Μάχη της Μόσχας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|}}

 

 

Η γερμανική επίθεση είχε την κωδική ονομασία ''Επιχείρηση Τυφώνας'' και είχε στόχο την δημιουργία δύο σφηνών, μία βορείως της Μόσχας εναντίον του [[Μέτωπο Καλίνιν|Μετώπου Καλίνιν]] από την 3η και την 4η Ομάδα Πάντσερ, αποκόπτοντας ταυτόχρονα την σιδηροδρομική γραμμή Μόσχας-Λένινγκραντ, και μία νοτίως της Μόσχας εναντίον του [[Δυτικό Μέτωπο (Σοβιετική Ένωση)|Δυτικού Μετώπου]], νότια από την [[Τούλα]] από την 2η Στρατιά Πάντσερ, ενώ η 4η Στρατιά θα προωθούνταν κατευθείαν προς την Μόσχα από τα δυτικά. Ένα ξεχωριστό επιχειρησιακό σχέδιο των Γερμανών, με την κωδική ονομασία [[Επιχείρηση Βόταν|Επιχείρηση ''Βόταν'']], συμπεριλήφθηκε στην τελική φάση της γερμανικής επίθεσης.

 

== Το γερμανικό σχέδιο ==

 

Μετά από μια προώθηση που οδήγησε στην περικύκλωση και την καταστροφή αρκετών [[Στρατιά (Σοβιετικός Στρατός)|σοβιετικών στρατιών]], οι Γερμανοί αναχαιτίστηκαν στη γραμμή άμυνας του [[Μοζάισκ]], μόλις 120 χιλιόμετρα από την Μόσχα. Έχοντας διαρρήξει τη σοβιετική άμυνα, η επίθεση της [[Βέρμαχτ]] επιβραδύνθηκε από τις καιρικές συνθήκες, αφού οι φθινοπωρινές βροχές κάλυπταν τους δρόμους και τα πεδία με παχιά λάσπη που παρακώλυαν σημαντικά τα οχήματα του Άξονα, τα άλογα και τους στρατιώτες. Παρόλο που το ξέσπασμα του χειμώνα και το πάγωμα του εδάφους επέτρεψαν στις δυνάμεις του Άξονα να συνεχίσουν να προωθούνται, είχαν να αντιμετωπίσουν ολοένα αυξανόμενη σοβιετική αντίσταση.

{{legend|#ccffcd|Τελική προώθηση της Βέρμαχτ — την 5η Δεκεμβρίου 1941}}]]

 

 

Το Ιούλιο του 1941, η Ομάδα Στρατιών Κέντρου είχε καταφέρει να περικυκλώσει αρκετές σοβιετικές στρατιές γύρω από το [[Μινσκ]] κατά την διάρκεια της [[Μάχη του Μπιάλιστοκ-Μίνσκ|Μάχης του Μπιάλιστοκ - Μίνσκ]], δημιουργώντας ένα τεράστιο ρήγμα στις σοβιετικές γραμμές (το οποίο οι Σοβιετικοί δεν μπορούσαν να πληρώσουν αμέσως, καθώς δεν είχαν διαθέσιμες εφεδρείες) και διαλύοντας το [[Σοβιετικό Δυτικό Μέτωπο]] ως οργανωμένο σώμα. Έτσι η Βέρμαχτ κατάφερε να διασχίσει τον [[Δνείπερος|Δνείπερο]] που βρίσκονταν στον δρόμο για την Μόσχα, με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες.<ref>Heinz Guderian, ''Erinnerungen eines Soldaten (Αναμνήσεις ενός στρατιώτη)'', Smolensk, Rusich, 1999, p. 229.</ref>

Εν τω μεταξύ η σοβιετική επίθεση συνεχίστηκε, στα νότια ελευθερώθηκαν το Κλιν και το Καλίνιν, στις 15 και 16 Δεκεμβρίου, καθώς το Μέτωπο Καλίνιν προχωρούσε προς τα δυτικά. Ο διοικητής του Μετώπου, στρατηγός [[Ιβάν Στεπάνοβιτς Κόνιεφ|Κόνιεφ]], επιχείρησε να περικυκλώσει την Ομάδα Στρατιών Κέντρου, αλλά συνάντησε ισχυρή αντίσταση κοντά στο Ρζεφ και υποχρεώθηκε να σταματήσει, σχηματίζοντας μια προεξοχή που θα διατηρούνταν μέχρι το 1943. Στα νότια η επίθεση είχε καλά αποτελέσματα για τους Σοβιετικούς, και το Νοτιοδυτικό Μέτωπο ανακούφισε την Τούλα στις 16 Δεκεμβρίου 1941. Η Λούφτβάφε ενισχύθηκε, καθώς ο Χίτλερ την θεώρησε ως την μοναδική ελπίδα να σωθεί η κατάσταση. Δύο ''Kampfgruppen'' (II./KG 4 and II./KG 30) έφτασαν από την Γερμανία, ενώ τέσσερα ''Transportgruppen'' με δυναμικό 102 [[Junkers Ju 52]] αναπτύχθηκαν από τον ''[[Luftflotte 4]]'' ώστε αν διασώσουν περικυκλωμένες μονάδες του στρατού ''Heer'' και να βελτιώσουν τις γραμμές εφοδιασμού των δυνάμεων του μετώπου. Ήταν προσπάθεια της τελευταίας στιγμής αλλά είχε αποτέλεσμα: Βοήθησε να αποφευχθεί η καθολική κατάρρευση της Ομάδας Στρατιών. Παρά το ότι η Λούφτβάφε έκανε το καλύτερο δυνατό, η σοβιετική αεροπορική κυριαρχία συνεισέφερε τα μέγιστα στην νίκη του Κόκκινου Στρατού στη Μόσχα. Μεταξύ 17 και 22 Δεκεμβρίου η Λούφτβάφε κατέστρεψε 299 οχήματα και 23 άρματα γύρω από την Τούλα, παρακωλύοντας την καταδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό.<ref>Bergström 2007, σ.112-113.</ref>

 

 

== Συνέπειες ==