Χορωδία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 99:
Με την άνοδο της [[Ατονικότητα|ατονικότητας]] και τη μή-παραδοσιακή αρμονία η χορωδιακή μουσική επηρεάζεται άμεσα· ο [[Ατονικότητα #σειραϊσμός|σειραϊσμός]] κάνει την εμφάνισή του στο ανθέμιο του Σένμπεργκ "Dreimal Tausend Jahre", ενώ η χρήση της τεχνικής ''sprechstimme'' (ή ''σανσόν παρλέ'') εμφαίνεται στον ψαλμό "De Profundis" (''εκ βαθέων''). Η [[τρόπος (μουσική)|τροπική]] γλώσσα του [[Πάουλ Χίντεμιτ]] σκιαγραφείται σε αρκετά έργα του, κάτι που στα ''Cinq Rechants'' του [[Ολιβιέ Μεσιάν]] πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, κάνοντας χρήση διάφωνης αντίστιξης. Αλματώδης είναι η διαφορά στον Πεντερέτσκι και τον [[Γκιέργκι Λίγκετι]], όπου κυριαρχούν τα [[κλάστερ]] (συμπαγείς συγχορδίες χωρίς τονική εστία) και το τυχαίο στοιχείο (βλ. [[αλεατορική μουσική]]). Με τον καθολικό σειραϊσμό του [[Μίλτον Μπάμπιτ]] οι δυνατότητες της χορωδίας (και όχι μόνο) υπερπηδούν τα όριά τους και η χορωδιακή μουσική εν συνόλω γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική από τους εκτελεστές. Παρά τη δυσκολία και τις ιδιοτροπίες των διαφόρων τεχνικών, πολλά έργα με αντισυμβατική μουσική γλώσσα εντάσσονται στο ρεπερτόριο τόσο των επαγγελματικών, όσο και των ερασιτεχνικών χορωδιών ανά τον κόσμο.
Στον αντίποδα της πειραματικής μουσικής εξέλιξης, συνθέτες όπως ο [[Μπέντζαμιν Μπρίτεν]], ο [[Φρανσίς Πουλένκ]] και ο [[Καρλ Ορφ]] εντάσονται στο ευρύτερο πλαίσιο του Νεοκλασικισμού· τα χορωδιακά τους έργα είναι πιο εύπεπτα και προσεγγίσιμα από τον κοινό ώτα, ενώ ορισμένα αποτελούν κάποια από τα πλέον δημοφιλή έργα του είδους (π.χ. τα "Κάρμινα Μπουράνα" του Ορφ, το ανθέμιο "Rejoice in the Lamb" του Μπρίτεν κλπ). Στην ανατολική Ευρώπη, οι [[Μπέλα Μπάρτοκ]] και [[Ζόλταν Κόνταλυ]] προσεγγίζουν ακόμη περισσότερο την παραδοσιακή τους μουσική και μέσω της τροπικής αρμονίας καταλήγουν σε ένα αποτέλεσμα εξίσου συνθετικό όσο και διδακτικό.
Το πέρας του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου αναδεικνύει ένα νέο ρεύμα, αυτό του [[Μινιμαλισμός (μουσική)|Μινιμαλισμού]]. Στην Ευρώπη προσλαμβάνει μια μυστικιστική χροιά και εκπροσωπείται κυρίως από τον [[Άρβο Περτ]], τον [[Χένρυκ Γκορέτσκι]] και τον [[Τζον Τάβενερ]]· στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, οι [[Στηβ Ράιχ]], [[Φίλιπ Γκλας]] και [[Τζον Άνταμς (συνθέτης)|Τζον Άνταμς]] το ύφος προσιδιάζει την κίνηση των μηχανών και δεν συνδέεται ως επί τω πλείστω με το θρησκευτικό στοιχείο. Εξέλιξη του μινιμαλισμού είναι ο μετα-μινιμαλισμός κατά τον οποίο προκύπτει μια ευτύτερη σύντηξη στοιχείων της μέχρι τώρα μουσικής, συνδιάζοντας το Μπαρόκ με την παραδοσιακή μουσική της Λατινικής Αμερικής, την Αναγεννησιακή αντίστιξη με τους ηλεκτρονικούς ήχους, την [[άμπιεντ]] μουσική με το [[μπελ κάντο]] κοκ. Έργα των Βρετανών [[Τζον Ράτερ]] και [[Τζέιμς Μακμίλλαν]] εμπίπτουν εν πολλοίς σ' αυτό το πρότυπο, ενώ από την «εμπορικότερη» πλευρά ο [[Τζον Ουίλιαμς]] -γνωστός από τη μουσική επένδυση πολλών κινηματογραφικών ταινιών- κινείται σε πιο επικά χρώματα.
==Παραπομπές==
| |||