Μίκης Θεοδωράκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Μίκης Θεοδωράκης, [[Κρήτη|Κρητικός]] στην καταγωγή, γεννήθηκε στις [[29 Ιουλίου]] [[1925]] στη [[Χίος|Χίο]]. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας, όπως στη [[Μυτιλήνη]], [[Γιάννενα]], [[Κεφαλλονιά]], [[Πύργος Ηλείας|Πύργο]], [[Πάτρα]] και κυρίως στην [[Τρίπολη Αρκαδίας|Τρίπολη]].

Από τότε φάνηκε καθαρά, ότι η ζωή του θα μοιραζόταν ανάμεσα στη [[μουσική]] και σε αγώνες για ανθρωπιστικές αξίες. Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του ''Κασσιανή'' και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της [[25 Μαρτίου|25ης Μαρτίου]] [[1943]] συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους [[Ιταλία|Ιταλούς]] και βασανίζεται. Διαφεύγει στην [[Αθήνα]], όπου οργανώνεται στο [[Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο|ΕΑΜ]] και αγωνίζεται κατά των [[Γερμανία|Γερμανών]] κατακτητών. Συγχρόνως σπουδάζει στο [[Ωδείο Αθηνών]] με καθηγητή τον [[Φιλοκτήτης Οικονομίδης|Φιλοκτήτη Οικονομίδη]]. Μετά την απελευθέρωση ξεσπά ο [[Ελληνικός Εμφύλιος 1946 - 1949|Εμφύλιος]]. Ο Θεοδωράκης λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Τελικά συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην αρχή στην [[Ικαρία]] και στη συνέχεια στο επονομαζόμενο στρατόπεδο θανάτου, τη [[Μακρόνησος|Μακρόνησο]]. Τελικά, αποφοιτά από το Ωδείο το [[1950]] με δίπλωμα στην [[Αρμονία (μουσική)|αρμονία]], [[αντίστιξη]] και [[φούγκα]].

Το [[1960]] επιστρέφει στην [[Ελλάδα]]. ΄Έχει ήδη μελοποιήσει τον ''Επιτάφιο'' του [[Γιάννης Ρίτσος|Γιάννη Ρίτσου]], που σηματοδοτεί τηντη στροφή του προς το λαϊκό τραγούδι. Συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στον ελληνικό λαό. Ιδρύει τηντη [[Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών]] και δίνει πολλές συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής. Το [[1964]] αποκτά διεθνή αναγνώριση με τη σύνθεση της μουσικής για την ταινία του [[Μιχάλης Κακογιάννης|Μιχάλη Κακογιάννη]], [[Αλέξης Ζορμπάς]] (Zorba the Greek).

Το [[1963]], μετά τη δολοφονία του [[Γρηγόρης Λαμπράκης|Γρηγόρη Λαμπράκη]], ιδρύεται η «[[Νεολαία Λαμπράκη]]», της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται βουλευτής της [[ΕΔΑ]].

Την [[21 Απριλίου|21η Απριλίου]] του [[1967]] περνά στην παρανομία και απευθύνει την πρώτη έκκληση για αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις [[23 Απριλίου]]. ΤονΤο Μάιο του [[1967]] ιδρύει μαζί με άλλους την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το [[ΠΑΜ]] και εκλέγεται πρόεδρός του.

Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του [[1967]]. Ακολουθεί η φυλάκισή του στην οδό [[Μπουμπουλίνα|Μπουμπουλίνας]], η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ' οίκον περιορισμός, η εκτόπιση με την οικογένειά του στη [[Ζάτουνα Αρκαδίας]], και τέλος το στρατόπεδο Ωρωπού. Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς. Πολλά από τα καινούργια έργα του κατορθώνει με διάφορους τρόπους να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη [[Μαρία Φαραντούρη]] και τη [[Μελίνα Μερκούρη]].

Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως οι [[Ντμίτρι Σοστακόβιτς]], [[Άρθουρ Μίλερ]], [[Λώρενς Ολίβιε]], [[Υβ Μοντάν]] και άλλοι, δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά, υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και βρίσκεται στο Παρίσι τον Απρίλιο του [[1970]].

