Ελευθέριος Βενιζέλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 134:
Στις [[3 Σεπτεμβρίου]] [[1895]] ξέσπασε επανάσταση, η οποία δε βρήκε σύμφωνο το Βενιζέλο, ο οποίος θεωρούσε ότι οι Κρητικοί δεν έπρεπε να ενεργούν αυτοβούλως αλλά σε συνεννόηση με την ελληνική κυβέρνηση στην Αθήνα. Πίστευε ότι το κίνημα τη συγκεκριμένη στιγμή και αποτέλεσμα δε θα είχε, λόγω του γεγονότος ότι οι [[Μεγάλες Δυνάμεις]] διάκειντο ευμενώς περί της ακεραιότητας των [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|οθωμανικών]] εδαφών (προσώρας) αλλά και επειδή θα έφερνε σε δύσκολη θέση τη νεοσχηματισθείσα κυβέρνηση της Αθήνας, η οποία είχε να αντιμετωπίσει και το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας που μόλις πριν από λίγο είχε κηρύξει πτώχευση. Όντως τελικά το κίνημα των Κρητικών προσωρινά ανεστάλη. Το [[Κρητικό Ζήτημα]] φαινόταν να οδεύει προς λύση μετά την επέμβαση των [[Μεγάλες Δυνάμεις|Μεγάλων Δυνάμεων]] που είχαν υπογράψει τη Συνθήκη του Βερολίνου και ήθελαν τώρα να επιβάλουν στην Υψηλή Πύλη ν' αναγνωρίσει την αυτονομία του νησιού (έδωσαν αυτονομία ως μέση λύση για να περιορίσουν την εξεγερσιακή δυναμική των Κρητών και ταυτόχρονα να διατηρήσει προς το παρόν η Τουρκία την ακεραιότητά της, έστω και δια μιας επικυριαρχίας πια στην Κρήτη).
Ενώ τον Ιανουάριο του [[1897]] γίνονταν σφαγές στα [[Χανιά]] και στο [[Ρέθυμνο]] από το μουσουλμανικό παρακράτος, ο Βενιζέλος που περιόδευε στο νησί, έσπευσε στη [[Μαλάξα]]
Το ίδιο βράδυ του βομβαρδισμού, ο Βενιζέλος συνέταξε διαμαρτυρία προς τους ξένους ναυάρχους, την οποία προσυπέγραψαν όλοι οι οπλαρχηγοί που βρίσκονταν στο Ακρωτήρι. Στους ναυάρχους τη μετέφερε ο επικεφαλής της ελληνικής ναυτικής μοίρας Ράινεκ (υπήρχαν τότε ξένοι αξιωματικοί, Άγγλοι κυρίως, στον ελληνικό στόλο ως εκπαιδευτές, προσκαλεσμένοι επί τούτου από την ελληνική κυβέρνηση). Τους έγραφε ότι οι επαναστάτες θα κρατούσαν τις θέσεις τους μέχρι να σκοτωθεί κι ο τελευταίος από τις οβίδες των ευρωπαϊκών πολεμικών προκειμένου να μην αφήσουν τους Τούρκους να πάρουν το Ακρωτήρι. Ο βομβαρδισμός αυτός χριστιανικών πλοίων από Χριστιανούς εναντίον Χριστιανών που ήθελαν την ελευθερία τους, προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έγιναν διαδηλώσεις συμπαράστασης στους επαναστάτες ενώ το προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων στην Αθήνα έπαιρνε πλήθος τηλεγραφήματα από διασημότητες της εποχής που συνιστούσαν στην ελληνική κυβέρνηση να τηρήσει πιο αποφασιστική στάση υπέρ των Κρητικών.
| |||