Βάραγγοι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η δυσπιστία του Βασιλείου προς τους ντόπιους στρατιώτες, οι δεσμοί που δημιούργησε με το Κίεβο (και επιβεβαιώθηκαν με τον [[Εκχριστιανισμός των Ρως|εκχριστιανισμό των Ρως]]) αλλά και η αποδεδειγμένη αξιοπιστία των Βαράγγων μισθοφόρων, οδήγησε τον αυτοκράτορα στη δημιουργία ειδικού τάγματος σωματοφυλάκων που αποκλήθηκε ''Τάγμα των Βαραγγίων'' και ''Βαραγγική Φρουρά''. Με το πέρασμα των χρόνων, οι επόμενοι αυτοκράτορες στρατολογούσαν νέους μισθοφόρους και από άλλους [[βίκινγκ]] λαούς - [[Νορβηγία|Νορβηγοί]], [[Σουηδία|Σουηδοί]], [[Δανία|Δανοί]]. Σε αυτούς προστέθηκαν και [[Αγγλοσάξονες]] πρόσφυγες, μετά τη νορμανδική εισβολή στην [[Αγγλία]]. Σε αντίθεση με τους βυζαντινούς στρατιώτες, που ήταν συνήθως επιρρεπείς σε [[Πραξικόπημα|πραξικοπήματα]] βάσει προσωπικών φιλοδοξιών των στρατηγών, η Βαραγγική Φρουρά είχε το χαρακτηριστικό της απόλυτης πίστης στο θρόνο και όχι στα πρόσωπα. Κύριο όπλο της ήταν το μακρύ τσεκούρι, αλλά ήταν καλή και στη χρήση του σπαθιού και του τόξου.

 

 

Πέρα από την προστασία του αυτοκράτορα σε καιρό ειρήνης, η Φρουρά συμμετείχε ενεργά ως επίλεκτο σώμα και στους πολέμους. Ήταν παρόντες στη μάχη της Βέρροιας υπό τον [[Ιωάννης Β'|Ιωάννη Β' Κομνηνό]], ενώ κατά την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204) ήταν το μόνο τμήμα του στρατού που κατάφερε να νικήσει τους Φράγκους στη ζώνη ευθύνης του.