Μαξιμίλιαν φον Βάιξ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

=== Σταδιοδρομία στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918–1933) ===

[[Αρχείο:Eskadron der Reichswehr 1928.jpg|thumb|right|Ίλη κάποιου Συντάγματος Ιππικού της Ράιχσβερ κατά το 1928]]

Ο Βάιχς ανήκε, λόγω της υπηρεσίας του στις επιτελικές θέσεις, στους 4.000 αξιωματικούς που θα στελέχωναν τον νέο «Στρατό των 100.000 ανδρών» της [[Δημοκρατία της Βαϊμάρης|Δημοκρατίας της Βαϊμάρης]], όπως επέβαλε η [[συνθήκη των Βερσαλλιών]] στην ηττημένη Γερμανία.<ref name="HFM205" /> Οι θέσεις που έλαβε στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, μέχρι την άνοδο των Ναζί και την επέκταση του Γερμανικού Στρατού μπορούν να χαρακτηριστούν ως συνηθισμένες. Τον Μάιο του 1919 ο Βάιχς εισήλθε στο επιτελείο της 23ης Ταξιαρχίας της Ράιχσβερ με έδρα την πόλη του [[Βύρτσμπουργκ]], και τον Απρίλιο του 1920 σε αυτό της 3ης Μεραρχίας Ιππικού στο [[Κάσσελ]].<ref name="HH669" /> Την ταραγμένη αυτή για τη Γερμανία εποχή, συμμετείχε στην αιματηρή καταστολή της κομμουνιστικής [[Εξέγερση του Ρουρ|εξέγερσης του Ρουρ]] (Μάρτιος / Απρίλιος 1920).<ref>Hürter (2006), σ. 93</ref> Μετά από 22 ολόκληρα χρόνια υπηρεσίας, τον Απρίλιο του 1922, έλαβε για πρώτη φορά μια διοικητική θέση, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση μιας Ίλης στο 18ο Σύνταγμα Ιππικού ([[Στουτγκάρδη]]–[[Κάνστατ]]). Εκεί έφθασε το βαθμό του [[Ταγματάρχης|Επιλάρχου]] στις 5 Φεβρουαρίου 1923.<ref name="HH669" />

 

== Αιχμαλωσία, δίκη και απελευθέρωση ==

[[Αρχείο:List Indictment.jpg|thumb|right|Ο Βίλχελμ Λιστ (αριστερά) λαμβάνει το κατηγορητήριο στη δίκη των Ομήρων, 12 Μαΐου 1947. Δεξιά του ο Μαξιμίλιαν φον Βάιχς]]

Ο Μαξιμίλιαν φον Βάιχς συνελήφθη αιχμάλωτος από αμερικανικά στρατεύματα στο [[Έταλ]] της Βαυαρίας στις 2 Μαΐου 1945.<ref>Thomas, Peter: [http://www.dhm.de/lemo/html/biografien/WeichsMaximilian/index.html ''Biographie: Maximilian Freiherr von Weichs, 1881-1954''] από την ιστοσελίδα του Γερμανικού Ιστορικού Μουσείου {{de}}</ref> Ο Τσαρλς Φ. Μάρσαλ (''Charles F. Marshall''), γερμανικής καταγωγής αξιωματικός του Αμερικανικού Στρατού, κλήθηκε να ανακρίνει τον Βάιχς μετά την αιχμαλωσία του. Μετά τον πόλεμο κατέγραψε τις εντυπώσεις του: ''«Ο Στρατάρχης Βαρώνος φον Βάιχς ήταν εξηντατεσσάρων ''(sic)'', ένας αρκετά ψηλός άνδρας με σκούρα γκρι μαλλιά και χοντρά γυαλιά. Ήταν βραχνός, ρευματικός και, όπως παρατήρησα, λιγάκι αφηρημένος»''.<ref>Marshall (1994), σ. 32</ref> Κατά τη συνήθη του τακτική, ο Μάρσαλ πρόσφερε ένα τσιγάρο και μια καρέκλα στον Στρατάρχη. Ο υπασπιστής του, ένας Ταγματάρχης, διέκοπτε συνεχώς την ανάκριση όταν θεωρούσε πως οι ερωτήσεις ήταν ακατάλληλες. Χρειάστηκαν οι απειλές του Μάρσαλ και τα λόγια του Βάιχς ''«το παιχνίδι τελείωσε»''. Στη συνέχεια, η συζήτηση έγινε στη Σουαβική διάλεκτο, ''«προς μεγάλη ευχαρίστηση»'' του Βάιχς. Η χαλαρότητα επέτρεψε στον Στρατάρχη να πει στον Μάρσαλ ένα σύντομο αστείο που ο τελευταίος ομολόγησε πως βρήκε πετυχημένο.<ref name="DTRM33">Marshall (1994), σ. 33</ref>

