Θέατρο Ακροπόλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ιστορία του Θεάτρου ξεκίνησε το 1934, όταν η παλιά καρβουναποθήκη της οδού Ιπποκράτους μετατράπηκε σε θεατρικό χώρο και φιλοξενούσε ιταλικά βαριετέ και περιπλανώμενους θιάσους. Το 1941 με την είσοδο των γερμανών μετατράπηκε σε θερινό θέατρο, στο οποίο μεταξύ άλλων παίχθηκε και το πρώτο θεατρικό έργο του Νίκου Τσιφόρου "Η πινακοθήκη των ηλιθίων" (1944). Μετά το πέρας του πολέμου και τη λήξη του εμφυλίου, το Ακροπόλ έγινε συνώνυµο του οικογενειακού λαϊκού θεάµατος, ιδιαίτερα όταν στις αρχές της δεκαετίας του '50 ανέλαβε τη διεύθυνση ο θεατρικός επιχειρηματίας, Βασίλης Μπουρνέλλης. Ο Μπουρνέλλης, με μια σειρά αρχιτεκτονικών παρεμβάσεων έδωσε στο θέατρο τη σημερινή του μορφή, µε τις εξωτερικές εισόδους από δύο στοές, ενώ στο εσωτερικό προσέθεσε την ράμπα (γέφυρα πάνω από το χώρο της ορχήστρας), δημιούργησε θεωρεία και εξώστη, και ευρύχωρα παρασκήνια. ▼

Η καλλιτεχνική ιστορία του Ακροπόλ στην 40ετία '50-90 είναι συνυφασμένη με αυτήν του θεατρικού επιχειρηματία και παραγωγού Βασίλη Μπουρνέλλη. Ο Μπουρνέλλης ανέβασε δεκάδες θεαματικές επιθεωρήσεις με εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, µεγάλες ορχήστρες και φαντασμαγορικά µπαλέτα, στις οποίες ανεδείχθησαν οι µεγαλύτεροι (αλλά και πολλοί μικρότεροι) πρωταγωνιστές του θεάτρου και του κινηματογράφου. Τα κείμενα γραμμένα από τους κορυφαίους κατά καιρούς συγγραφείς, Ασημάκη Γιαλαμά, Ναπολέοντα Ελευθερίου, Παναγή Παπαδούκα, Κώστα Πρετεντέρη, Ηλία Λυμπερόπουλο, Γιώργο Οικονομίδη, Αλέκο Σακελλάριο, Χρήστο και Γιώργο Γιαννακόπουλο, Βασίλη Σπυρόπουλο, Γιώργο Ασημακόπουλο και πολλούς άλλους, σατίριζαν την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα με τόση αμεσότητα, ώστε η παράθεση και μόνο των τίτλων τους να αποτελεί βαρόμετρο των εκάστοτε λαϊκών πόθων και προσδοκιών. ▼

H πρώτη μεγάλη ιστορική επιθεώρηση ανέβηκε το 1952, όταν ανέβηκε η "Βασίλισσα της νύχτας" με την Ρένα Βλαχοπούλου, την Μπελίντα και την Σπεράντζα Βρανά. Θα ακολουθήσουν μεγάλες επιτυχίες, ενώ ξεχωριστή στιγμή για το θέατρο στάθηκε το 1963, όταν ο Μάνος Λοΐζος και ο Χρήστος Λεοντής έδωσαν εκεί την πρώτη τους συναυλία, την οποία προλόγισε ο Μίκης Θεοδωράκης. Την πρωτοχρονιά του 1964 ήρθε μια άλλη κορυφαία επιτυχία όταν ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Μαρινέλλα εμφανίσθηκαν στην επιθεώρηση του Γιώργου Οικονοµίδη "Αρχοντορεµπέτισσα" με αποτέλεσμα η ουρά να φτάνει από το ταµείο του θεάτρου µέχρι τη γωνία της οδού Ακαδηµίας. Οι επιτυχίες θα συνεχισθούν με τις πολιτικές επιθεωρήσεις "Είκοσι θέατρα μαζί" (1964), "Αυτή η δραχμή είναι δική σου" (1964), Αυλή και Πεζοδρόμιο (1965), Ραντεβού στις κάλπες (1966), "Λαγοί με πετραχήλια" (1966), "Βρε που πάμε" (1967), "Άλλος για κούρεμα" (1968), "Να΄τανε το 21" (1969), "Μίνι μάξι και σιθρού" (1970), "Χίππηδες και ντιρλαντάδες" (1971), "Έρχεται ο Ανδρέας να φάει ο κόσμος κρέας" (1981), "Να τι θέλει ο λαός" (1982), και πολλές άλλες. ▼

Η έκλαμπρη πορεία το θεάτρου ανακόπηκε τη δεκαετία του '80, όταν η επιθεώρηση είχε αρχίσει να χάνει τη λάμψη της και η οικονομική συγκυρία ανάγκασε τον Μπουρνέλλη αρχικά να αντικαταστήσει την ορχήστρα με ηχογραφημένη μουσική, και εν συνεχεία να αποχωρήσει από τη διεύθυνση του θεάτρου (1985), ενώ και τα κείμενα έχασαν την παλιά τους αμεσότητα. Το φθινόπωρο του 1992, ήταν η τελευταία επιθεωρησιακή χρονιά, όταν η Ρένα Βλαχοπούλου εμφανίσθηκε για τελευταία φορά στη σκηνή του για να γιορτασθούν τα 100 χρόνια της επιθεώρησης και η µεγάλη πρωταγωνίστρια ξανατραγούδησε παλιές επιθεωρησιακές επιτυχίες.▼