Εμμανουήλ Ρέπουλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
Ο '''Εμμανουήλ Ρέπουλης''' ([[1863]]- 14 Μαΐου [[1924]]) ήταν δημοσιογράφος και βουλευτής. Είχε εκλεγεί τρεις φορές: [[1899]], [[1905]] (και τις δυο με το κόμμα του [[Γεώργιος Θεοτόκης|Γεωργίου Θεοτόκη]]), [[1923]] (με τους [[Κόμμα Φιλελευθέρων|Φιλελευθέρους]]) και ήταν ένας από τους βουλευτές της [[Ομάδα των Ιαπώνων|ομάδας των Ιαπώνων]] ([[1906]]-[[1908]]) υπό τον [[Στέφανος Δραγούμης|Στέφανο Δραγούμη]]. Είχε γίνει υπαρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων. Είχε χρηματίσει Γενικός Γραμματέας του [[Υπουργείο Oικονομίας και Οικονομικών|Υπουργείου Οικονομικών]], [[Γενικός Διοικητής [[Μακεδονίαδιοικητής (διαμέρισμα)|Μακεδονίας]], αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, υπουργός Εσωτερικών και υπουργός Οικονομικών ([[1915]]).
 
== Τα πρώτα χρόνια ==
Γραμμή 28:
Όταν πλησίασε τον [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθέριο Βενιζέλο]], το [[1910]], πίστεψε ότι οι οραματισμοί και οι αγώνες του και τα όνειρά του θα γίνονταν πραγματικότητα μόνο αν στήριζε με όλες του τις δυνάμεις το μεγάλο ηγέτη. Έτσι ανακηρύχθηκε υπαρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων. Και πράγματι. Οι Φιλελεύθεροι βρήκαν στο πρόσωπο του τις βάσεις που θα στήριζαν την ιδεολογία τους, ενώ εκείνος κατόρθωσε να ντύσει με σάρκα και οστά, τα μέχρι τότε μεγαλεπήβολα σχέδιά του.
 
Ενώ είχε το Υπουργείο Εσωτερικών διορίστηκε [[Γενικός διοικητής Μακεδονίας|Γενικός Διοικητής Μακεδονίας]]. Με την συμβολή του ξεσπά ο [[Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος]]. Πολλοί από τους λόγους του κατά τη διάρκειά του παρέμειναν στην ιστορία.
 
Ταραχές ξεσπούν στην Αθήνα για το θέμα του Βενιζέλου. Ο Εμμ. Ρέπουλης, αντιπρόεδρος, τότε, της Κυβέρνησης, εξέδωσε διάταγμα για την φυλάκιση των υπόπτων.
Γραμμή 42:
 
== Η πολιτική του δράση ==
 
Όταν, το 1899, εκλέγεται βουλευτής Ερμιονίδος, η παρουσία του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο γίνεται ιδιαίτερα αισθητή.
Η φύσει δημοκρατική του συμπεριφορά, η ιδέα ανιδιοτελούς προσφοράς, η πρωτοποριακή σκέψη, η υπευθυνότητα και τα σπάνια διοικητικά του προσόντα τον έταξαν στην υπηρεσία του λαού, τον οποίο υπηρέτησε πιστά.
Γραμμή 51 ⟶ 50 :
 
Όταν πλησίασε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, το 1910, πίστεψε ότι οι οραματισμοί και οι αγώνες του θα αποκτούσαν οντότητα μόνο αν στήριζε με όλες του τις δυνάμεις το μεγάλο ηγέτη. Έτσι ανακηρύχθηκε υπαρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Και πράγματι οι Φιλελεύθεροι βρήκαν στο πρόσωπο του τον ακρογωνιαίο λίθο που θα στήριζε την ιδεολογία τους, ενώ εκείνος κατόρθωσε να ντυθεί με σάρκα και οστά, τα μέχρι τότε μεγαλεπήβολα σχέδια του.
Από το 1910 μέχρι το 1915 διοικεί το Υπουργείο Εσωτερικών, και διορίζεται για ένα χρονικό διάστημα [[Γενικός διοικητής Μακεδονίας|Γενικός Διοικητής Μακεδονίας]]. Τότε συντάσσει και το περίφημο διάγγελμα τουςτου Βασιλέως Κωνσταντίνου (1913) με το οποίο κηρύσσεται Ελληνοβουλγαρικός πόλεμος. Οι λόγοι του στο επαναστατικό κράτος της Θεσσαλονίκης για τα Νοεμβριανά του 1916, για το θάνατο του υποστράτηγου Φικιώρη στην Κρήτη και για τον «Αγγλικόν πολιτισμόν εντός Ελληνικού πλαισίου», παρέμειναν στην ιστορία.
 
Ως υπουργός Εσωτερικών εισάγει το νόμο «Περί Δήμων και Κοινοτήτων». Το 1915 αναλαμβάνει το Υπουργείο Οικονομικών, και από το 1917 μέχρι το 1920, επιστρέφει στο Υπουργείο Εσωτερικών.