Νο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το θέατρο Νο αναπτύχθηκε μαζί με το [[κιόγκεν]] και εμφανίστηκε τον 14ο αιώνα. Έχει τις ρίζες του στο θρησκευτικό τελετουργικό,<ref name="parapompiALife22">''Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, Τόμος 14, Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος'', σ. 22.</ref> αλλά εξελίχθηκε μέσα από αριστοκρατικές και λαϊκές μορφές τέχνης.

Η μορφή που διατηρείται μέχρι σήμερα, δόθηκε στο Νο, κατά την περίοδο Μουρομάτσι ([[1336]]-[[1573]]), από τον ''Κανάμι Κιγιοτσούγκου'' και τον γιο του ''Ζεάμι Μοτοκίγιο'', όταν και χορηγούνταν από τους σογκούν [[Ασικάγκα]]. Παραστάσεις συνεχίζονταν κατά τους επόμενους αιώνες, αλλά νέα έργα σταμάτησαν να δημιουργούνται μετά τον 16ο αιώνα.<ref name="parapompiALife22">Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, Τόμος 14, Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, σ. 22.</ref>

Στις αρχές του 17ου αιώνα αποκλείστηκαν για λόγους δημόσιας ηθικής οι γυναίκες ηθοποιοί, από το Νο, αλλά και το [[καμπούκι]].<ref name="parapompiBLife23">''Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, Τόμος 14, Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος'', σ. 23.</ref> Κατά την περίοδο [[1868]]-[[1912]], παρόλο που το Νο έχασε την κρατική χορήγηση, αναγνωριζόταν ως ένα από τα τρία είδη εθνικού θεάτρου της [[Ιαπωνία|Ιαπωνίας]].

Όσοι ηθοποιοί φορούσαν μάσκα, μη μπορώντας να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με την έκφραση του προσώπου, κατέφευγαν στις χειρονομίες και γενικότερα τη "γλώσσα του σώματος".<ref name="parapompiBLife23">Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, Τόμος 14, Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, σ. 23.</ref> Παράλληλα, οι μικρές τρύπες των ματιών στις μάσκες, δημιουργούσαν πρόβλημα στους ηθοποιούς, αφού περιόριζαν το οπτικό πεδίο πάνω στη σκηνή.<ref name="parapompiBLife23">Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, Τόμος 14, Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, σ. 23.</ref>