έχει δημοσιευθεί και τον δείχνει κουστουμαρισμένο, με ψαθάκι και με το χέρι με το πιστόλι στο στήθος. Στη θέση αυτή βρίσκεται σήμερα το στρατόπεδο των καυσίμων της 8ης Μεραρχίας Πεζικού και υπάρχει εκεί αναμνηστική μαρμάρινη επιγραφή που τοποθέτησε η Περιηγητική Λέσχη Πρέβεζας το έτος 1970. Η πινακίδα γράφει: ''«Εδώ, στις 21 Ιουλίου 1928, βρήκε τη γαλήνη με μια σφαίρα στην καρδιά ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης».''<ref name="Gouvas"/>

Στην τσέπη του κουστουμιού του πτώματος του Κώστα Καρυωτάκη βρέθηκε επιστολή που γράφει τα εξής: ''«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερομεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περισσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξηύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές (!!!), είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. '''Ήμουν άρρωστος'''. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας» Κ.Γ.Κ. [Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου».'' Κ.Γ.Κ. (Κώστας Γ. Καρυωτάκης).<ref name="Gouvas"/>. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν απορίες και αντιθέσεις στην ερμηνεία αυτής της επιστολής.<ref name="Gouvas"/>

Ένας λόγος που φαίνεται να ώθησε τον Καρυωτάκη στην αυτοκτονία είναι και η [[σύφιλη]] από την οποία πιθανολογείται ότι έπασχε. Ο καθηγητής του [[Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης|Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης]], Γιώργος Σαββίδης, ο οποίος διέθετε το μεγαλύτερο αρχείο για τους Νεοέλληνες Λογοτέχνες, ερχόμενος σε επαφή με τους φίλους και συγγενείς του ποιητή, αποκάλυψε ότι ο Καρυωτάκης ήταν συφιλιδικός, και, μάλιστα, ο αδερφόςαδελφός του, Θανάσης Καρυωτάκης, θεωρούσε ότι η ασθένεια συνιστούσε προσβολή για την οικογένεια. Ο [[Γιώργος Μακρίδης]], στη μελέτη του για τον Καρυωτάκη, διατυπώνει την άποψη ότι ''"ο ποιητής αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα, όχι πιεζόμενος από τη μετάθεσή του εκεί, αλλά φοβούμενος να νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική, όπως συνέβαινε με όλους τους συφιλιδικούς στο τελικό στάδιο της νόσου την περίοδο εκείνη".'' Θέλοντας, μάλιστα, να ισχυροποιήσει το επιχείρημά του, τονίζει ότι ''"δεν είναι δυνατόν ένας βαριά [[Κατάθλιψη|καταθλιπτικός]] ασθενής να αστειεύεται στο επιθανάτιο γράμμα του"''.<ref>Κοντόκωστας Κ. & Κουσούλης Α., 2008. ''Η σύφιλη στην ιστορία και στις τέχνες''. Αθήνα: Ιατρικές εκδόσεις Γιάννη Β. Παρισιάνου. ISBN 978-960-89486-7-9</ref> [[Αρχείο:Εφημερίδα Εμπρός (1928).jpg|thumb|Η Εφημερίδα Εμπρός αναγγέλει το θάνατο του Καρυωτάκη|300px|right]]