 

 

Τα επόμενα χρόνια ο Βάιχς κρατήθηκε σε διάφορα στρατόπεδα αιχμαλώτων στην Γερμανία, κάτω από σκληρές συνθήκες. Ο Μάρσαλ τον συνάντησε ξανά το 1946, όταν κρατείτο στο Στρατόπεδο Αιχμαλώτων Πολέμου στο [[Λούντβιχσμπουργκ]], κοντά στη [[Στουτγκάρδη]]. Βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση, αξύριστος και με σπυριά στο πρόσωπο, με πρησμένα άνω και κάτω άκρα και με μια λιτή φορεσιά. Την κατάστασή του δεν βοήθησε και η πιθανότητα έκδοσής του στη Γιουγκοσλαβία, όπου ήταν πεπεισμένος πως θα τον εκτελούσαν. Παρά την κατάστασή του, ο Βάιχς υπέφερε στωικά τη μοίρα του και αρνήθηκε να παραπονεθεί στον διοικητή του στρατοπέδου, αναγκάζοντας τον Μάρσαλ να παρέμβει για να του παρασχεθεί ιατρική περίθαλψη.<ref>Marshall (1994), σ. 228</ref>

Οι Σύμμαχοι σχεδίαζαν να προσάγουν τον Βάιχς στη [[Δίκη των Ομήρων]] στη [[Νυρεμβέργη]] στις αρχές του 1947 για τις εκτελέσεις αμάχων στον νοτιοανατολικό χώρο. Όμως, οι συνθήκες κράτησης του Στρατάρχη έφεραν τα αποτελέσματά τους και κατά τη διάρκεια των ανακρίσεών του, ο υπόδικος Βάιχς ασθένησε από [[νευρίτιδα]] και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για εννιά μήνες στην Φαρμακευτική Πανεπιστημιακή Κλινική στο [[Ερλάνγκεν]]. Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι Σύμμαχοι απάλλαξαν τον Βάιχς από τη δίκη για λόγους υγείας. Παρ' όλα αυτά έστειλαν έγγραφα σχετικά με την περίπτωσή του στο βαυαρικό Υπουργείο Δικαιοσύνης, σε περίπτωση που στο μέλλον οι Γερμανοί αποφάσιζαν να τον προσάγουν σε δίκη. Μετά την απελευθέρωσή του τον Ιούλιο του 1949 (κατ' άλλους στις 15 Ιουνίου<ref name="DG159">Heuer (1997), σ. 159</ref>), ο Βάιχς αποσύρθηκε στον οικογενειακό [[Πύργος Ρέζμπεργκ|Πύργο Ρέζμπεργκ]] στο χωριό [[Ρέζμπεργκ]] (τμήμα της κωμόπολης του [[Μπόρνχαϊμ]]) κοντά στη [[Βόννη]].<ref>Stahl (1998), σ. 280–281</ref> Ο πύργος είχε καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του πολέμου, έτσι ο Βάιχς με τη σύζυγό του αναγκάστηκαν να ζήσουν σε μια ξύλινη καλύβα στο πάρκο του πύργου.<ref name="Bursch">Bursch (1998), σ. 59</ref> Εκεί, μετά από μακρά ασθένεια τον βρήκε ο θάνατος στις 27 Σεπτεμβρίου 1954.<ref name="DG159" /> Ένας από τους ελάχιστους Στρατάρχες του Χίτλερ που πέθανε χωρίς να καταδικαστεί για εγκλήματα πολέμου,<ref name="HFM220" /> τάφηκε στον οικογενειακό τάφο στο Παλαιό Κοιμητήριο του χωριού Ρέζμπεργκ. Μία πλάκα αφιερωμένη στη μνήμη του βρίσκεται σήμερα στον περίβολο του Πύργου Ρέζμπεργκ.<ref name="Bursch" />

 

|10 Οκτωβρίου 1943 (ειδική)||Auf dem Balkan hat sich die Masse der italienischen Kommandobehörden in verständnisvoller Weise der Forderungen des deutschen Oberbefehlshabers, Generalfeldmarschall v. W e i c h s, gebeugt.<ref>''Die Wehrmachtberichte 1939–1945'', τόμος 2, σ. 558</ref>||Στα Βαλκάνια, ο κύριος όγκος των ιταλικών διοικητικών αρχών ενέδωσε με κατανόηση στις απαιτήσεις του Γερμανού Ανώτατου Διοικητή, Στρατάρχη '''φον Βάιχς'''.

|-

|}