Κλωντ Ντεμπυσί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Εικόνα:Debussy_Le_collines_d'Anacapri.png|thumb|right|280px|Διατονικό «κλαστερ» που προκύπτει από πεντατονική στα πρώτα δύο μέτρα από το Πρελούδιο αρ. 5 του 1ου βιβλίου, [[Media:Debussy_Le_collines_d'Anacapri.MID|Ακούστε (midi)]] [[Image:Loudspeaker.png]]]]

 

[[Εικόνα:Debussy_String_quartet.png|thumb|left|400px|Τροπική αρμονία (φρύγιος τρόπος από Σολ) στην αρχή του Κουαρτέτου εγχόρδων, [[Media:Debussy_String_quartet.MID|Ακούστε (midi)]] [[Image:Loudspeaker.png]]]]

 

Γενικό χαρακτηριστικό του αρμονικού ύφους του Ντεμπυσύ είναι επίσης η χρησιμοποίηση μιας συνήχησης με στατικό τρόπο. Συχνά συμβαίνει μία και μοναδική συνήχηση να αναδιατάσσεται προς τα πάνω ή προς τα κάτω, πετυχαίνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα ατμοσφαιρικό αρμονικό ύφος, που δίνει την αίσθηση στον ακροατή ότι δεν υπάρχουν αρμονικές διαδοχές ούτε μουσική εξέλιξη, αλλά μία μουσική στιγμή απλώνεται στο χρόνο προκαλώντας διάφορες «αποχρώσεις» καθώς περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα βρίσκεται στα μέτρα 24-26 από το πολύ γνωστό Πρελούδιο αρ. 8 του 1ου βιβλίου με τον υπότιτλο ''La fille aux cheveux de lin'':

[[Εικόνα:Debussy_La_fille_aux_cheveux_de_lin.png|thumb|center|700px|Συγχορδία αλλάζει θέσεις στα μαύρα πλήκτρα του πιάνου, σχηματίζοντας παράλληλα μια πεντατονική μελωδία, [[Media:Debussy_La_fille_aux_cheveux_de_lin.MID|Ακούστε (midi)]] [[Image:Loudspeaker.png]]]]

====Μορφές====

Πρωτοπόρος ήταν ο Ντεμπυσύ και στον τομέα αυτό, προετίνοντας λύσεις στο αδιέξοδο που είχε οδηγήσει η εκτεταμένη διεύρυνση της [[Φόρμα σονάτα|φόρμας σονάτας]] στο πλαίσιο του Ρομαντισμού. Από ορισμένα ορχηστρικά και πιανιστικά του έργα μετά το 1890 προκύπτουν μορφολογικοί τύποι που δεν ακολουθούν την φόρμα σονάτας, ούτε μπορούν να ενταχθούν σε κάποια άλλη παραδεδομένη μορφολογική κατηγορία και γι’ αυτό έχουν περιγραφεί από τους μελετητές ως «αναπτυσσόμενες παραλλαγές» (“developing variations”) ή «στροφικές παραλλαγές» (“strophic variations”). Το ''Πρελούδιο στο απομεσήμερο ενός φαύνου'' μπορεί να αναφερθεί ως παράδειγμα «στροφικών παραλλαγών», σε αντιστοιχία με τις στροφές ενός ποιήματος, χωρίς να αποκλείονται και άλλες αναλυτικές προσεγγίσεις, που συνδέουν τη μορφή του με τις πρακτικές που ακολουθεί ο [[Ρίχαρντ Βάγκνερ]] στις εισαγωγές του. Γεγονός είναι πάντως ότι η εν λόγω φόρμα δεν αποτελεί «θέμα και παραλλαγές», αλλά μάλλον μια προσθετική παραλλαγή συναφών μουσικών ιδεών που «χτίζουν» ένα ατμοσφαιρικό υπόβαθρο και μετασχηματίζονται χωρίς να χάνουν τον χαρακτήρα τους σε τμήματα-«στροφές». Αντιστοίχως, οι «αναπτυσσόμενες παραλλαγές» μπορεί να είναι η παρουσίαση μια μουσικής ιδέας και η παραλλαγή της, χωρίς να επαναλαμβάνονται τμήματά της, αλλά με την ταυτόχρονη ανάπτυξή της εν είδει συνεχόμενων μετασχηματισμών.