Το [[1972]] επισκέπτεται το [[Ισραήλ]] δίνοντας συναυλίες. Συναντάται με τον τότε αντιπρόεδρο της ισραηλινής κυβέρνησης [[Αλόν]], που του ζητά να μεταφέρει μήνυμα στον [[Γιάσερ Αραφάτ]]. Πραγματικά, αμέσως μετά συναντάται με τον Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της ισραηλινής κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά. Από τότε συνέβη πολλές φορές να παίξει τοντο ρόλο του άτυπου πρεσβευτή μεταξύ των δύο πλευρών.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι το [[1994]] γιορτάσθηκε πανηγυρικά στο [[Όσλο]] η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρουσία των [[Σιμόν Πέρες|Πέρες]] και [[Γιάσερ Αραφάτ|Αραφάτ]] με την παρουσίαση του ''[[Μαουτχάουζεν (μουσική)|Μαουτχάουζεν]]'' -που στο μεταξύ έχει γίνει εθνικό τραγούδι του [[Ισραήλ]]- και του ''Ύμνου για την Παλαιστίνη'' που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή. Επισκέπτεται επίσης την [[Αλγερία]], [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]], [[Τύνιδα]], [[Λίβανος|Λίβανο]] και [[Συρία]] προσπαθώντας να ενισχύσει τοντο διάλογο μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών.

Το [[1986]] γίνεται πραγματικότητα κάτι που από το 1970 ακόμα έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του: η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην [[Τουρκία]] με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων, όπως ο [[Αζίζ Νεσίν]], ο [[Γιασάρ Κεμάλ]] και ο [[Ζυλφύ Λιβανελί]]. Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην [[Τουρκία]], που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών. Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των Ελλήνων πρωθυπουργών, του [[Ανδρέας Παπανδρέου|Ανδρέα Παπανδρέου]] και του [[Κωνσταντίνος Μητσοτάκης|Κωνσταντίνου Μητσοτάκη]] προς την τουρκική κυβέρνηση.

Επίσης, το [[1986]] (μετά την [[Πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ|καταστροφή στο Τσερνομπίλ]]) πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ' όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας.

Το [[1988]] διοργανώνονται με δική του πρωτοβουλία δύο συνέδρια για την ειρήνη στο [[Τύμπιγκεν]] και την [[Κολωνία]]. Συμμετέχουν πολιτικοί, όπως ο [[Όσκαρ Λαφοντέν]] και ο [[Γιοχάνες Ράου]], [[φιλοσοφία|φιλόσοφοι]], όπως ο [[Φρίντιχ Ντίρενματ]], συγγραφείς, πολιτειολόγοι και καλλιτέχνες. Εκεί έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τη θεωρία του για τον ελεύθερο χρόνο και τη σημασία του στη διαμόρφωση ελεύθερων ανθρώπων.

Παράλληλα, αγωνίζεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές [[Αλβανία]] (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας) και [[Τουρκία]]. Ως πρόεδρος Διεθνούς Επιτροπής στο Παρίσι καταβάλλει προσπάθειες για την απελευθέρωση των Τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού και Σαργκίν, κάτι που τελικά πετυχαίνεται.

Σε περιοδεία του στην Αμερική και τον [[Καναδά]] το [[1994]] για την ενίσχυση Πολιτιστικού Κέντρου των ομογενών Ελλήνων, η Εθνοσυνέλευση του [[Κεμπέκ]] τον υποδέχεται με ομόφωνο ψήφισμά της, με το οποίο τον τιμά για την προσφορά του στον πολιτισμό και τους αγώνες του για τον Άνθρωπο.

Ο Μίκης Θεοδωράκης το 1974 κατέβηκε υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της [[Ενωμένη Αριστερά|Ενωμένης Αριστεράς]], όμως δεν κατάφερε να εκλεγεί. Το 1978, μετά από πρόταση που δέχτηκε, αποφάσισε να κατέβει υποψήφιος [[δήμαρχος]] [[Αθήνα|Αθηνών]], όμως πάλι δεν κατάφερε να εκλεγεί. Το 1981 καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, το ίδιο επανέλαβε και το 1985. Το 1990 με τη διάσπαση του ΚΚΕ και λόγω της διαφωνίας που είχε με αυτή την κατάσταση, αποφασίζει να εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της [[Νέα Δημοκρατία|Νέας Δημοκρατίας]] και διατελεί υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και Επικρατείας. Την 1η Δεκεμβρίου 2010 ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία “Σπίθα”.