Τζοακίνο Ροσσίνι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γόνος μιας μουσικής οικογένειας, ο Ροσσίνι γεννήθηκε στην πόλη [[Πεζάρο]]· ο πατέρας του, Τζουζέπε, έπαιζε [[κόρνο]] και η μητέρα του, Άννα, ήταν τραγουδίστρια. Εν μέσω μιας ταραχώδους παιδικής ηλικίας, όπου λόγω των πολέμων η οικογένεια αναγκάστηκε να μετοικίσει στη [[Μπολόνια]], ο Ροσσίνι αρχικά εκπαιδεύεται στο [[τσέμπαλο]] από τον Τζουζέπε Πρινέττι. Αργότερα γίνεται βοηθός σε ένα σιδεράδικο και τη μουσική του εκπαίδευση αναλαμβάνει ο Άντζελο Τεζέϊ. Μέχρι τα δέκα του χρόνια έχει μάθει να διαβάζει μουσική, να παίζει [[πιάνο]] και κόρνο, αλλά και να τραγουδά, ενώ αποτελεί μέλος της χορωδίας της τοπικής εκκλησίας. Ορισμένα έργα, όπως οι ''έξι σονάτες για έγχορδα'', γράφτηκαν όταν ήταν περίπου δώδεκα ετών και ήδη αντανακλούν την επιρροή του [[Γιόζεφ Χάυντν|Χάυντν]] και του [[Μότσαρτ]].

Το 1805 κάνει την πρώτη και μοναδική του εμφάνιση ως τραγουδιστής στο έργο "Camilla" του [[Φερντινάντο Παέρ]]. Της ιδίας εποχής είναι και η πρώτη του όπερα, "Demetrio e Polibio", την οποία θα δει επί σκηνής αρκετά αργότερα, έχοντας ήδη παρουσιάσει άλλες πέντε όπερές του. Τον επόμενο χρόνο εγγράφεται στο Ωδείο της Μπολόνια, όπου σπουδάζει [[βιολοντσέλο]] με τον Καβεντάνι και [[αντίστιξη]] με τον π. Στανισλάο Ματτέϊ. Οι αυστηροί κανόνες της αντίστιξης φαίνεται πως είχαν αρνητική επίδραση και τον ώθησαν προς ένα πιο ελεύθερο συνθετικό ύφος. Η δε ικανότητά του στην [[ενορχήστρωση]] προέκυψε από την ενασχόλησή του με τα κουαρτέτα και τις [[συμφωνία (μουσική)|συμφωνίες]] του Χάυντν και του Μότσαρτ, τις οποίες ενορχήστρωνε για διάφορους οργανικούς συνδιασμούς.

Μέχρι τα 21 του είχε εδραιωθεί στο φιλόμουσο κοινό της Ιταλίας και συνέχισε να γράφει όπερες, οι οποίες παρουσιάζονταν στο [[Μιλάνο]] και τη [[Βενετία]]· η αποδοχή τους δεν ήταν τόσο επιτυχής όσο με τον "Τανκρέδο" κι έτσι το 1815 ο Ροσσίνι αποσύρεται στο πατρικό του στη Μπολόνια. Μια πρόταση συνεργασίας έρχεται από τον ιμπρεσάριο του θεάτρου της [[Νάπολι|Νάπολης]], Ντομένικο Μπαρμπάϊα: θα γινόταν διευθυντής των Θεάτρων ''San Carlo'' και ''del Fondo''. Τα καθήκοντά του περιλάμβαναν τη σύνθεση μιας όπερας το χρόνο για καθέκαστο, λαμβάνοντας 200 δουκάτα το μήνα· άλλα 1000 δουκάτα θα λάμβανε κάθε χρόνο από τα τραπέζια χαρτοπαιξίας των θεάτρων ως μερίδιο συμμετοχής, συγκεντρώνοντας ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για την εποχή.

Στις 20 Φεβρουαρίου 1816 ανεβαίνει στο Θέατρο Αρτζεντίνα της [[Ρώμη|Ρώμης]] η πιο γνωστή όπερά του, ο "[[Κουρέας της Σεβίλλης]]". Ο αρχικός της τίτλος ήταν "Almaviva" και το [[λιμπρέτο]] γράφτηκε από τον Τσεζάρε Στερμπίνι πάνω σε μια εκδοχή του θεατρικού του [[Πιερ Μπωμαρσέ]] ''Le Barbier de Séville''. Σαμποταρισμένη από υποστηρικτές του [[Τζοβάννι Παϊζιέλλο]] -του οποίου η συνώνυμη όπερα παιζόταν ήδη για 25 χρόνια- αποτέλεσε παταγώδη αποτυχία: οι θεατές σφύριζαν και φώναζαν καθ' όλη τη διάρκεια της πρώτης πράξης. Σύντομα, εντούτοις, η επιτυχία της έλαβε τόσο μεγάλες διαστάσεις, που αντικατέστησε τον "Κουρέα" του Παϊζιέλλο, κληρονομώντας παράλληλα τον νέο της τίτλο. Αξιοσημείωτο παραμένει το παρασκηνιακό γεγονός ότι ο Ροσσίνι, κατά δήλωσή του, συνέθεσε το έργο σε δώδεκα μόλις ημέρες, χρόνο-ρεκόρ που ξεπερνάει και τις τέσσερις εβδομάδες που χρειάστηκε ο [[Χαίντελ]] για το [[ορατόριο|ορατόριό]] του "Μεσσίας".

