Εμμανουήλ Ρέπουλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Μαρίνα (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Μαρίνα (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 13:
Μετά από την φοίτηση του στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, εγγράφεται στη [[Σχολή Νομικών Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών|Νομική Σχολή]] του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]] και ασχολείται με τη δημοσιογραφία. Εργάζεται ως διορθωτής, από το [[1889]], στην εφημερίδα «Καθημερινή» του Λάμπρου. Ύστερα από ένα χρόνο γίνεται αρχισυντάκτης της άλλης γνωστής εφημερίδας«[[Ακρόπολις (εφημερίδα)|Ακρόπόλις]]» και μαζί με τον [[Βλάσης Γαβριηλίδης|Βλάση Γαβριηλίδη]] διευρύνουν τους ορίζοντές τους στα βιομηχανικά και εμπορικά ζητήματα της χώρας, εκείνη η περίοδος σημειώνεται ως η απαρχή της ακμής της καριέρας του.
 
[[Αρχείο:Emmanuel Repulis grave.jpg|250px|thumb|Το μνήμα του στο Κοιμητήριο του Κρανιδίου]]
== Η Αρχή των μεγάλων χρόνων ==
Ο Ρέπουλης ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος που κατέκρινε μέσα από τα άρθρα του τη συναλλαγή, τις παλαιοκομματικές μεθόδους, τη βία των χωροφυλάκων, τη στρατοκρατία, τις παρεκτροπές των φιλοβασιλικών αξιωματικών και γενικά τα παραπτώματα της εποχής, τα οποία κανείς δεν τολμούσε να κρίνει, από εκεί φαινόταν ο δίκαιος χαρακτήρας του. Τη δημοσιογραφία δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Θεωρούσε ότι ήταν ένα από τα σημαντικότερα όπλα, που μπορούσε ν' αφυπνίσει το λαό, να τον προβληματίσει, να τον αναγκάσει να πάρει τις τύχες στα χέρια του. Αργότερα συνεργάστηκε και με τις εφημερίδες «[[Εστία (εφημερίδα)|Εστία]]», «Νέον Άστυ» και «Σκριπ». Επίσης αρθρογραφούσε σε πολλά περιοδικά, όπως την «Ελλάδα» του Σ. Ποταμιάνου.
Γραμμή 44 ⟶ 43 :
 
== Η πολιτική του δράση ==
[[Αρχείο:Emmanuel Repulis grave.jpg|250px|thumb|Το μνήμα του στο Κοιμητήριο του Κρανιδίου]]
Όταν, το 1899, εκλέγεται βουλευτής Ερμιονίδος, η παρουσία του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο γίνεται ιδιαίτερα αισθητή.
Η φύσει δημοκρατική του συμπεριφορά, η ιδέα ανιδιοτελούς προσφοράς, η πρωτοποριακή σκέψη, η υπευθυνότητα και τα σπάνια διοικητικά του προσόντα τον έταξαν στην υπηρεσία του λαού, τον οποίο υπηρέτησε πιστά.