Ανάλογη επιτυχία με τον Κουρέα κάνει και η όπερα του 1817 "Σταχτοπούτα"· ο Ροσσίνι δέχεται τη μελοποίηση του λιμπρέττου υπό τον όρο να παραλείψει τα όποια υπερφυσικά στοιχεία. Τέσσερα χρόνια μετά παντρεύεται την διάσημη σοπράνο Ιζαμπέλλα Κολμπράν και μετακομίζει στη [[Βιέννη]], όπου οι όπερές του αποθεώνονται από το κοινό. Εκεί, γνωρίζει από κοντά τον 51 ετών πλέον [[Μπετόβεν]], ο οποίος αργότερα του γράφει σε μια επιστολή: "...ώστε εσύ είσαι ο Ροσσίνι, ο συνθέτης του Κουρέα της Σεβίλλης. Σε συγχαίρω. Θα παίζεται για όσο θα υπάρχει Ιταλική όπερα. Ποτέ μην προσπαθήσεις να γράψεις κάτι άλλο εκτός από όπερα μπούφα: κάθε άλλο είδος θα βλάψει τη φύση σου". Επιστρέφοντας στη Μπολόνια, λαμβάνει μια πρόσκληση του πρίγκηπα [[Κλέμενς φον Μέττερνιχ]], ο οποίος τον προσκαλεί στη [[Βερόνα]], ώστε να συμβάλλει -μέσω ενός συνεδρίου- στην "αποκτατάσταση της αρμονίας".

Μέχρι το 1823 ο Ροσσίνι έχει γράψει περί τις 20 όπερες. Απ' αυτές, ο [[Οθέλλος (όπερα)|Οθέλλος]] αποτελεί την κλιμάκωση του έργου του, όποτε και στρέφεται στην όπερα σέρια. Εν αντιθέσει με το θεατρικό έργο του [[Σαίξπηρ]], ο Ροσσίνι επινοεί ένα ιλαρό τέλος, καθώς στην εποχή του οι τραγικές καταλλήξεις στα θεατρικά έργα αποδοκιμάζονταν από το κοινό της Ρώμης. Το ίδιο έτος, με την παρακίνηση του διευθυντή του Βασιλικού Θεάτρου, επισκέπτεται το [[Λονδίνο]]. Το έργο του έλαβε θερμή υποδοχή από το λονδρέζικο κοινό, ενώ παρουσιάστηκε ενώπιον του Βασιλέα [[Γεώργιος Δ' της Αγγλίας|Γεώργιου Δ΄]], ο οποίος τον αποζημίωσε με το ποσό των 7000 λιρών για την πεντάμηνη παραμονή του εκεί. Την επόμενη χρονιά ανέλαβε τη διεύθυνση του Ιταλικού Θεάτρου στο [[Παρίσι]] (''Théâtre des Italiens''), με μισθό 800 λίρες τον χρόνο. Η επιτυχία του εκεί ήταν τόσο μεγάλη που ο [[Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας|Κάρολος Ι΄]] του παραχώρησε συμβόλαιο για πέντε όπερες το χρόνο, το οποίο όταν έληξε του απέφερε μια ισόβια και παχυλή σύνταξη.

Το 1845 πεθαίνει η πρώτη σύζυγός του και στις 16 Αυγούστου του επόμενου χρόνου παντρεύεται ξανά, με την Olympe Pélissier, μοντέλο του ζωγράφου [[Οράς Βερνέ]]. Για μια ακόμη φορά λόγω πολιτικών αναταραχών, ο Ροσσίνι αφήνει τη Μπολόνια και -μετά από ένα διάστημα στη [[Φλωρεντία]]- μετοικεί στο Παρίσι το 1855. Με την εθελούσια αποχή του από τον χώρο της όπερας, ο Ροσσίνι επιδίδεται στη γαστρονομία και διοργανώνει στην έπαυλή του δεξιώσεις, προσκαλλώντας διάφορες προσωπικότητες από τον χώρο της τέχνης και της λογοτεχνίας. Το πάθος του για το καλό φαγητό τον οδηγεί στην ερασιτεχνική ενασχόλησή του μ' αυτό, δημιουργώντας μάλιστα και πολλά πιάτα, όπως τα ''Tournedos Rossini'', τα οποία στις μέρες μας φιγουράρουν σε πολλά ιταλικά εστιατόρια.